تبیان، دستیار زندگی

حاج حسین خرازی پیاده آمده بود تا دار خوین یك راننده برداشته بود برده بود . از وسط راه سوار ماشین خودش شدند و رفتند جبهه فاو . بعداً پرسیدم « حاجی چرا خودت نرفتی؟ گفت: داشتم رانندگی می كردم كه از رادیو گفتند كه رعایت نكردن مقررات راهنمایی رانندگی اشكال داره . من هم همانجا پیاده شدم آمدم دارخوین راننده بردم .» به خاطر دستش بود آخه حاج حسین یك دست بیشتر نداشت.!

همت بود . گفت: پنچری این موتور را زود بگیر » همه كارهایم را گذاشتم رو زمین و زود پنچری اش را گرفتم رفت و دیگر برنگشت ای كاش پنچری موتور را نمی گرفتم .

انرژی اتمی اهواز مقر لشگر 17 علی بن ابیطالب(ع) بعد از نماز ظهر و عصر زین الدین را دیدم . فرمانده لشگر پا برهنه توی محوطه! گفتم: دمپایی تون|؟ گفت : حتماً كسی  لازمش داشته هر كار كردم دمپایی ام را نگرفت .یكی دو كیلومتر همان طور پا برهنه رفت تا ایستاد.

گونی بزرگی را گذاشته بود روی دوشش و توی سنگرها جیره پخش می‌كرد بچه‌ها هم با او شوخی می‌كردن :« اخوی دیر اومدی» « نكنه می‌خوای از گشنگی بكشیمون »« عزیز جان حالا می‌ری سنگر فرماندهی برای خود شیرینی ؟ گونی بزرگ بود و سر آن بنده خدا پایین، كارش كه تمام شدگونی را روی زمین گذاشت شناختمش كاوه بود فرمانده لشگر.

سلام
منم یه چندتا می ذارم...با اجازه

اللهم العن ابن مرجانه

دوستی داشتیم كه حاضر جواب بود. یكی از دوستان كه با او صمیمی‌تر بود، گفت: «ما را كه سر دعاهایت فراموش نمی‌كنی؟» جواب داد: «هرگز! شما را به طور خاص یاد می‌كنم» بچه‌ها كه می‌دانستند حرف او خالی از مزاح نیست،‌ پرسیدند: «حالا چه مواقعی بیشتر به فكر ما هستی؟» گفت: «در زیارت عاشورا. آن‌جا كه آمده است، اللهم العن ابن مرجانه».

اللهم الرزقنا توفیق الپارتی

وقتی آشپز مراعات حال برادران سنگین وزن _ هیكل تداركاتی _ را می‌كرد و غذایشان را یك كم چرب‌تر می‌كشید، یا میوه‌ی درشت‌تری برایشان می‌گذاشت، هر كس این صحنه را می‌دید، به تنهایی یا دسته جمعی و با صدای بلند و شمرده شمرده شروع می‌كردند به گفتن: «اللهم الرزقنا توفیق الپارتی فی الدنیا و الاخره!» یعنی دارید پارتی بازی می‌كنید، حواستان جمع باشد.

برای سلامتی خدا صلوات

بچه‌ها، حسین عاشق صدایش می‌كردند. خودش می‌گفت: «من عاشق خمینی‌ام.» راه به راه دستور صلوات می‌داد. همه‌مان دوستش داشتیم. سر نترسی داشت و مشتری پر و پا قرص جبهه بود. خیلی هوای بچه‌های كم سن و سال ر ا داشت، از هیچ كاری هم رو گردان نبود. تكیه كلامش هم این بود: «برای سلامتی خدا صلوات» ما می‌ماندیم كه باید صلوات بفرستیم یا نه... در ادامه خودش می‌گفت: «به مولا حرف نداره، خیلی آقاست. همه‌ی برنامه‌هایش رو حسابه.»

بوش آمد

در جبهه اوضاع سیاسی دنیا را نقد و بررسی می‌كردیم. نوبت به آمریكا رسید و ریاست جمهوری آن وقت. بعضی می‌گفتند: «حرف خودشان را به كرسی نشاندند و با این همه مفسده كه در عالم ایجاد می‌كنند، هم‌چنان قبله‌ی آمال ملحدین هستند!»
دوستی می‌گفت: «من موافق نیستم، این حرف‌ها هم نیست. ریگان را ببینید. در دوره ریاست جمهوری‌اش گند زد. آن‌قدر خرابكاری كرد تا بالاخره بوش (بویش) آمد. حالا شما فكر می‌كنید، مردم بوش (بویش) را چه‌قدر تحمل می‌كنند؟ قطعاً اگر شامه‌شان معیوب نباشد، چهار سال!

چقدر دلمان برای خودمان تنگ شده

جای آینه در جبهه و خط مقدم خالی بود! خصوصاً بعضی وقت‌ها مثل صبح‌ها. بچه‌ها وقتی از خواب بیدار می‌شدند و سر و صورتشان را صفا می‌دادند، مرتب راه می‌رفتند داخل سنگر به خودشان می‌گفتند: «چه‌قدر دلمان برای خودمون تنگ شده.» واقعاً به در می‌گفتند تا دیوار بشنود. به كسانی كه یك عمر از دیدن خودشان سیر نمی‌شوند و بیش از همه خودشان را تماشا می‌كنند.