در اسلام به اهمیت نوع سخن بر زبان راندن بسیار سفارش شده است

در این تاپیک برخی از احادیث و روایات قید میشود

حدیث (1) امام على علیه السلام :
ما أَضمَرَ أَحَدٌ شَیئا إِلاّ ظَهَرَ فى فَلَتاتِ لِسانِهِ وَصَفَحاتِ وَجهِهِ؛
هیچ كس چیزى را در دل پنهان نداشت، جز این كه در لغزش هاى زبان و خطوط چهره او آشكار شد.
نهج البلاغه، حكمت 26

حدیث (2) رسول اكرم صلى الله علیه و آله :
مَن كانَ یُؤمِنُ بِاللّه وَالیَومِ الخِرِ فَلیَقُل خَیرا أَو لِیَسكُت؛
هركس به خدا و روز قیامت ایمان دارد، باید سخن خیر بگوید یا سكوت نماید.

حدیث (3) رسول اكرم صلى الله علیه و آله :
جَمالُ الرَّجُلِ فَصاحَةُ لِسانِهِ؛
زیبایى مرد به شیوایى زبان اوست.
كنزالعمال، ج10، ص152، ح28775

حدیث (4) امام باقر علیه السلام :
إِنَّ هذَا اللِّسانَ مِفتاحُ كُلِّ خَیرٍ وَشَرٍّ فَیَنبَغى لِلمُؤمِنِ أَن یَختِمَ عَلى لِسانِهِ كَما یَختِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَفِضَّتِهِ؛
براستى كه این زبان كلید همه خوبیها و بدیهاست پس سزاوار است كه مؤمن بر زبان خود مهر زند، همان گونه كه بر (كیسه) طلا و نقره خود مُهر مى زند.
تحف العقول، ص 298

حدیث (5) امام على علیه السلام :
إِنَّ فِى النسانَ عَشرُ خِصالٍ یُظهِرُها لِسانُهُ: شاهِدٌ یُخبِرُ عَنِ الضَّمیرِ وَحاكِمٌ یُفصِلُ بَینَ الخِطابِ وَناطِقٌ یَرُدُّبِهِ الجَوابَ وَشافِعٌ یُدرِكُ بِهِ الحاجَةَ وَواصِفٌ یَعرِفُ بِهِ الشیاءَ وَ أَمیرٌ یَمُرُ بِالحُسنِ وَواعِظٌ یَنهى عَنِ القَبیحِ وَمُعِزٌّ تَسكُنُ بِهِ الحزانَ وَحاضِرٌ تُجلى بِهِ الضَّغائِنُ وَمونِقٌ تَلتَذُّ بِهِ السماعُ؛
در انسان ده خصلت وجود دارد كه زبان او آنها را آشكار مى سازد، زبان گواهى است كه از درون خبر مى دهد. داورى است، كه به دعواها خاتمه مى دهد. گویایى است كه بوسیله آن به پرسش ها پاسخ داده مى شود. واسطه اى است كه با آن مشكل برطرف مى شود. وصف كننده اى است كه با آن اشیاء شناخته مى شود. فرماندهى است كه به نیكى فرمان مى دهد. اندرزگویى است كه از زشتى باز مى دارد. تسلیت دهنده اى است كه غمها به آن تسكین مى یابد. حاضرى است كه بوسیله آن كینه ها برطرف مى شود و دلربایى است كه گوشها بوسیله آن لذّت مى برند.
كافى، ج8، ص20، ح4

حدیث (6) امام سجاد علیه السلام :
حَقُّ اللِّسانِ إِكرامُهُ عَنِ الخَنى وَتَعویدُهُ الخَیرَ وَتَركُ الفُضولِ الَّتى لافائِدَةَ لَها وَالبِرُّ بِالنّاسِ وَحُسنُ القَولِ فیهِم؛
حق زبان، دور داشتن آن از زشت گویى، عادت دادنش به خیر و خوبى، ترك گفتار بى فایده و نیكى به مردم و خوشگویى درباره آنان است.
بحارالأنوار، ج71، ص286، ح41

حدیث (7) امام على علیه السلام :
اَللِّسانُ سَبُعٌ إِن خُلِّىَ عَنهُ عَقَرَ؛
زبان، درنده اى است كه اگر رها شود، گاز مى گیرد.
نهج البلاغه، حكمت 60

حدیث (8) امام صادق علیه السلام :
إِذا أَرادَ اللّه بِعَبدٍ خِزیا أَجرى فَضیحَتَهُ عَلى لِسانِهِ؛
هرگاه خداوند بخواهد بنده اى را رسوا كند، از طریق زبانش او را رسوا مى كند.
بحارالأنوار، ج78، ص 228، ح101

حدیث (9) قال الحسین علیه السلام :
إِنَّ لِسانَ ابنَ آدَمَ یُشرِفُ كُلَّ یَومٍ عَلى جَوارِحِهِ فَیَقولُ: كَیفَ أَصبَحتُم؟ فَیَقولونَ: بِخَیرٍ إِن تَرَكتَنا! وَیَقولونَ: اَللّه اللّه فینا! وَیُناشِدونَهُ وَیَقولونَ: إِنَّما نُثابُ بِكَ وَنُعاقَبُ بِكَ؛
زبان آدمیزاد، هر روز به اعضاى او نزدیك مى شود و مى گوید: چگونه اید؟ آنها مى گویند: اگر تو ما را به خودمان واگذارى، خوب هستیم و مى گویند: از خدا بترس و كارى به ما نداشته باش: و او را سوگند مى دهند و مى گویند: ما فقط به واسطه تو پاداش مى یابیم و به واسطه تو، مجازات مى شویم.
بحارالأنوار، ج71، ص278، ح14

حدیث (10) امام على علیه السلام :
اِحبِس لِسانَكَ قَبلَ أَن یُطیلَ حَبسَكَ وَیُردىَ نَفسَكَ فَلا شَى ءَ أَولى بِطولِ سَجنٍ مِن لِسانٍ یَعدِلُ عَنِ الصَّوابِ وَیَتَسَرَّعُ إِلَى الجَوابِ؛
پیش از آن كه زبانت تو را به زندان طولانى و هلاكت درافكند، او را زندانى كن، زیرا هیچ چیز به اندازه زبانى كه از جاده صواب منحرف مى شود و به جواب دادن مى شتابد، سزاوار زندانى شدن دراز مدّت نیست.
غررالحكم، ج2، ص223، ح2437