تبیان، دستیار زندگی

•                    كارناوال خیابانی كتاب و كتابخوان
• 
  پوریا سوری: حالا كه برگزاری كارناوال‌های عامه‌پسندی مثل آب بازی و
  خز بازی از جدیدترین محدودیت‌های فرهنگ شهری تهران و ایران شده است، جای هزار شكر و خوشحالی است كه كارناوال خیابانی كتاب و كتابخوانی در حال برگزاری است! نكته جالب و تا حدودی درخور تحسین هم آن است كه شهرداری تهران از این پدیده فرهنگی حمایت كرده و از این قرار خیابان كریم‌خان تهران را رنگ و لعابی فراگرفته است كه نگو و نپرس.
  همان‌طور كه برشمردم از صبح دوشنبه 14 شهریور، دومین جشنواره‌ «گذر فرهنگی تهران» در خیابان كریم‌خان آغاز شده و بناست این اتفاق خجسته تا روز 25 شهریور ادامه داشته باشد. برگزار‌كنندگان این جشنواره در این‌باره نوشته‌اند: «اسم خیابان كریم‌خان را گذاشتیم «گذر فرهنگی تهران» كه به اختصار آن را «گفت» می‌نامیم. كسانی كه تن به بازی «گفت» دادند هم ازین قرارند: كتاب‌فروشی‌های آیلار، زند بوك‌شاپ، خانه فرهنگ و هنر گویا، موسسه جغرافیایی و كارتوگرافی گیتاشناسی، نسل نواندیش، نشر ثالث، نشر چشمه، نشر رود، نشر ویستار و یساولی به همراه مركز موسیقی بتهوون. هر سال دو جشنواره با مراسم و خبر و تقدیر و تخفیف و جایزه و اعتبار... فعلا همین است تا پا بگیرد و بشود كارناوال خیابانی كتاب و كتابخوان.»
  نظر شما درخصوص برگزاری كارناوالی از این دست در فضای فرهنگی تهران چیست؟ آن را مشوق كتاب و كتابخوانی برمی‌شمرید یا معتقدید برای ترویج «آگاهی» باید دست به كاری دیگر و آنچنانی زد كه غصه سرآید؟
  
  محمد شمس‌لنگرودی شاعر و نویسنده
  واقعیت این است كه دو گروه، دو سر فرهنگ را گرفته‌اند می‌كشند، یك گروه تلاش می‌كنند برای كتاب نخواندن مردم و گروهی هم به هر دلیل موجه یا غیرموجه می‌كوشند مردم كتاب بخوانند! در این میان، كارناوال كتاب و كتابخوانی هم راهی است برای كتابخوان كردن مردم، هرچند فكر نمی‌كنم كه راسته كتابخوانی بتواند مردم را كتابخوان كند، اما چه می‌شود كرد؟ البته از این دست برنامه‌ها در كشورهای دیگر هم وجود دارد. در آمریكا معمولا همه‌ساله عده‌ای از نویسندگان و اهل قلم توری می‌گذارند و شهر به شهر می‌روند و با مردم حرف می‌زنند و سعی می‌كنند انگیزه مردم را برای خواندن افزایش دهند و معمولا سال بعد یا دو سال بعد مجددا همان مسیر را می‌روند و با همان مردم دوباره دیدار می‌كنند تا تاثیر گفته‌های گذشته را رصد كنند! و لازم است بگویم كه آنجا چنین حركت‌هایی مسلما بیشتر تاثیرگذار است، چون رسانه‌ها و دولت هم با این حركت همراهی می‌كنند. نكته دیگر چنانكه اشاره كردم آن است كه مهم‌ترین عامل كتابخوانی یا كتاب‌نخوانی، سیاست‌های دولت است و همین‌طور برنامه‌های تلویزیونی، خیلی فرق می‌كند كه اكتاویوپاز بیاید در تلویزیون و با مردم درباره كتاب حرف بزند یا یك جمجمه قرون ماضی ! به نظر من طرح كارناوال كتابخوانی از سوی كتابفروش‌ها بیشتر از سر ناگزیری است چرا كه كار دیگری از دست‌شان برنمی‌آید كه البته همین انگیزه و تلاش هم برای حیات كتاب بد نیست.
  
  كاوه كیاییان نشر چشمه،از برگزار كنندگان جشنواره «گفت»
  دلم می‌خواهد جشنواره «گفت» را «واكنش» بنامم. طبیعی است كه اگر همه‌چیز جای خود بود، نه زنگ خطری به‌ صدا درمی‌آمد، نه اتحاد صنفی‌ای شكل می‌گرفت و نه... جشنوار‌ه‌ای داشتیم. «گفت» صدای یك خیابان است برای پافشاری بر نقش فرهنگی‌اش در تهران بزرگ. «گفت» مرور یك رویاست: كریم‌خان، خیابان كتاب و موسیقی. «گفت» جشن كتاب‌رقصان است تا كتاب‌سوزانی نداشته باشیم. گذر فرهنگی را تنها كتاب‌فروشی‌ها نمی‌سازند؛ كافه‌ها، گالری‌ها، رستوران‌ها، پارك‌ها، اداره‌ها، خانه‌ها؛ همه می‌توانند عضوی از «گفت» باشند. بیایید و از كتاب بگویید... ما گفتیم.

من چقدر از مرحله پرتم!
خیلی اتفاق (پدیده) ی مبارکیه!
ان شاء الله پایدار هم بمونه.

خیلی ممنون جناب جومونگ گرامی.