تبیان، دستیار زندگی

سلام

وقتی اسم شهید میاد یه تصویری تو ذهنم شكل می گیره : یكی كه خندون خوابیده تو یه باغ پر از گل .

خوش به حالشون

اول احساس میكنم یه چیزی یا یه كسی كه خیلی بزرگه جلومه

بعدش منم بغضم می گیره نه برای شهید برای خودم

سلام

اسم شهید منو یاد دل بریدن می ندازه دل از همه علاقه های دنیایی یاد شهامت و شجاعت می ندازه و بیشتر از همه یاد زندگی می ندازه زندگی که فقط تلاش تو اون برا خدا باشه خالصانه و بی غل و غش واقعا هر موقع اسم شهید رو می شنوم دلم می گیر ه که چرا اون بهشتی ها یک مدت بین ما بودن و لی ما قدر ندونستیم و حالا چه وظیفه سنگینی رو دوشمونه البته اونها اینقدر ملکوتی بودن که نه تنها خودشون بلکه اسمشون هم آدم رو متحول می کنه اگه باور ندارین خاطرات شهدا رو بخونین اگه به نتیجه ای که من رسیدم نرسیدن بگید اونا واقعا مال دنیای ما نبودن