تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم . سلام . فرض بفرمائید در یکی از روز های گرم تیرماه در ایستگاه اتوبوس منتظر خط مورد نظر هستید تا به منزل بروید ، ایستگاه پر است ، صندلی های زیر سایبان همه گرفته شده اند و شما سرپا زیر تابش مستقیم آفتاب هستید ، اتو بوس آن محل هر بیست دقیقه میرسد ، همه منتظرند . ناگهان متوجه شخص روشندلی می شوید که می خواهد عرض خیابان را رد شود ، نگاهی  به همه می اندازید، انگار نه انگار،آنها روشندل را میبینند اما به روی خود نمی آورند  ، سایه اتوبوس مورد نظر از دور همه را نیم خیز میکند  ، وجدان به شما فشار میآورد ، باید شکرانه سلامت خود را بکنید ، اما اتوبوس چی؟ خوب می رود . در یک آن تصمیم می گیرید و بلا فاصله به طرف روشندل میروید، ودستش را می گیرید و او را به آنطرف خیابان دو بانده عریض می برید ، بی خیال خط واحد با یکی دیگر میروید ، در حین برگشت صدایی شما را خطاب قرار می دهد ( هی عمو بدو منتظر تو هستیم ) این صدای راننده اتو بوس است که از پنجره شما را صدا می زند . از کار خیرتان  به چه آرامشی دست می یابید ؟ اگر به آن عزیزروشندل کمک نمی کردید آیا خود را ملامت می کردید ؟