تبیان، دستیار زندگی

حضرت امام باقر (علیه السلام) در خطابی به یکی از صحابی خویش، جابر فرمودند:


«یا جابِرُ! أَیَکتَفِی مَنِ انتَحَلَ التَّشَیُّع أن یَقُولَ بِحُبِّنا أهل البَیتِ، فَوَالله ما شیعَتُنا إلا مَنِ اتّقی الله وأطاعَهُ، وما کانُوا یُعرَفُون إلا بِالتَّواضُعِ والتَّخَشُّعِ وأَداءِ الأمانَةِ وکَثرَةِ ذِکرِ اللهِ والصَّوم والصَّلاة والبِرِّ بِالوالدینِ و التَّعاهُدِ لِلجیرانِ مِن الفُقراءِ وأَهلِ المَسکَنَة والغَارِمِینَ والأیتامِ وصِدقِ الحَدیثِ وتَلاوَةِ القُرآنِ وکَفِّ الأَلسُنِ النَّاس إلا مِن خَیرِ وکانُوا أُمَناءَ عَشائِرِهِم فِی الأَشیاءِ؛... یَا جَابرُ! ما یَتَقرَّبُ العَبدُ إلَی الله تبارک وتعالی إلا بِالطّاعَةِ، و مَا مَعنَا بَرائَةٌ مِنَ النّارِ ولاعَلَی الله لأحَدٍ مِنکُم حُجَّةٌ، مَن کَان ِلله مُطیعا فَهُو لَنا وَلِیٌّ و مَن کان لِلّه عَاصِیاً فَهُو لَنا عَدُوٌّ، و ماتَنالُ وِلایَتُنا بِالعَمَل والوَرَعِ»



ای جابر! آیا کسی که خود را به شیعه ببندد و منتسب کند، همین بس باشد که دوستی ما خاندان را دارد؟ به خدا جز کسی که تقوای خدا را داشته و او را فرمان برد، شیعه ما نباشد. شیعه‌های ما شناخته نمی‌شوند جز به تواضع، خشوع، امانت داری، کثرت یاد خدا، روزه، نماز، نیکی کردن به پدر و مادر، وارسی حال همسایگان نیازمند و مستمند و بدهکار و یتیم، راستگویی، خواندن قرآن و نگه داشتن زیان از مردم جز به ذکر خیر . آن‌ها در هر چیز امین خویشان خود هستند... ای جابر! جز با اطاعت نمی‌توان به خداوند تبارک و تعالی نزدیک شد و ما برات آزادی از دوزخ برای کسی نداریم و احدی را برخدا حجّتی نیست. هر که مطیع خداست، دوست ما است و هر که نافرمانی خدا کند، دشمن ماست. به ولایت ما جز با عمل و ورع نمی‌توان رسید.


ابوبصیر (رحمه الله) می‌گوید:


بعد از شهادت امام صادق (علیه السلام) به منزل ایشان رفتم تا به همسر حضرت، جناب حمیده تسلیت بگویم.


از ایشان خواستم که درباره آخرین روز امام برایم بگوید.


گفت: آقا فرمود: بگویید همه خویشانم حاضر شوند. وقتی همه حاضر شدند، فرمود:


«إنّ شَفاعَتَنا لاتَنالُ مُستَخِفّاً بِالصّلاةِ»


هر کس که نماز را بی اهمیّت بشمارد به شفاعت ما نمی‌رسد.




باید به نماز اهمیّت دهیم و این برای ما یک دغدغه باشد. زمان نماز، زمان وعده ما با خداست و ما حق نداریم این زمان را در اختیار دیگری قرار دهیم. نماز اول وقت بسیار مهم است. در هر صورت، ما چند دقیقه از وقت خود را برای نماز صرف
نماز

خواهیم کرد و چه خوب است این دقایق را همان اول وقت، به نماز خود اختصاص دهیم. اگر نماز خود را اول وقت نخوانیم، شفاعت و دعای امام صادق (علیه السلام) شامل حال ما نخواهد شد، دعای امام زمان (ارواحنافداه) نیز همین طور.

