آموزه سوم:ارزش سخاوتمند
امام(ع)فرمودند:شخص سخاوتمند،انسان خوش اخلاقی است که در پناه خدا قرار گرفته است و حق تعالی
او را تا بهشت وارد ننماید،رهایش نمی سازد.خدا هیچ پیامبری را نفرستاده مگر آن که سخاوتمند بود.
همیشه پدرم مرا به خوش اخلاقی و سخاوتمندی سفارش می کرد تا این که به جوار حق پیوست.(9)
صفت سخاوت،ضد بُخل است و از والاترین کمالات انسانی محسوب می شود.
به فرمایش علی(ع) هر کس بخشش کرد،به بزرگی و بزرگواری دست یافت.
سخاوتمند،محبوب اهل زمین و آسمان است،آن چنان که حاتم را هنوز به نیکی نام می برند.(10)
آن کس که به دینار و دِرَم خیر نیندوخت
سرعاقبت اندر سر دینارو درم کرد
خواهی متمتع شوی از دنیی و عقبی
با خلق،کرم کن چو خدا با تو کرم کرد(11)
نقل است که گروهی از اهل یمن به حضور پیامبر(ص)رسیدند.یکی از آنان مردی سخنور و حراف
بود که در مباحثه با حضرت،مبالغه های شدیدی می کرد به حدی که رسول خدا(ص) خشمناک گردیده
و رنگ مبارکش متغیر گشت.همان زمان جبرئیل آمد و گفت:
خدایت سلام می رساند و می گوید این مرد اهل سخاوت است.پس خشم حضرت فرو نشست و
سربالا کرد و فرمود:اگر تو سخی نبودی تو را از خود می راندم و عبرت دیگران می کردم.
آن مرد گفت آیا خدای تو سخاوت را دوست دارد؟فرمود:بلی.
آن مرد شهادتین گفت و تاکید کرد که هرگز احدی را از مال خود محروم نساختم.
