تبیان، دستیار زندگی

صدای گنجشكها فضای حیاط را پر كرده بود, بابای مدرسه جارو به دست از اتاقش بیرون آمد. مرتضی! مرتضی! حواست كجاست؟ زنگ کلاس خورده و مرتضی هراسان وارد كلاس شد. آقای مدیر نگاهی به تخته سیاه انداخت. روی آن با خطی زیبا نوشته شده بود: «خلیج عقبه از آن ملت عرب است.» ابروانش به هم گره خورد. هر كس آن را نوشته, زود بلند شود. مرتضی نگاهی به بچه‌های كلاس كرد. هنوز گنجشك‌ها در حیاط بودند. صدای قناری آقای مدیر هم به گوش می‌رسید. دوباره در رویا فرو رفت.

یكی از بچه‌ها برخاست: «آقا اجازه! این را «آوینی» نوشته.» فریاد مدیر «مرتضی» را به خود آورد:

معلم كلاس جلو آمد و آرام به مدیر چیزی گفت. چشمان مدیر به دانش‌آموزان دوخته شد. قلیان

چه قشنگ..درباره بچگی شهید آوینی بود

تاحالا نشنیده بودم

بسم الله الرحمن الرحیم

به به. درود و سلام بر چمران عزیز. کجایی عزیز؟ یادش بخیر؟ به جا نیاوردی؟ ابوذرم دیگه نوکرتم. یادته تو چتروم چقدر باهم بحث می کردیم.
راستی الان نمیدونم چرا تو چتروم دیگه نمیره. چیه؟بستنش؟

سلام

خونده بودم اینو.. خیلی جالب بودم برام.. ممنون