بین خدا و احدی خویشی وجود ندارد؛

«کُلُّ نَفسٍ به ما کَسَبَت رَهینَةٌ»

هر کسی در گرو عمل خویش است.

امام صریحاً نجات را در گرو عمل می‌دانند. بنابراین اگر عمل بد بود باید بدانیم که عاقبت، راهمان از اهل بیت (علیهم السلام) جدا خواهد شد. «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا السُّوأَی أَن کَذَّبُوا به آیات اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُون» انسان تا گناه نکرده، در مسیر اهل بیت (علیهم السلام) است، ولی وقتی که گناه آمد، از مسیر بیرون می‌افتد. حال اگر مسلمانی با گناه از مسیر اهل بیت (علیهم السلام) خارج شد، باید زود عذر خواهی نموده و با توبه، خود را به مسیر درست برگرداند.

امام (علیه السلام) فرمود:

«گمان می‌کنی اگر کسی خودش را شیعه دانست، همین برای نجات او کافی است؟ ما خطّ امان از عذاب برای کسی نداریم».

تا به حال به هیچ کس وعده داده نداده‌اند که آسوده خاطر باش.

پی نوشت ها:
1.ابن بابویه، صفات الشیعة، ص11، الاصول من الکافی، کتاب الایمان والکفر، باب الطاعة والتقوی، ج2، ص74، ح3.
2.بحار الانوار، ج 47، ص2.
3.سوره مدثّر، آیه 38.
4.سوره روم، آیه 10.

منبع : حدیث دل سپردن، آقاتهرانی، ص 133

میثم عزیز
با تشکر از شما
دعای امام حسین علیه السلام در حق ابوثمامه از یارانش نصیب شما
جعلک الله من المصلین
ممنون که با این تاپیک زیبا نماز را به یادمان آوردی

آقا سیّد محسن جبل عاملى از علماى بزرگ شیعه و نواده برادر مرحوم آقا سیّد جواد صاحب مفتاح الكرامه است . ایشان در دمشق مدرسه اى تاءسیس كرده اند كه دانش آموزان شیعه در آن مدرسه تحت نظر آن جناب تحصیل مى كنند. حاج سیّد احمد مصطفوى كه یك از تجّار قم است گفت من از خود سیّد محسن امین شنیدم كه مى گفت یكى از تربیت یافتگان مدرسه ما براى تحصیل علم به آمریكا مسافرت كرد، از آنجا كاغذى براى من نوشت به این مضمون :
چند روز پیش شاگردان مدرسه ما را امتحان مى كردند، من هم براى امتحان رفتم . مدتى نشستم تا نوبت به من رسید. بسیار طول كشید تا اینكه وقت دیر شد، دیدم اگر بنشینم نماز فوت مى شود. از جا حركت كردم كه بروم نماز بخوانم ، آنهایى كه در آنجا بودند پرسیدند كجا مى روى ، چیزى نمانده كه نوبت تو برسد. گفتم من یك تكلیف دینى دارم ، وقتش مى گذرد. گفتند امتحان هم وقتش مى گذرد، اگر این جلسه برگزار شود، دیگر جلسه اى تشكیل نخواهند داد و براى خاطر تو هرگز هیئت ممتحنه جلسه خصوصى تشكیل نمى دهند. گفتم هر چه بادا باد ! من از تكلیف دینى خود صرف نظر نمى كنم . بالاخره رفتم . از قضا هیئت ممتحنه متوجه شده بودند كه من به اندازه اداء یك وظیفه دینى غیبت نموده ام ، انصاف داده و اظهار كرده بودند كه چون این شخص در وظیفه خود جدى است ، روانیست او را معطّل بگذاریم ، براى قدر دانى از اینكه عمل به وظیفه نموده باید جلسه اى خصوصى برایش تشكیل دهیم . این بود كه جلسه دیگرى تشكیل دادند، من حاضر شدم و امتحان دادم .
آقاى سیّد محسن امین پس از نقل داستان فرمود: من در مدرسه چنین شاگردانى تربیت كرده ام كه اگر به دریا بیفتند دامنشان تر نمى شود.
منبع:سایت مذهبی