تبیان، دستیار زندگی

وقتی انسان جایی برای زندگی رو بهتر میبینه و یا بهتر بگم فرض میکنه که بهتر از الانشه، خوب طبیعیه که به سمتش میره، هرچقدرهم که رسیدن بهش سخت باشه.

فرض کنید فرزندی از خانواده توی خونه یه خورده احساس نارضایتی میکنه. در این حین (بخصوص اون مواقعی که این فرزند در حال نق زدن از دست زندگیشه و بیشتر بیها بیادشه)توسط فرد یا افرادی از خخارج خانواده اون رو متوجه یک زندگی رویایی میکنن و برای تکمیل کارشون خودشون رو هم شامل اون زندگی زیبا میکنن (درحالیکه کاملا اینطور نیست).

این فرزند مدتی به مقایسه بین دو زندگی میگذرونه و هرچی هم بیشتر به فکرش میافته بیشتر هوایی میشه. خوب البته طبیعیه که اون هم یه زندگی خوب برای خودش بخواد نه؟؟؟!!!... هرچی زمان میگذره از زیباییهای زندگی الان کمتر میشه چون حالا یه زندگی دیگر رو میشناسه که توی همه زمینه هاش از این بهتره، انتهای خوبی این زندگی به خوبیهای کوچیک اون زندگی هم نمیرسه... میگذره و میگذره تا اینکه بالاخره از اینهمه جور و ستم و سختی ای که بهش روا شده خسته میشه و تصمیم خودش رو میگیره. کوله رو برمیداره وپرش میکنه و بعدش هم......

اینهمه گفتم که بگم مهمترین عامل تحریک بیرونیه. البته گاها محیط خونواده زیاد هم دلچسب نیست و تنها راه رهایی فرار تجسم میشه اما مطمئن باشید بازهم همون زندگی شیرین بیرون از خونه (که عاملش خارج از خونوادست) وجود داره اونم درحد اعلای دروغ...

یاحق