تبیان، دستیار زندگی

سید حسین مرعشی، معاون رئیس‌جمهوری در دولت دوم اصلاحات، صبح امروز از زندان آزاد شد.

به گزارش آفتاب، سید حسین مرعشی که اسفندماه سال گذشته از سوی دادگاه انقلاب به یک سال حبس تعزیری محکوم شده بود، با پایان یافتن دوران محکومیتش، صبح امروز از زندان اوین آزاد شد.

بر اساس حکم صادر شده از سوی دادگاه، وی از شرکت و فعالیت در هرگونه حزب و موسسه‌ای که به کارهای سیاسی و فرهنگی و اجتماعی بپردازد، منع شده و در این زمینه محرومیت مادام‌العمر برای وی صادر شده است.

سید حسین مرعشی برادر خانم آیت الله هاشمی رفسنجانی از فعّالانِ سیاسی و سخنگوی حزب کارگزاران سازندگی بود.

وی نمایندگی دوره های پنجم و ششم مجلس شورای اسلامی، استانداری کرمان در دولت های موسوی و هاشمی و معاون رییس جمهور و رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در دولت خاتمی را در کارنامه خود دارد.

مرعشی سال گذشته برای اجرای حکم یکساله روانه زندان شد ولی مدتی بعد به علت تعطیلات عیدنوروز به مرخصی آمد. این اقدام قوه قضاییه با هجمه عظیم برخی رسانه ها مواجه شد. وی بعد از مرخصی به زندان بازگشت.

وی در آخرین مطلبی که از وبلاگش منتشر ساخت تاکید کرده بود: من خود را زندانی جمهوری اسلامی ندانسته و گذراندن دوران محکومیت را ماموریتی جدید برای خود تلقی می کنم.

خبرآنلاین:

http://www.khabaronline.ir/news-136397.aspx

خدا رو شکر.
با آرزوی آزادی تمامی زندانیان سیاسی در سراسر دنیا و به ویژه ایران!

نباید خیال كرد كه اگر چهار نفر آدمى كه سابقه‌ى انقلابى دارند، از كاروان انقلاب كنار رفتند، پس انقلاب غریب ماند. نه آقا، همه‌ى انقلابها، همه‌ى فكرها، همه‌ى جریانهاى گوناگون اجتماعى، هم ریزش دارند، هم رویش دارند؛ ریزش در كنار رویش.

شما به صدر اسلام نگاه كنید، ببینید آن كسانى‌كه در دوران غربت اسلام و غربت على، از امیرالمؤمنین دفاع كردند، چه كسانى بودند؟ اینها سابقه‌داران اسلام نبودند. سابقه‌داران اسلام، جناب طلحه و جناب زبیر و جناب سعدبن‌ابى وقّاص و امثال اینها بودند. بعضى از اینها على را تنها گذاشتند؛ بعضى از اینها در مقابل على ایستادند. اینها ریزشها بودند. اما رویش كدام است؟ رویش، عبداللَّه‌بن‌عبّاس است؛ محمّدبن‌ابى‌بكر است؛ مالك اشتر است؛ میثم تمّار است. اینها رویشهاى جدیدند. اینها كه در زمان پیامبر نبودند؛ اینها در همان دوران غربت اسلام روییدند؛ اینها نهالهاى تازه‌اند. شما ببینید یك مالك اشتر در همه‌ى تاریخ اسلام چقدر مؤثّر است. بله؛ ممكن است كسانى ریزش پیدا كنند كه البته مایه‌ى تأسّف است. وقتى به امیرالمؤمنین شمشیر زبیر را دادند، گریه كرد. همان‌طور كه گفتم، غصّه دارد. غصّه دارد كسانى ریزش پیدا كنند كه یك روز پاى سفره‌ى انقلاب، پاى سفره‌ى امام زمان، پاى سفره‌ى اسلام و قرآن نشستند و نان و نمك اسلام را خوردند؛ اما در كنار آن ریزشها، مالك اشترها هستند؛ عبداللَّه‌بن‌عباسها هستند. امیرالمؤمنین هرجا در میدانهاى جنگ احتیاج به زبان داشت، عبداللَّه‌بن‌عباس مى‌رفت و امیرالمؤمنین را یارى مى‌كرد. هرجا احتیاج به شمشیر داشت، مالك اشتر بود. مثل مالك اشتر، مثل عبداللَّه‌بن‌عباس، مثل محمّدبن‌ابى‌بكر - مثل این رجال - نه یكى، نه ده نفر، نه هزار نفر كه هزاران نفر بودند. این‌طور نیست كه شما خیال كنید حالا چهار نفر آدمى كه از راه برگشتند و نیرویشان تمام شد، معنایش این است كه نیروى این گردونه‌ى عظیم تمام شده است. نه آقا؛ بعضیها در بین راه قوّه‌شان تمام مى‌شود. بله؛ ضعیفترها وسط راه آذوقه‌شان تمام مى‌شود. یك نفر از مشهد حركت كرده بود كه با كاروانى به كربلا برود. به خواجه اباصلت كه رسیدند - كسانى كه به مشهد رفته‌اند، مى‌دانند كه خواجه اباصلت كجاست - گفت ما كه خرجیمان تمام شد! بعضیها خرجیشان در خواجه اباصلت تمام مى‌شود؛ بعضیها خرجیشان بین راه تمام مى‌شود؛ بعضیها دو سه كیلومتر مى‌آیند، بعد خرجیشان تمام مى‌شود! این همان ارتجاع و برگشتن است. این افتخار نیست؛ این ننگ است؛ این بریدن است؛ این از راه ماندن است؛ اما: «الم تر كیف ضرب اللَّه مثلاً كلمة طیبة كشجرة طیبة اصلها ثابت و فرعها فى السماء(238)»؛ ریشه مستحكم است و شاخه‌ها روزبه‌روز همین‌طور زیادتر مى‌شود: «تؤتى اكلها كلّ حین باذن ربّها(239)»؛ رویش جدید هست. جا دارد كه درباره‌ى این ریزشها و رویشها، از دیدگاه جامعه‌شناختى و روان‌شناختى و تاریخى، كار و بحث كنند. بحثهاى بسیار مهمّى است و من متأسّفانه مجالش را ندارم.
امام خامنه ای خطبه های نماز جمعه26/9/1378