فیزیک پلاسما
فیزیک پلاسما یکی از شاخههای فیزیک است که در آن به طور همزمان از یافتههای چندین مبحث در فیزیک پایه (مکانیک حرکت، الکترومغناطیس، و فیزیک اتمی)
استفاده میشود. فیزیک پلاسما از اوایل قرن گذشته با پژوهشهای بنیادی دربارهی پدیدههای وابسته به پلاسمای طبیعی نظیر آذرخش، شفق قطبی شمالی، میدان
مغناطیسی زمین، و لکههای خورشید شروع به رشد کرد. پلاسما را معمولاً «حالت چهارم» ماده میگویند (که جامد، مایع، و گاز سه حالت اول آن هستند)، زیرا
پلاسما در دماهایی بیشتر از چند هزار کلوین پدید میآید. در این دماها، ماده از حالت گازی اتمها و مولکولها به حالت پلاسمایی الکترونهای با بار منفی و یونهای با
بار مثبت تبدیل میشود. حرکت یونها و الکترونها در داخل پلاسما تحت تأثیر رفتار جمعی قرار میگیرد. این رفتار جمعی هم بر اثر نیروهای الکتریکی و مغناطیسی
ناشی از بارها و جریانهای ایجاد شده در سر تا سر پلاسما حاصل میشود.
متخصصان امروزی فیزیک پلاسما با مطالعاتی که در زمینههای پلاسمای فضایی و پلاسمای اختر فیزیکی انجام میدهند، خود را در پژوهشهای فیزیک پایه سهیم
میبینند. پژوهش دربارهی پلاسمای فضایی شامل مطالعهی پدیدههایی میشود که در سطح خورشید، در بادهای خورشیدی، و در مغناطیس سپهر و در جو بالایی
سیارهها دیده میشوند. پژوهش در فیزیک پلاسمای اخترفیزیک نشان داده است که بسیاری از مسائل حل نشدهی اختر فیزیک با موضوعاتی در فیزیک پلاسما ارتباط
دارند که هنوز به طور کامل شناخته نشدهاند. به تقریب، 99 درصد مادهی موجود در عالم در حالت پلاسما یافت میشود.