تبیان، دستیار زندگی

روز سیزده آبان، روز شگفتی است! روزی كه حوادث بزرگ و سرنوشت ساز این ملت را در پیشانی خود حك كرده است. و چه عجیب كه ردپایی ثابت
 
در تمام این . حوادث به چشم می خورد.ردپای استكبار جهانی در تبعید امام در سال 42 ، در كشتار دانش آموزان و دانشجویان در سال 57 و در نهایت
 
مهر بطلانی كه دانشجویان خط امام با تسخیر سفارت آمریكا بر دخالت و دست اندازی های استكبار جهانی در میهن اسلامی مان زدند.دانش آموزانی

 كه هنگام تبعید امام در سال 42 خردسالانی بیش نبودند 15 سال بعد غیور مردانی در این خاك شدند كه بر ظلم و بیداد شــوریدند. آنان درس را نه در
 
پشت نیمكت های چوبی كلاس و بر تخته سیاه آن كه بر صفحه سپید پیشانی مردمان زجركشیده در كوچه و بازار آموختند. آنان خود را مجزا از جــریان

 انقلاب نمی دانستند آن روزها همه از پیر و جوان، زن ومرد و كودك در اعتـــصاب و راهپیمایی شركت می كردند. در آن روزها حتی گفتگوهای كودكـــان
 
خردسال نه بر سر بازی ها و بازیــچه ها كه از ظلم شاه و راهپــیمایی ها بود. دانــش آموزان چنان سهمی در این جریان داشتند كه اگر صــفحه ایی از
 
اوراق خونین انقلاب به نام آنان رقم نمی خورد، بر زحمات، رشـادت ها و تلاش های آنان جفا شده بود، آن روزهــا دانـــش آموزان، اعــلامیه های امام را
 
رونویسی و پخش می كردند ، شبها خطر حكومت نظامی را نادیـده می گرفتند و با خـــط های ابتدایی و ناپخــته خود دیوارهای شهر را به شـــعارهای
 
انقلابی مزین میكردند چگونه نوجوانی كه در ابتــــدای زندگی اسـت، به بلوغ فكری و عقیدتی می رسد و خود را در جریان انقـــلابی وارد مـــی كند كه
 
لازمه آن شناخت است؟ اینها را باید در فضای فكری آن عصر و به ویژه در كلام امام جست كه اعتراضات فروخـفته در درون ملت را كه عمـــری به درازای
 
تاریخ داشت با ایمان و اعتقاد مردم گره زد و از میان آن پرشورترین انقلاب قرن را ساماندهی نمود. در آن روزها شــــعاری برگرفته از امام شـــهـــیدان و
 
آزادگان امام حسین (ع ) ورد زبان همگان بود و متفكران بزرگی چون شریعتی و مطهری هم از این پیام به خوبی بهــره می جستند: ان الحیاه عقیدةٌ و

 جهاد. و امام نیز در تبیین این شعار فرموده است" زندگی یعنی آرمان و مبارزه در راه آن. ان الحیاه عقیدة و جهاد. مطلبی كه از نظر شیوه تفكر اسلامی

 هیچ جای تردید در آن نیست، این است كه مرگ از این زندگی ذلت بار بهتر است.( صحیفه نور ، ج 13، صص 18-217

امام خود در رأس مبارزه قرار می گیرد نه اینكه خود گوشه نشینی اختـیار كرده مردم را به مبارزه فراخواند. امام گام اول مبارزه را بر می دارد و بر آمــریكا،
 
اسرائیل و رژیم پهلوی كه دست نشانده اولی و حامی دومی است فریاد می زند و خود رنج تبعید را شجاعانه تحمل می كند. " من ا ز آن آدمها نیســـتم

 كه یك حكمی اگر كردم بنشینم چرت بزنم كه این حكم خودش برود ،من راه می افتم دنبالش. اگر خدای نخواسته یك وقتی دیدم كه مصلحت اسلام اقتضا
 
می كند كه یك حرفی بزنم ، می زنم ودنبالش راه می افتم واز هیچ چیزنمی ترسم بحمدالله تعالی." (صحیفه نور) نوجوانی كه امام مرجع تقلید او و خانواده

 اوست، قدم در راه وی می نهد كلام امام را كه برگرفته از كلام الله اسـت به گوش جان می شـنود: قل انما اعظكم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فرادی(قرآن
 
كریم ، سبا/41) امام همانند دیگر رهبران سیاسی نمی گوید: بروید حزب تشكیل دهید، طرفدار جمع كنید بعد قیام كنید؛ امام نهیب می زند اگر مسلمانید

 بر شما واجب است كه تك تك یا دو به دو با ظلم مبارزه كنید
.
این اساس اندیشه امام در مبارزه علیه ظلم ستم شاهی است و می بینیم چون ازجان برخاسته بر دل مرد می نشیند و آنان را از كوچك و بزرگ وارد عرصه

می كند. امام ترس از مبارزه را در میان مردم انقلابی اینچنین از بین می برد:" خون شما به پای نهال دینتان فرو می رود و همراه دینتان بالا می آیید كه : و
 
لا تحسبن الذین قتلوا فی سیبل الله امواتا بل احیاءٌ عند ربهم یرزقون... "ثار" شما كه خونبهای دین خداست هرگز از بین نمی رود، زیرا خود به همراه خونبها

 زنده می شود و خونبهای شما "لقاءالله" است و دین خدا زنده می شود و بركت آن می ماند(بنیان مرصوص، صص 3 و 31)

در سایه این تعالیم است كه نوجوان روزهای انقلاب، دانش آموز روزهای پرشور مبارزه و حماسه، از راهپیمایی ها، مبـــارزات و شعارها بیــش از درس های
 
مدرسه، تعـلیم یافته و برای فراگیری بیــشتر در روز 13آبان 57 مدارس را به تعطــیلی می كشـاند و راهی دانشگاه تهران می شــود در آن روز دانــش آموز

 مسلمان ایرانی در خون خود وضو گرفت و به امام خود اقتدا كرد و در قیام نماز تنها خدا را بزرگ و لایق بزرگی خواند و نمازش را رودرروی معبود و در بهشت

 او سلام داد.