ورود ایران به جمع یازده کشور دارنده فناوری فضایی برای ساخت ماهواره و پرتاب راکت به فضا، آنچنان که انتظار می رفت واکنش‌های گسترده ای در محافل رسانه ای و دیپلماتیک جهان داشته است.
اما بیش از همه، رسانه های غربی تلاش کردند تا با همسان سازی دستیابی ایران به فناوری هسته ای و تکنولوژی فضایی و گذاردن آن کنار یکدیگر، چنین القا کنند که ایران درصدد است تا بدینوسیله بر تلاش های نظامی خود بیفزاید. حتی خبرگزاری آمریکایی آسوشیتدپرس ادعا کرد: "شاید این برنامه سرپوشی برای توسعه هر چه بیشتر برنامه موشک های بالستیک نظامی باشد".
استفاده از «تداعی و تلقین» در نبرد رسانه ای، برای خطرناک جلوه دادن ایران و دستاوردهای علمی و تکنولوژی کشور شیوه و سنت متداول رسانه های غربی است.
تا پیش از این همین رسانه ها که مخاطبین گسترده را در سطح جهان تحت پوشش قرار می دهند، چنان وانمود می کردند که انقلاب ایران دستاورد بارزی نداشته و کشور از عقب ماندگی رنج می برد، اما با اعلام دستاوردهای علمی و تحقیقاتی جوانان این مرز و بوم سویه اصلی خبرهای آنها نیز تغییر یافت و تلاش کردند تا بر سر هر دستاورد «انگی» را بچسبانند. اگر دستاورد پزشکی بود با بیان اینکه مورد پذیرش آزمایشگاهها یا موسسات بهداشتی جهانی نیست و یا هنوز به درستی آزمایش نشده است از کنار آن به سادگی بگذرند و آنرا که اهمیت نشان دهند و اگر دستاوردی در حوزه نانو تکنولوژی و هایتک بود کوشیدند چنین القا کنند که کپی برداری از کشورهای دیگر است.
تقریباً می‌توان گفت هیچ مساله‌ای نیست که ایران و ایرانی به دست آورده باشد و رسانه های غربی برای بی اهمیت جلوه دادن و یا خطرناک بودن و غیر طبیعی بودن آن فضا سازی نکرده باشند.
نمونه بارز و هویدای چنین روندی موضوع و مساله فناوری هسته ای است. آنچنان که می‌توان دستیابی به این دانش و علم را اصلی ترین موضوع دیپلماسی خارجی ایران در طول دهه 80 شمسی به شمار آورد.
تاریک جلوه دادن چهره ایران و ترساندن همسایگان، منطقه و جهانیان از کوچکترین دستاوردهای نظامی کشور یکی از سیاست های اصلی غرب برای برانگیختن و تهییج افکار عمومی منطقه و جهان بر علیه ایران بوده است.
در طول دهه گذشته و با اعلام پیاپی دستاوردهای ایران در زمینه های مختلف، غرب مدام «احساس خطر» کرده است به عبارت دیگر، تقریباً دستاوردی نیست که ایرانیان اعلام کرده باشند و غرب از آن احساس خطر نکرده باشد. از سلولهای بنیادی تا میکروبیولوژی، از نانوتکنولوژی تا الیاف مصنوعی، از تکنولوژی صلح آمیز هسته ای تا فناوری های مخابراتی و از توانایی موشکی تا ساخت داروهای پزشکی همه و همه باعث نگرانی غرب شده است. به راستی چرا؟ واقعاً ایرانیان چه باید تولید بکنند تا غرب احساس خطر نکند؟ کدام علم و دانش و کدام کار و تولید از نظر غرب خطرناک نیست؟
غربی که خود بزرگترین عامل جنگ بر علیه بشریت بوده و تمام توان خود را در استفاده قهرآمیز و نه صلح آمیز از دانش انسان به کار برده و در طول قرن بیستم بیش از کل تاریخ با ایجاد دو جنگ جهانی کشته بر روی دست بشر گذارده و 120 میلیون انسان را کمتر از 20 سال به کام مرگ کشانده، با کوچکترین دستاورد علمی احساس خطر می کند. آیا این عجیب نیست؟
در حالی که سخت ترین قواعد برای دسترسی به دانش فضایی در دنیا اعمال می شود، دانشمندان ایرانی توانستند بدان نایل آیند و از تکنولوژی حساس و پیچیده آن برخوردار گردند، در چنین شرایطی غرب باز هم احساس خطر می کند. چرا؟ چون ایرانی به دانش دست یافته و «تولید» کرده است.
واقعیت آن است که غرب از «مصرف» ما احساس خطر نمی کند بلکه از «تولید» است که نگران می شود. زیرا تولید وابستگی را کاهش داده و از خروج سرمایه ها و دلارهای ملی جلوگیری می کند. غرب دلواپس بازار خود است و اکنون از آن بیم دارد که ایران هم از مصرف کنندگی صرف خارج شود و هم به تکثیر صنعتی دستاوردهای خود بپردازد. این البته خواب غرب را آشفته می سازد، چنانکه ساخته است.
