تبیان، دستیار زندگی

در حالی که جورج بوش از کاخ سفید خارج می‌شد، نیروهای جعلی ضدجنگ- افراد و گروه‌هایی که فقط مخالف جنگ‌های جمهوری‌خواهان هستند- از جنبش خارج شدند. فهرستی که «دیوید سوانسون» فعال و نویسنده از آن‌هایی که با جنگ‌های اوباما صلح کردند شامل نام‌های زیر می‌شود: «کارزار برای آینده آمریکا»، «مرکز برای ترقی آمریکایی»، DailyKos، «دمکراسی برای آمریکا»، « Moveon.org»، «سازمان ملی زنان»، «چپ باز»، «فراکسیون خروج از عراق»، «فراکسیون مترقی»، «شبکه ترقی روحی»، «تاکینگ پوینت ممو» Talking Points Memo، «اکثریت حقیقی».

آمریکای سیاه، از نظر تاریخی ضدجنگ‌ترین گروه جمعیتی در تمام ایالات متحده- هم‌چنان از نظر احساسی در اولین رییس‌جمهور سیاه- اگر نه در سیاست‌های خارجی و داخلی او- سرمایه‌گذاری کرده است. سردرگمی بزرگ در صفوف سیاهان آمریکا بر سر ماهیت واقعی

سیاست‌های اوباما، نشان دهنده مشکل بزرگ برای چپ- به ویژه چپ سیاه- است.

اما، آن ساختمان نیز، زیر وزن رویدادها فرو خواهد ریخت. غریزه واکنشی کارگران متشکل نیز پشتیبانی از دمکرات‌ها در قدرت است، حتا اگر آن به معنی احساس خنجر در پشت خود باشد. اما واقعیت «شرکت سهامی اوباما» اکنون از دید هیچ سندیکالیست صادقی پنهان نمی‌ماند- و جنبش ضدجنگ تنها به فعالین صادق نیاز دارد.

کنفرانس به پشتیبانی از راهپیمایی ۲ اکتبر در واشنگتن از طرف «انجمن ملی برای پیشرفت مردم سیاه» NAACP و هر دو بخش در حال منازعه کارگران متشکل، هم‌چنین طرح مشترک «جسی جکسون» با «اتحادیه کارگران خودروساز» برای یک بسیج در ۲۸ اوت در دیترویت رأی داد. نویسنده این سطور از شرکت‌کنندگان وابسته به سندیکاها توضیح خواست که آیا راهپیمایی ۲ اکتبر را به فرصتی برای «به‌به و چه‌چه» گفتن برای اوباما و دمکرات‌های تبدیل خواهند کرد؟ یک فعال کارگری از شمال ایالت نیویورک گفت «این بار نه».
خواهیم دید.

سازمان‌دهندگان کنفرانس مصمم بودند یک گردان ضد‌جنگ فعال به آکسیون ۲ اکتبر بفرستند. رهبران «ائتلاف سیاه بازگشته» نیز می‌گویند قصد شرکت دارند، مگر این‌که برگزارکنندگان راهپیمایی شرایط سیاسی غیرقابل قبولی را تحمیل نمایند. در بلندمدت، «یک بسیج توده‌ای بهاره شرق و غرب» کشور برای روز ۹ آوریل ۲۰۱۱ در نیویورک، سان فرانسیکسو و لوس آنجلس در نظر گرفته شده است. سازمان‌دهندگان در این فاصله آکسیون‌هایی را برای ایجاد انرژی لازم برای مراسم بزرگ‌تر، در نظر گرفته اند، باشد که جنبش ضدجنگ، یک بار دیگر هزاران «چکمه صلح‌دوست را به میدان بیاورد.» برای انجام این مقصود، دامنه سازماندهی باید گسترش یابد.

