سهیل كریمی، كارگردان مستند "زخم پیوار" كه به تازگی از سفر به منطقه شیعه نشین پاراچنار در پاكستان بازگشته است در گفتگویی تفصیلی با سایت مشرق به شرح شرایط جانخراش شیعیان پاراچنار و جنگ نابرابر آنان با طالبان پرداخت.
وی به نقل ناگفته‌هایی از سفر اخیر خود به منطقه تحت محاصره شیعیان در پاكستان موسوم به پاراچنار پرداخت و ضمن بیان نحوه گذشتن خود از حلقه محاصره پاراچنار و رسیدن به این شهر شیعه نشین، با تشریح حقایقی درباره این منطقه گفت: در ایالت "سرحد" پاكستان نوعی تقسیم بندی سیاسی وجود دارد كه به آن "ایجنسی" گفته می‌شود و این ایالت چندین ایجنسی دارد. شهر "پاراچنار" در حقیقت مركز یكی از ایجنسی‌های ایالت "سرحد" به نام "كوروم ایجنسی" می‌باشد. این ایجنسی در مرز با افغانستان است و در حدود یك میلیون نفر جمعیت دارد كه 60 درصد آن را شیعیان تشكیل می‌دهند كه در پاراچنار و اطراف آن متمركز هستند. پاراچنار از سال 2007 در محاصره طالبان و هم پیمانان بومی آن قرار دارد و مردم آن در فشار و تنگنای عجیبی قرار دارند.
این مستندساز كه برای ساخت مستندی با نام "زخم پامیر" به پاراچنار سفر كرده بود، درباره مصائب شیعیان این منطقه گفت: تصور شرایطی كه این مردم در آن زندگی می‌كنند برای ما ایرانی‌ها و حتی دیگر مسلمانان جهان بسیار دشوار و حتی به زعم بنده غیر ممكن است. مثلا شما می‌توانید فكرش را بكنید كه وقتی صبح برای رفتن به دنبال رزق و روزی زن و بچه تان از خانه بیرون می‌روید، جلوی در خانه تان پایتان روی مین برود؟ این اتفاق طی سه سال گذشته در شهر پاراچنار بسیار طبیعی بوده است.
طالبان جلوی در خانه مردم مین می‌گذارد و تا به حال با همین روش كلی هم تلفات ایجاد كرده. انشاءالله در مستند "زخم پیوار" خواهید دید كه در پاراچنار، در وسط زندگی مردم، منطقه‌ای وجود دارد كه زیر آتش تك تیراندازان طالبان است و مردم برای عبور از آن جا باید دولا شوند و با سرعت بدوند و تا به حال هفت نفر هم در آن جا به تیر تك تیراندازان شهید شده‌اند. من هنگام عبور از این دالان مرگ به یاد وقایع جنگ‌های داخلی لبنان و محاصره سارایوو افتادم كه تك تیراندازان دشمن مردم را در وسط شهر شكار می‌كردند.
وی افزود: طالبان در سه سال گذشته ده روستای تابعه پاراچنار را با خاك یكسان كرده و اهالی آن را شهید و آواره كرده‌اند. این مردم مظلوم در این سه سال گذشته 1300 شهید و پنج هزار مجروح داده‌اند. در پاراچنار هر كجا كه سر بچرخانی جانبازان جنگی را می‌بینی كه اغلب یا روی مین رفته‌اند یا در گلوله باران شهر توسط طالبان مجروح شده‌اند. علاوه بر این‌ها بیش از 1500 زن و بچه به علت شرایط محاصره و عدم امكان انتقال به بیمارستان و نرسیدن خدمات حیاتی اولیه جان خودشان را از دست داده‌اند.
سهیل كریمی با اشاره به بایكوت خبری وقایع پاراچنار در رسانه‌های منطقه و حتی ایران ادامه داد:دولت پاكستان كه كمترین سرویسی به این مردم نمی‌دهد و آشكارا نیز با جریان محاصره هماهنگی دارد. هیچ كس در پاراچنار باور نمی‌كرد كه ما از ایران آمده و زنده به آن جا رسیده باشیم.همه می‌گفتند سالم گذشتن شما از حلقه محاصره یك معجزه بوده. حقیقتا هم همینطور بود.
