تبیان، دستیار زندگی

به انگیزه‌ی پخش سینمایی «هزار توی پن»
دل‌تورو: ابداً یک بچه هشت ساله را به تماشای «هزار توی پن» نمى‌برم
در سینمایی «هزار توی پن» داستان تلخ زندگی مردمی که زیر سلطه دیکتاتوری، روزگار می‌گذرانند، با خیال و رویای دخترکی که عاشق داستان‌های پریان است، در هم آمیخته است. در این فیلم هم‌چنین تقابل خیر و شر، آزادیخواهی و فاشیسم جلوه‌ی خاص خود را دارد.
«هزار توی پن»(pann’s labyranth)، محصول سال ۲۰۰۶ مکزیک، اسپانیا و آمریکاست که در مدت زمان روتین ۲ ساعت به شیوه رنگی و با صدای دالبی دیجیتال ساخته شده‌است. این فیلم به کارگردانی گیرمو دل‌تورو به نام «لابیرنت پن» نیز شناخته می‌شود و در تلویزیون ایران و در قالب «سینما ماوراء» با عنوان «الهه‌ی هزار توی جنگل» به نمایش در‌می‌آید.
«هزار توی پن» قرار بود در جشنواره فجر ۸۵ هم با عنوان «بانوی هزار توی جنگل» نمایش داده شود و در نوروز امسال هم به اسم «افسانه دالان مارپیچ» از شبکه دو پخش شد.

** داستان فیلم

فیلمنامه «هزار توی پن» را خود دل‌تورو در ژانر درام، فانتزی و دلهره به نگارش درآورده است. داستان فیلم چیزی میان رویا و واقعیت است و زندگی افلیا، دختر بچه‌ای را به تصویر می‌کشد که همراه مادر باردار و ناپدری فاشیست خود زندگی می‌کند. ژنرال فرانکو دیکتاتور اسپانیا حکومت را به دست گرفته اما هنوز گروه‌های کوچکی در جنگل‌ها کمین کرده‌اند و با گماشتگان حکومت فاشیست، مانند ناپدری اوفلیا، برای به دست آوردن آزادی می‌نگرند. این گونه است که افلیا برای فرار از آزار و اذیت‌های خانواده‌اش به جنگل پناه می‌برد.
** درباره فیلم

سینمایی «هزار توی پن» آمیخته‌ای متناسب از ترس، تاریخ و فانتزی است. کارگردان این فیلم توانسته با توانایی به این سه رکن اساسی فیلم بپردازد. فیلم نمرات بسیار بالایی از منتقدان و تماشاگران دریافت کرده است و در سایت‌های معتبر جهانی حائز نمره‌های ۹۵ و ۹۸ از ۱۰۰ شده‌است. فیلم «هزار توی پن» با داشتن یک ساختار قوى روایى و فیلمبردارى زیبا، اثرى درخشان اما به لحاظ مضمون آزاردهنده است. موجودات عجیب و غریبى که افلیا سرنوشت خود را به آنها مى سپارد، همان قدر وهم برانگیزند که وحشیگرى و خشونت دنیاى کاملاً واقعى این ویژگی را دارد. «لابیرنت پن» دستاوردى ضد و نقیض دارد؛ این فیلم از لحن روایى و زبان و ساختار داستانى فیلم هاى کودکان استفاده مى کند، اما به هیچ وجه فیلمى براى این گروه سنى نیست.
«هزار توی پن» دو دنیای روی زمین و زیر زمینی را با مهارت روایت می‌کند و رخدادهای آن دو را به موازات هم پیش می‌برد. گرچه برای خلق شخصیت‌های تخیلی از جلوه‌های ویژه ، استفاده زیادی شده است ولی این جلوه‌های ویژه هیچگاه کل فیلم را تحت‌الشعاع خود قرار نمی‌دهند. 
«هزارتوی پن» ، تقریباً همه اجزایی را که برای موفقیت یک فیلم لازم است، در خود دارد و می‌تواند فیلمی باشد که تماشاگران با سلیقه‌های متفاوت را راضی کند. چه آن‌ها که به ژانر فانتزی علاقه دارند و چه آنها که به فیلم‌های واقع‌گرایانه تاریخی و عبرت‌آموز علاقه دارند.

** حضور در جشنواره‌های جهانی و اکران در سینماها

زمانی‌که فیلم «هزار توی پن» برای اولین بار در فستیوال کن اکران شد ، پس از اتمام فیلم حضار به مدت ۲۲ دقیقه تمام برای فیلم ابراز احساسات کردند، ‌اتفاقی که پیش از این هیچگاه رخ نداده بود. فیلم‌برداری «هزار توی پن» در صحنه‌هایی به عکاسی می‌ماند و بی‌دلیل نبود که جایزه اسکار بهترین فیلم برداری را به آن دادند. اسکار بهترین چهره پردازی و صحنه آرایی هم به این فیلم رسید. ساخته‌ی دل‌تورو همچنین جایزه بهترین فیلم خارجی گلدن گلوب را به دست آورده است.
اگرچه شخصیت اصلی فیلم «هزار توی پن» یک دختر بچه است، اما فیلم به خاطر نمایش خشونت بی‌پرده و مستقیم برای کودکان مناسب نیست و به همین دلیل برای نمایش درجه R گرفته است. در انگلیس تماشای هزار توی پن برای افراد زیر ۱۵ سال ممنوع اعلام شد.

** اظهاراتی از کارگردان

گیرمو دل‌تورو، ۹ اکتبر ۱۹۶۴ در مکزیک متولد شد. او بیش از آنکه به عنوان کارگردان در عرصه سینما شناخته شده باشد، تهیه کننده محسوب می‌‍‌شود و تا به حال ۲۰ فیلم را تهیه کرده است. دل‌تورو کارگردانی را از سال ۱۹۸۵ آغاز کرد و «هزار توی پن» آخرین فیلم او محسوب می‌شود. او قصد ساخت قسمت دوم فیلم «پسر جهنمی» را دارد و این فیلم را در سال ۲۰۰۸ آماده اکران می‌کند. دل تورو درباره‌ی «هزار توی پن» گفته است: این فیلم در عین حال که داستان گویی درباره کودکان و برای آنان است ، اما در نگاهی کلی تر درباره اصل دیدن شرایط و انتخاب راه آینده زندگی در محیط های دشوار است.
دل تورو به واسطه دفترچه یادداشت شخصى‌اش بسیار معروف است. دفترچه اى با یک جلد چرمى که در هر صفحه از آن خط این فیلمساز با نقاشى‌هایى از روبات‌ها، سوسک و ریشه مهر‌گیاه که با ظرافتى وسواس گونه با جوهر کشیده شده‌اند، به چشم می‌خورد.
دل تورو که دو دخترش پنج و ده ساله هستند، مى گوید: «ابداً یک بچه هشت ساله را به تماشای هزار توی پن نمى برم.»
وقتى استیون اسپیلبرگ هزار توی پن را دید از دل تورو پرسید آیا امکان ساخت نسخه‌اى دیگر براى تماشاگران کم سن و سال تر وجود داشت یا نه؟! دل تورو نیز آن را منتفى دانست و گفت: «تعاملات اجتماعى در این فیلم مناسب کودکان نیست چون چیزى فراتر از خشونت و شکنجه است. مفهوم جنگ خود در دنیاى بزرگسالان مى تواند قابل استفاده باشد.»
منبع : ایسنا
 

در کل ایرانیا چند تا اسم می ذارند روی فیلم خارجی/
دی:

این كه چیزی عجیبی نیست مثل فیلم دالان