تبیان، دستیار زندگی

با سلام

از اونجایی که در انجمنها دوستان خلاق زیادی رو داریم که به زیبایی شعر می گند می خواستم بدونم که از کجا فهمیدن این استعداد درشون هست؟ از کی شعر گفتن رو شروع کردن؟چه مواقعی شعر می گن؟ یا حس شعر گفتن، بیشتر درشون هست؟

برای پیشرفت در این زمینه چه کارهایی انجام میدن؟ چه مطالعاتی دارن؟ 

(البته خواهش می کنم که دوستان شاعرمون شکسته نفسی نکنند و ما رو در جریان تجربیات خودشون بگذارند)

سلام
اگه بشه نام شاعر روی بنده گذاشت
عرض كنم كه پدر مرحومم از شعرای بنام مازندران بود و ارث شاعری از ایشان به من رسید.
از بچگی پیش از حضور در دبستان شعر می گفتم تا حالا.

بیشتر هنگام غمگینی حس شاعری ام قوی میشه.
خیلی وقت ها این حس نگذاشت بخوابم و تا صبح بیدار ماندم برای سرودن.
بخشی از قواعد شعری را با استفاده از كنابهایی كه در این زمینه نوشته شد آموختم.
كتاب شعر شعرای كهن و معاصر را به وفور خواندم.
با هر سوژه ای كه به من بدهند به یاری خدا می توانم ابیاتی بر كاغذ بیاورم.
در كار ترانه سرایی هم دستی بر آتش دارم.
دو كتایب شعرم چاپ شد و سه چهار كتاب دیگر در انتظار چاپ هستند.
.
.
.
.
.
فكر می كنم آنچه خواسته بودید را پاسخ گفتم.
اگر سئوالی یا ابهامی هست بفرمایید تا پاسخگو باشم.

سلام جناب رها
ممنون از توضیحاتتون
چه جوری شروع کردید به شعر گفتن؟ یعنی در واقع جرقه اش از کجا بود؟ چه جوری فهمیدید که این استعداد در شما هست ؟
کسی تشویقتون کرد؟
کلا برای شعر گفتن باید در چه فضایی قرار بگیرید؟

ممنونم عزیزم

من چون پدرم شعر می گفت و به عنوان سخنران در مراسم مختلف حضور داشت. بعضی مواقع از بنده هم در خوانش شعرهایش استفاده می كرد. شایان ذكر اینكه من در دوران دانش آموزی نفر اول فن بیان در سطح كشور شدم و بدین خاطر مجری مراسم مختلف بودم.
با این اوصاف احساس سرودن در من زنده شد و حس كردم میتونم بسرایم و سرودم.

پبش از ایتكه خودم را بشناسم حس شعر گفتن در من بود.
قبل از رفتن به مدرسه اولین جرقه شعرم اینگونه آعاز شد.

((جاذبه زمین مرا می كشد
وای خدا چكار كنم من چكار كنم من))


همیشه یادم هست كه این دو جمله اولین شعرم بود.

از جناب برزخ گرامی، شاهین گرامی، جاده دوستی گرامی و عطیه عزیز و ... که شعرهای زیبایی می سرایند هم می خوام که زحمت بکشن و بیان و پاسخ بدن

سلام