کیهان‌شناسان می‌گویند که ستاره‌های موجود در کهکشان ما همزمان با حرکت خود در فضا اجرام و سیاره‌های سرگردان را به مدار خود جذب می‌کنند.
سیاره‌های سرگردان معمولا در دوره‌های اولیه شکل‌گیری یک منظومه بر اثر نیروی جاذبه و دافعه سیاره‌های هم‌جوار از منظومه خود خارج شده و در فضا معلق می‌مانند. در این حالت، اگر آنها در مسیر حرکت و میدان مغناطیسی یک ستاره دیگر قرار بگیرند که با سرعتی مشابه و در مسیری یکسان در حال حرکت باشد، ممکن است تحت تاثیر جاذبه آن قرار گرفته و به دنبال آن ستاره به حرکت دربیایند.
به نظر می‌رسد که تمام جابه‌جایی‌های سیاره‌های سرگردان در اولین مراحل شکل‌گیری منظومه‌ها اتفاق افتاده است. کیهان‌شناسان با بازسازی این روند متوجه شده‌اند که اگر تعداد سیاره‌های سرگردان موجود در هر غبار فضایی با تعداد ستاره‌ها یکسان باشد بین سه تا شش درصد احتمال دارد که ستاره‌ها یکی از این سیاره‌های سرگردان را به خود جذب کنند.
تحت تاثیر جذب هر یک از این سیاره‌ها به مرور غبار فضایی حاوی آنها متلاشی شده و سیاره‌های ساکن آن هر یک ممکن است به گوشه دیگری از کهکشان منتقل شوند.
رصد کردن این سیاره‌ها بسیار دشوار است، چون در اکثر موارد سرعت و مدار گردش آنها به دور ستاره مادر شکل بسیار نامنظمی دارد و حتی گاه برعکس جهت سایر سیاره‌های موجود در آن منظومه به چرخش خود ادامه می‌دهند.
قوی‌ترین شواهد مربوط به فرضیه جذب ستاره‌های سرگردان در سال ۲۰۰۶ توسط دانشمندان رصدخانه‌ای در جنوب اروپا کشف شد که نشان داد دو توده فضایی شامل سیاره‌های سرگردان بدون وجود یک ستاره به دور یکدیگر می‌چرخند.
تاکنون هیچ سیاره سرگردانی در منظومه خورشیدی کشف نشده است. کیهان‌شناسان می‌گویند که بعید است در کنار سیاره‌های بزرگ منظومه خورشیدی اثری از وجود سیاره‌های سرگردان پیدا کرد. در عین حال نمی‌توان با قاطعیت گفت که چنین اجرامی در گوشه‌های تاریک و کمتر شناخته شده منظومه ما وجود ندارند.
منبع : سایت رادیو آزاد اروپا