ما با یك فروند هواپیمای دو موتوره خصوصی و به طور معجزه آسایی وارد حلقه محاصره شدیم. وقتی داخل هواپیما عطسه می‌كردیم واقعا وضعیتی پیش می‌آمد كه فكر می‌كردیم الان است كه هواپیما سقوط كند. حالا ببینید مردمی كه راه زمینی شان كاملا مسدود است و راه هوایی شان هم این مدلی ست چه می‌كشند. این بندگان خدا هم با طالبان می‌جنگند، هم از شر ارتش پاكستان در امان نیستند. هلی كوپتر‌های ارتش پاكستان هر وقت كه متوجه خطوط دفاعی رزمندگان پاراچنار شده، با آتشباران آنان، حسابی از خجالتشان درآمده آمده است.
وی افزود:سرویس امنیتی پاكستان از اصلی‌ترین عوامل تشدید محاصره است و تا می‌تواند اجازه تحركات دفاعی مردم پاراچنار را می‌گیرد. اسمش این است كه این‌ها مردم پاكستان هستند اما دولت از دادن برق درست و حسابی هم به این‌ها عاجز است، امنیت و خدمات اجتماعی كه هیچ. تازه این مظلومان بی‌پناه باید مواظب باشند كه به دست ارتش شهید نشوند. اسلحه و مهمات درست و حسابی هم كه ندارند. هرچه در دستشان است در جنگ با طالبان غنیمت گرفته‌اند. می‌بینید كه چه شرایط عجیبی در آن جا حاكم است! گرچه در پاكستان اساسا شیر تو شیر منحصربفردی وجود دارد اما آن چه در پاراچنار می‌گذرد واقعا مو را بر تن انسان راست می‌كند.
كریمی اظهار داشت:ما در پاراچنار مسئولیت حفظ جانمان با خودمان بود.البته در حقیقت آن جا جان هر كس پای خودش است اما میزبانان ما با تمام توان از ما حفاظت می‌كردند، با این وجود شرایط به گونه‌ای بود كه ما را هم به سلاح انفرادی مسلح كردند و هر كدام از ما در تمام مدت با یك قبضه كلاشینكوف تردد می‌كردیم تا اگر اتفاقی افتاد و بر و بچه‌های پاراچناری از میان رفتند، بتوانیم تا یك حدی از خودمان دفاع كنیم.
مستند ساز و مسئول كانون مستند سازان جهادی در بخش دیگری از این گفتگو گفت:جمهوری اسلامی بخواهد یا نخواهد در برابر سرنوشت تمام مسلمانان جهان مسئول است، خاصه این مردم مظلوم كه بیخ گوش خودمان هستند و عاشقانه ایران را دوست دارند. آقایان مسئول و متولیان امور چه جوابی در پیشگاه خدا دارند برای تنها رها كردن این بی‌پناهان كه چشم امیدشان تنها و تنها به ما است؟ ما حتی اخبار كشت و كشتارهای پاراچنار را درست منعكس نمی‌كنیم و برای این كارها دلایلی هم اقامه می‌كنیم كه از اساس دروغ است.
كریمی افزود: هر جا می‌روی و می‌گویی چنین جایی هم وجود دارد می‌گویند جنگ قبیله‌ای است، اختلاف آب و زمین است و... به هیچ وجه این طور نیست. این مردم دارند چوب دلبستگی شان به انقلاب اسلامی و نظام اسلامی را می‌خورند.
گوشه گوشه شهر پاراچنار پر است از تصاویر امام و آقا و احمدی نژاد. اسم "رهبر معظم" كه می‌آید این مردم چنان منقلب می‌شوند كه قابل وصف نیست. در مراسم مذهبی و مجالسشان برای نظام و رهبری جمهوری اسلامی دعا می‌كنند و برای شهید مطهری و شهید بهشتی فاتحه می‌فرستند، این‌ها در حالی است كه اساسا امكان هیچ ارتباطی با ایران ندارند.
به گفته كریمی بیش از بیست سال پای هیچ ایرانی مسئول و غیر مسئولی به پاراچنار نرسیده. آخرین هیات ایرانی كه به پاراچنار رفته، شهید آوینی و همراهانش هستند كه سال 68 به آن جا رفتند و هنوز هم بعضی از مسن‌تر هاثی پاراچنار از آن‌ها به خوبی و نیكی یاد می‌كنند. تنهایی پاراچنار سند شرمندگی ما است.
* وضعیت شیعیان پاراچنار غیرقابل وصف و باور است و محاصره طالبان آنقدر شدید است كه زندگی عادی در آنجا معنا ندارد
