قتی وارد قطعه نام آوران وهنرمندان در بهشت زهرای تهران می‌شوی، حس و حال عجیبی به آدم دست می‌دهد. حس گذر سریع زمان با قدم زدن در جوارقبر نامداران، تجربه ی قابل لمسی است. کسانی که همین دیروز همواره نامشان به گوش و زبانمان آشنا بود و از قضای روزگارامروز بر فراز مزارشان با چشمانی متعجب شهرتشان را بر روی سنگ قبر نظاره گریم.از پیمان ابدی که به ابد پیوست تا پوپک گلدره با یاد نرگس و دریا، از ناصر حجازی تا اکبر پوده. روزگاری با شهرت ، رسم ،هنر، جسارت و شهامتشان در عرصه های مختلف زندگی روزها و شبها سپری کردیم و اکنون با عنایت به قدمت درگذشتشان خیلی هنرمند باشیم با دیدن و شنیدن نامشان یادی از آنها خواهیم کرد. در دل خاک این قطعات انسانهایی خفته اند که روزگاری برای خودشان منزلت و جایگاهی داشتند و انگار که هیچگاه مرگ برای آنان ممکن نبود و حتی شاید خودشان هم متصور نبودند. کسانی هم به وفور پیدا خواهیم کرد که بعد از مرگشان عظمت وجودشان حس شد تازه فهمیدیم چه گوهرانی بودند که از اشاره به نامشان صرف نظر می کنیم.با دقت در میان نام و نشانها، متأسفانه نازنینهایی می بینیم که در اوج جوانی و لذت زندگی بار سفر بسته اند و اگر چرخ گردون روزگار حکم به عدمشان صادر نمیکرد چه بسا ایران زمین را به لطف نامشان بیش از پیش زبانزد می کردند و از سویی از کنار تجربه آنانی که در میانسالی و آغاز دوران بازنشستگی دعوت خالق را اجابت کردند چه شاگردانی بیشتر از امروز می توانستند از تجربیات و آموخته های گرانبهایشان بهره ببرند و افسوس و صد افسوس به اینکه واژه اگر بر سر آغاز جمله آمد و این اگر دگر بار محقق نخواهدشد. با اینحال امیدواریم شعور قدرشناسی از نامدارانی که عیار و ارزششان را مردم با فرهنگ و سواد محک زده اند و باعنوان هنرمند و نام آور خطابشان می کنند قبل از مرگشان بدانیم که بعد از رفتنشان آه وناله و اشک و اندوه و بدتر از آن پیام تسلیت و همدردی جز تسلی مختصرخاطر بازماندگان اثر و لطفی ندارد.
