تبیان، دستیار زندگی

همه ما می خواهیم کودکانمان را با عشق و علاقه، هوش و زیرکی و تمام ارزشهایی که قرار است با آنها زندگی کند بزرگ کرده و پرورش دهیم. اما واقعا چگونه این مهم دست یافتنی می شود؟

در زمانه ای که گاه پدر و مادر تصور می کنند همسالان، رسانه های گروهی، بازیهای رایانه ای، ماهواره، محیط زندگی و .. نقش پررنگ تری در زندگی کودکان ایفا کرده و گاه والدین در برابر فشار و نفوذ این شرایط مستاصل می شوند؛ به راستی چطور می توان موضع والدینی را باز هم حفظ کرد و مانند گذشته، والدین، تاثیر گذارترین افراد در زندگی کودک باشند؟

البته غالبا والدین و همسالان به هم شبیه هستند. گروه همسالان عمدتا از بچه های محله و همکلاسیهای کودکان تشکیل می شود. بسیاری از والدین مایلند در مناطقی زندگی کنند که همسایه ها و مدارس آن مناطق با ارزشها و انتظارات آنها جور باشند. علاوه بر این، والدین و همسالان هر کدام در جنبه های خاصی از رفتار کودکان تاثیر می گذارند. کودکان در مورد مذهب و مسایل تربیتی از والدین شان تبعیت می کنند ولی در مورد انتخاب لباس و .. به شدت تحت تاثیر همسالان خود هستند.

قدرت همسالان در اجتماعی کردن یکدیگر از فرهنگی به فرهنگ دیگر و از دورانی به دوران دیگر فرق می کند.

 برای مثال در فرهنگ فعلی جامعه ما همسالان به شدت تحت تاثیر یکدیگرند.  کودکان تشویق می شوند که از همان اوان کودکی با همسالان کنش متقابل داشته باشند و شدیدا تحت تاثیر آنها قرار می گیرند. ولی در گذشته نه چندان دور در جامعه ما کودکان کمتر با هم تعامل داشته و از هم تاثیر می گرفتند و لذا بیشتر تحت تاثیر خانواده و والدین خود بودند.

به راستی چطور می توان موضع والدینی را باز هم حفظ کرد و مانند گذشته، والدین، تاثیر گذارترین افراد در زندگی کودک باشند؟

مرور پیشنهادات زیر می تواند به شما کمک زیادی کند تا حداکثر کنترل و تاثیر را بر کودکتان داشته باشید:

با تهیه یک برنامه روزانه و همیشگی غذا و خوراکی مجاز، خواب نیم روز، حمام کردن و تنظیم وقت خواب کار را شروع کنید این برنامه نوعی اطمینان خاطر در کودک ایجاد می کند و راهنمای کلی برای پر کردن اوقات روزانه به آنها می دهد.

مطالبی را که در قالب نصیحت بیان می کنید تمرین کنید: 

اگر شما خودتان کارهای مدنظرتان را انجام دهید می توانید انتظار داشته باشید که کودکتان هم واکنش مثبت به تربیت شما نشان دهد. انتظار نداشته باشید که آنها به گونه ای غیر از آنچه خودتان رفتار می کنید کارها را انجام دهد.

ثبات نظر داشته باشید:

اگر می خواهید فرزندتان با کنترل تلویزیون بازی نکند باید پاسخ شما به انجام این کار همیشه "نه" باشد. چه موقعی که او بیمار است و چه زمانی که شما کار و گرفتاری خودتان را دارید. اگر برخی اوقات اجازه این کار را بدهید و گاهی اوقات ندهید کودک شما فرمانبرداری و گوش به حرف دادن را یاد نخواهد گرفت بلکه همیشه به دنبال تغییر و دستکاری شایط برای رسیدن به هدف خود خواهد بود.

تشویق را فراموش نکنید:

هر گاه که کودک تان رفتاری مناسب از خود نشان داد او را تشویق کنید و هنگامی که کار ناشایستی انجام می دهد او را سرزنش و یا تادیب نمایید. البته باید توجه داشت که تشویق مهم تر است زیرا به نوعی او را به انجام کارهای درست ترغیب می کند.

وقتی که کودک در اصطلاح" نحسی" می کند هرگز به او نگویید که او را دوست ندارید. پیوندهای عاطفی و عشق و علاقه را در ارتباط میان تان مستحکم کنید و به او گوشزد کنید که شما فقط از کار او ناراضی هستید نه خود او.

شنونده خوبی باشید:

هرگز چیزی را به طور پیش فرض نپذیرید. این موضوع سبب می شود که کودک تان بتواند به ابراز خودش بپردازد و از فشار سنگین افکاری که آنها را گیج و حتی متلاشی می کند خلاصی می بخشد. پاسخ تان(واکنش تان)مثبت، الهام بخش و تشویق کننده باشد و در صورت نیاز از مشاوران کودک کمک بگیرید.

هرگز در حالی که عصبانی هستید کودکتان را تادیب نکنید. اگر عمل او باعث عصبانیت شما شده است تا زمانی که بر خود مسلط می شوید و بر شرایط حاکم می گردید او را در اتاقش نگه دارید.

هرگز اجازه ندهید فرزندتان با شما جر و بحث کند زیرا این امر به او سرکشی و بی احترامی را آموزش می دهد.

حتی در قالب بازی و شوخی نیز اجازه ندهید فرزندتان به شما ضربه بزنید چون این کار باعث تنزل جایگاه و اقتدار شما می شود و سبب می شود نسبت به جایگاه و اقتدار دیگران نیز بی احترامی کند.

همیشه به قولهایتان پایبند باشید:

 وقتی که شما قول تان را می شکنید دو مساله رابه فرزندتان می آموزید. اول اینکه او نمی تواند به شما اعتماد کند و دوم تشویق به دروغ گویی فرزندتان. اگر گاهی اوقات خلف وعده اجتناب ناپذیر می شود در صورت امکان، زمان دقیق برای انجام آن کار در روزهای بعد تعیین کنید تا به او نشان دهید که واقعا تمایل داشته اید به قول تان وفادار باشید.

هر روز چند دقیقه از وقتتان را صرف کودک تان کنید تا با هم صحبت کنید، کتاب بخوانید و یا حتی با صدای بلند آواز بخوانید. این موضوع پیوند بین کودک و والدین را تقویت می کند و کودکان می فهمند که در لابه لای یک روز پر مشغله والدین ، هنوز هم زمان خاصی برای آنها وجود دارد.