روزهای اول، خیلی‌هایمان اسمش را هم نمی‌دانستیم. توی تاكسی آهنگ‌هایش را می‌شنیدیم، جذب صدای گرمش می‌شدیم و به‌دنبال ترانه‌هایش می‌گشتیم. انگار او خود ما بود كه حرف می‌زد. درد دل می‌كرد و گاهی با شعر‌هایش، همدم تنهایی‌مان می‌شد. رضا صادقی به جایی كه می‌خواسته رسیده ‌است. او در مصاحبه‌هایش گفته بود كه می‌خواهد همدم لحظات تنهایی مردم باشد و باید بگوییم كه در سال‌های فعالیتش، توانسته كسی كه می‌خواسته، باشد. به همین بهانه، سری به حرف‌هایش زدیم تا از زندگی‌اش 7 درس بگیریم

موسیقی امروز ایران، تبدیل به صنعتی شده كه بیشتر از آنكه هنر هدایتش كند، وابسته به سرمایه و پول است. در میان صدها هنرمندی كه هرسال نامشان را می‌شنویم و مدتی بعد ناپدید می‌شوند، تنها چند نفر هستند كه مثل رضا صادقی، بدون پول و ثروت و تنها به دلیل هنرشان ماندگار شده‌اند. او می‌گوید:« آلبوم من كادوی تولدم نبود، پدر من وزیر یا كارخانه‌دار نبود كه بخواهد به من هزینه یك‌آلبوم را كادو بدهد. من فقط با یك دعای خیلی قوی پدرومادرم، پشتكار خودم و محبت خدا به جلو آمدم.»

خوب این اولیش بود اگه دوست داشتید بدونید بنویسید تا بقیه اش را هم بنویسم

سلام

باشه خودم میگم

با مخاطب یكی می‌شود

اگر به كنسرت‌هایش نرفته‌اید، پس باید بگوییم كه خوب نمی‌شناسیدش. رضا صادقی روی صحنه آدم دیگری است. این را مدتی پیش مجله «زندگی ایده‌آل» هم نوشته بود و او را اینطور توصیف كرده بود: «صحنه او حال و هوای خاصی دارد نه اینكه راحتی صحنه‌اش خاص باشد، نه اینكه كارهای عجیب و غریب انجام دهد نه اینكه او هیچ كار خاصی نمی‌كند اما رابطه‌اش با گروه اركسترش و تماشاگرانش آنقدر صمیمی است كه موج تبادل انرژی را در كنسرت‌هایش می‌توان حس كرد. او آنقدر قدرت ارتباط برقرار كردنش با مخاطب بالاست كه بسیاری از خوانندگان و فعالان موسیقی به اتفاق او را به‌عنوان یك استیج‌گردان موفق مثال می‌زنند.»

سلام
بنده همراه هستم
بفرمایید...

البته من فکر کردم درس زندگی هست ینی غیر از هنرشون

ساده است

آنقدر ساده‌گوست كه گاهی به بی‌سوادی متهمش می‌كنند اما سادگی او از بی‌سوادی‌اش نیست. او خودش را همانطور كه هست نشان می‌دهد و نمی‌خواهد كه كاستی‌هایش را لابه‌لای كلمات پنهان كند. او در این‌باره توضیح می‌دهد:«رشته تحصیلی‌ام ادبیات است و با شعر كاملا آشنایم اما نمی‌خواهم خودم را محصور قواعد دست و پاگیر كنم. بازی با كلمات ثقیل و سنگین كه نتوانند با مخاطب ارتباط برقرار كند به چه دردی می‌خورد؟»

سلام و ممنونم از همراهیتون

به خاطر مشکلش گوشه‌گیر نمی‌شود

یك‌ساله و نیمه بوده كه توانایی راه‌رفتن را از دست داده اما این نقص جسمی، باعث نشده كه موفقیتش را فدا كند. او توانایی‌اش را شناخته و به‌جای آنكه زندگی‌اش را با غم از دست دادن پاهایش فدا كند، مسیری دیگری را برای شكوفا شدن انتخاب كرده است. خودش می‌گوید:« بعد از مشكلی كه برای پاهایم به‌وجود آمد زندگی من دیگر شبیه بچه‌های عادی نبود، قاعدتا سرگرمی‌های من هم با آنها فرق می‌‌كرد دیگر نمی‌‌توانستم مثل آنها توی كوچه و خیابان‌ها بدوم به همین دلیل مجبور بودم یك جا بنشینم و همین یك جا نشستن باعث شد كه دوستان من بیشتر بزرگ‌ترها باشند، از این بین دوست نازنینی به نام آقای غلام بهرامی بود كه من را با موسیقی كلاسیك آشنا كرد بعد از آن موسیقی را به شیوه‌ای كه خودم دوست داشتم، دنبال كردم.»

كم‌حاشیه و دوست‌داشتنی ‌است

صادقی هنرمند كم‌حاشیه‌ای است. اغلب وقتی نامش می‌آید، چه از دوستانش و چه از كسانی كه تنها كارهایش را شنیده‌اند، تحسین و تمجید می‌شنویم. آرامش و صداقتی كه دارد، او را از حاشیه‌های كلیشه‌ای كه هنرمندان گرفتارش شده‌اند، دور كرده است. امیرحسین مدرس در باره او می‌گوید:« من سوای هنرمندی، شخصیت رضا صادقی را خیلی دوست دارم، یك شیوه خون‌گرمی و تعامل خوب با مردم، مردمداری، ادب و مسلك قلندری كه دارد، برای من ارزشمند است. اگر كسی اینها را داشته باشد واقعا هنر كرده. برای من این خصوصیات در درجه اول اهمیت قرار دارد

خودش را با خودش مقایسه می‌كند

اگر بخواهیم خودمان را با دیگران مقایسه كنیم، هرگز به نتیجه نمی‌رسیم. همیشه آدم‌هایی موفق‌تر هستند كه حسرت مثل آنها نبودن را می‌خوریم و همیشه آدم‌هایی هستند كه از آنها موفق‌تریم و می‌توانیم به خاطر همین تفاوت، مغرور شویم. اما هیچ كدام از این آدم‌ها كلید پیشرفت ما نیستند و رضا صادقی هم این را می‌داند. او خودش را با توانایی‌های خودش می‌سنجد و همیشه تلاش می‌كند از دیروزش بهتر باشد. صادقی می‌گوید:« ببین من همیشه با خودم كَل و رقابت دارم. یك وقت‌هایی از خودم می‌بازم، یك وقت‌هایی می‌برم! الان حس می‌كنم كه از «وایسا دنیا»ی رضا صادقی برده‌ام. یعنی تا الان این شاخه بوده، خیلی هم خوب. اما از این به بعد این شاخه تازه را دنبال می‌كنم.»