«یک بخش مهم این بسیجیدن‌ها، تلاش‌های عمده برای دربرگرفتن نیروهای وسیع جدید، از جوانان و سربازان سابق تا سندیکالیست‌ها و گروه‌های مدنی و حقوق بشری، از عرب، مسلمان و دیگر گروه‌های تحت ستم تا سازمان‌های محیط زیست، عدالت اجتماعی و گروه‌های ایمانی خواهد بود.» علاوه بر تقاضای خروج بی قید و شرط از افغانستان، عراق و پاکستان، کنفرانس خواستار آن شد که «تریلیون‌ها دلار هزینه‌های جنگی و بسته‌های کمک به سرمایه‌داران به اشتغال‌زایی، آموزش، مراقبت درمانی، مسکن و محیط زیست اختصاص یابند. به خلق‌هایی که کشورهایشان مورد حمله و اشغال ایالات متحده قرار گرفته، بابت از دست رفتن جان‌ها و ویرانی عظیمی که متحمل شده اند خسارت پرداخت شود.» و «تمام تخلیه‌های عدوانی خانه‌ها بالعکس و متوقف شود. حملات دولت به اتحادیه‌های کارگری، حقوق مدنی و دمکراتیک، و گروه‌های مهاجر متوقف گردد.»

کنفرانس مجموعه‌ای از دیگر «برنامه‌های عمل»، از مخالفت با مداخله نظامی ایالات متحده در آفریقا، تا «نه به جنگ یا تحریم‌ها علیه ایران»، تا «آزادی فوری» لین استوارت* (Lynn Stewart) وکیل حقوق بشر زندانی، را تصویب کرد. «سازمان‌دهندگان کنفرانس مصمم بودند که گردان ضد‌جنگ فعالی در آکسیون ۲ اکتبر حضور خواهد داشت.»

کمک ایالات متحده به اسرائیل مهم‌ترین موضوع بحث‌انگیزی بود که در کنفرانس مطرح شد. حامیان اسرائیل در تلاش برای از خط خارج کردن پیشنهاد «جرگه همبستگی با فلسطین» برای «پایان دادن به کمک نظامی، اقتصادی و دیپلماتیک ایالات متحده به اسرائیل»، «پایان دادن به پشتیبانی ایالات متحده از اشغال فلسطین و محاصره غزه» به تاکتیک دفع‌الوقت متوسل شدند. مخالفان ادعا می‌کردند که گنجاندن قطع‌نامه، جلب فعالین کارگری به صفوف ضدجنگ را برای آن‌ها دشوار خواهد کرد- گویا صهیونیست‌ها همه جا در خانه کارگران حاکم اند. بعد از یک سری مانورهای رقیق‌کننده از طرف فراکسیون هوادار اسرائیل، کنفرانس با اکثریت آرا موضع «جُرگه همبستگی با فلسطین» را تصویب کرد.

شاید حُزن انگیزترین لحظه پایان آخر هفته موقعی بود که «رالف پوینتر» نامه «لین استوارت» هم‌رزم خود در نزدیک به پنجاه سال مبارزه را که بخشی از کمیته هماهنگ کننده بود، قرائت کرد. او نوشت: «من به خاطر عدم حضور از دستگاه هماهنگ کننده غایب بوده ام. با صداقت، مهربانی و احترام به مردم خدمت کنید. مبارزه را دوست داشته باشید.»

* خانم لین استوارت، ۷۱ ساله، وکیلی بود که از پرونده‌ها و موکلان ویژه دفاع می‌کرد. او در سال ۲۰۰۵ به اتهام توطئه و کمک مادی به تروریست‌ها محاکمه و به ۲۸ ماه زندان محکوم و پروانه وکالت وی لغو شد. جرم او انتقال پیام‌های موکل خود، شیخ عمر عبدالرحمان، به پیروانش در بیرون از زندان بود. پرونده خانم استوارت در ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۰ مورد بررسی مجدد قرار گرفت و این بار با در نظر گرفتن عواملی که قاضی پرونده در گذشته ندیده بود، محکومیت او به ۱۰ سال افزایش یافت!!