طنز Humour به نظر پل والدی کلمه ای غیر قابل تشریح و توضیح است. لوئی آراگون این کلمه را در رساله استیل خود به بازی می گیرد بدون آنکه آن را مشخص کند.
در این باره لوت آرمون و لئون پیر کنت، طنز را "عصیان ارزنده و خلاق روحی" می نامند.
برای فروید، نه فقط تسکین دهنده و فرار بخش افکار پریشان و عاصی و عصیانی است، بلکه از لحاظ هنری مقامی متعالی دارد.
درباره تفاوت میان طنز و کاریکاتور می توان گفت که طنز از ابتذال کاریکاتور می گریزد. اگر کاریکاتور صرفا متعلق به عامه است، طنز گاهی روشنفکرانه تر و آگاه کننده تر از کاریکاتور به شمار می رود.
کاریکاتوریست، به زشت کردن می پردازد در حالیکه اوموریست به لطیف ترین و ظریف ترین شکل زیباییها را لمس می کند. کاریکاتور بی رحم است در حالی که اوموریست غالبا خوش بین و با ترحم و در تحلیل آخر می توان گفت یک اوموریست شاعر است.
طنز یک نوع خاص از شوخی است. رفتاری است کاملا روشنفکرانه که باعث خنده می شود. از نظر کلمه شناسی، کلمه "Humour" نزدیک به کلمه "Humeur" و کلمه "Humor" لاتین است و شاید بتوان اینطور تعبیر کرد که اومور یک نوع ریشخند خفیف است. ریشخندی که شخص آن را با رندی و چابکی ابراز می کند آن چنانکه نمی توان به قصد طراح او پی برد و در پایان لاروس کوچک این کلمه را چنین معنا می کند:
"اومور، نوعی شوخی است که در پس ظاهری جدی مخفی شده است."
