در روزی از روزهای گرم بهاری در کلبه ی دانشجویی* خود، با دوتن از نوگلان بوستان علم و معرفت* نشسته و در حال تبادل اطلاعات بودیم که یکی از دوستان گرما را بهانه کرده و دست آویزی قرار داد برای پیاده روی بر اعصاب ما. ندای گرم است،پختم....پختم،گرم استِ او که لاینقطع تکرار میشد چون متّه ای پولادین بر جمجمه ی ما اثر میگذاشت .
دوست دیگر که از گرما و صدای نه چندان موزون دوست اول کلافه شده بود و از شدت کلافگی پلکش به صورت هیستریک می پرید رو به من کرد و با حالت عاجزانه ای گفت: "گلی* جان،فکری به حال ما بکن"...سپس برای اثر بخشی بیشتر شروع کرد به تعریف و تمجید از ما و هوش لبریزمان که: اخر تو مغز متفکر تیم مائی، تو باهوش ترینی،تو خلاق ترینی،تو خوبی، تو ماهی، فدات بشم الهی الهی الهی...
مانیز که با شنیدن تعاریفی اینچنین قلمبه آن هم به صورت ریتمیک از ذوق زدگی در پوست خود گنجانده نمیشدیم،سرفه ای کرده و سینه مان را صاف نمودیم و خطاب به دوست خود فرمودیم:احسنت...احسنت...خوشمان آمد....سپس با لحنی فردینی افاضه فرمودیم:ریفیق نونی که خوردی حلالت باشه که خوب مارو شناختی...باکت نباشی قناری...تا مارو داری غم نداری...صفاتو....بمیرم نبینم جفاتو
دوست دوم که می دید تعریفاتش به ثمر نشسته ادامه داد:پس پاشو یه حرکتی بکن و این کلر رو راه بنداز و تا اخر عمر ما رو کشته ی مرام و معرفتت کن
رکبی خوردم بس نا جوانمردانه...دوراهی بدی بود خدا نصیب گرگ بیابان هم نکند ،از یک طرف جو گیر شده بودم و جفت شیش با دوستمان در امر نون قرض دادن بالا آمده بودیم و از طرفی از کولر و مباحث فندی(بخوانید فنّی) ذره ای بارمان نبود...به دنبال بهانه ای زمین و زمان را زیر و رو کردیم تا از زیر کار شانه خالی کنیم...پس از کلی کش و قوس و کشمش درون خود به چند راه بیشتر نرسیدیم
:1-طرح این پرسش به عنوان بهانه که "چرا آب تو تلبمه اس؟چرا گوشکوب قلمبه اس؟"
2-توضیح این مسئله که گرما نه تنها بد نیست بلکه باعث لاغری و تناسب اندام میشود
3-طرح این پیشنهاد که شیوه ی ریاضت را در پیش گرفته و تزکیه نفس پیشه کنیم
4-سخنرانی درباره ی صرفه جوئی در مصرف برق
و البته از آنجایی که میدانستم هیچ کدام از روش های فوق پاسخگوی دوستان من که از گرما به هلاکت افتاده بودند نخواهد بود لذا عزت نفس خود را حفظ نموده و با پاهای خسته به سوی پشت بام راه افتادم.دوست اول قبل از اینکه قدوم مبارک را از آستانه در بیرون بگذارم رو به من کرده و گفت:من نیز برای قدردانی و دادن روحیه از همینجا و هم اینک تو را تشویق خواهم کرد...نگاهی خشمناک به دوستم که مسبب اصلی این بدبیاری بوده انداختم و گفتم:روح همکاری و ایثار جنابعالی بنده را له فرموده حقیقتا...بنده را قرین رحمت فرمودید ...و سپس در حالیکه سیاهترین نفرینهایی که به خاطر داشتم را در دل نثار روح دوستم میکردم راه پشت بام را در پیش گرفتم...صدای دوست اول را میشنیدم که به خیال خود مرا تشویق می کرد و پیاپی میگفت: بازم مثل همیشه گلی برنده میشه....
