نقش های اسلیمی
اسلیمی از لفظ اسلامی گرفته شده است این طرح از ابتکارات هنرمندان اشکانی و ساسانی است اسلیمی عبارت است از گردش ها پیچ و خم های مدور تکراری اغلب قرینه که یادآور پیچش ساقه گیاه می تواند باشد و در نقوش تزیینی ایران نقش پایه ای دارد. برای رسم اسلیمی ها هم از قوس های حلزونی استفاد می شود..هنر ایران در قرون اولیه بعد از محو شدن شیوه های حجاری و نقاشی دوره ساسانی با ابتكاراتی در خطوط عربی آغاز می گردد. آثار و شواهد بسیار در دست است كه بهترین نسخ قرآن مجید و خطوط تزئینی مختلف عربی بوسیله هنرمندان مبتكر ایرانی نوشته شده است. دلیل قاطع این است كه هنرعرب قبل از تسلط اسلام بر ایران و بكار افتادن هوش و استعداد ایرانیان در راه مذهب مقدس اسلام قابل توجه نموده و آنچه آثار نفیس و پر قیمت بنام هنر عربی بدست آمده مربوط به ادواری است كه ایرانیان دین مبین اسلام را پذیرفته و در این راه ذوق و قریحه ذاتی خود را با عشق و علاقه سرشار بكار برده‌اند.
پیدا یش نقش اسلیمی :ایرانیان بعد از ابتكار در خطوط عربی برای تزئین كتب خطی ـ خلفای اسلامی راـ به ذوق آورده و بتدریج نتیجه گرفته تا حواشی و سر لوح و آغاز و ختام كتب مقدس را بوسیله ساقه های گل و برگ با طلای ناب تزئین نمایند. در نتیجه دیری نگذشت كه هنر تذهیب كاری و گردشی های اسلیمی و خطائی را ابتكار نموده و رایج و ساختند.كلمه اسلیمی در اصل همان اسلامی است كه هنرمندان ایرانی برای تركیب بندی تذهیب اختراع نمودند و چون قبل از اسلام وجود نداشته و در دوره‌ای ابتكار شده كه ایرانیان مسلمان شده بودند لذا نام اسلیمی به آن دادند.بعدها تركیب بندی اسلیمی و خطائی كه از گل برگهای تزئینی و نقاشی می شد برای نقش پارچه و قالی و كاشی كاری مساجد نیز مورد استفاده قرار گرفت و تا امروز هم ادامه دارد. لازم به تذكر است كه نقوش تزئینی اروپائی كه در حواشی كتب خطی و همچنین تزئین بناهای تاریخی رم ـ پاریس و وین نقاشی شده به خوبی نفوذ تركیب بندی اسلیمی و خطائی ایران را نشان می دهد.بشر از هزاران سال پیش از چوب به واسطه شکل متناسب آن برای ایجاد سرپناه، ساخت قایق و دیگر موارد استفاده می کرده است. بررسی آثاری كه از بررسی های سه هزار سال قبل از میلاد که در شوش بدست آمده، نشاندهنده این مطلب است که مردمان بومی ایران نه تنها از چوب برای کلبه سازی خود استفاده می کردند بلکه در ساخت نردبان و دیگر وسایل زندگی هم از آن بهره می بردند.در دوران هخامنشی ها هم استفاده از چوب بسیار متداول بوده؛ به طوری که در ساخت عمارت های کاخ هخامنشی - شوش و آپادانا – از درخت های بلوط ایرانی و سدر لبنانی استفاده شده بوده است.
به این ترتیب قبل از استعمال آهن در ساخت بنا، تخت جمشید بزرگ ترین سطح زیربنایی بود که از چوب در آن استفاده فراوانی شده و تمامی این آثار چوبی در اثر آتش سوزی از بین رفتند. گزنفون ضمن توصیف سلاح های نبرد کوروش از یک نیزه عالی چوبی که از چوب سنجد ساخته شده بود، یاد می نماید.در دیگر مناطق هم استفاده از چوب برای مردمان آن نواحی ناآشنا نبوده است. در افسانه های یونان آمده هر درخت را فرشته ای به نام هامادرایاد که در داخل او پنهان می باشد، نگهبانی می کند و جان وی به حیات درخت بستگی دارد؛ اگر مجبور به قطع درختی می شدند، برای درخت تحف و هدایا می بردند.مصری ها هم راه استفاده از چوب را به خوبی می دانستند. آنان سه هزار سال پیش، کاغذ و روکش های چوبی را در آثار خود بکار می بردند.
