نگاره‌هاى سلجوقى
دورهٔ فرمانروایى سلجوقیان از مهم‌ترین ادوار تاریخى هنر اسلامى بود. اما مهم‌تر از هنر در زمینه ادبیات فارسى آثار ارزنده‌اى خلق شد. در این دوره خمسه نظامى سروده شد و معمارى و سفالگرى و فلزکارى به اوج شکوفایى رسید. اما از گونه‌هاى مختلف هنر تصویرى در آن زمان تنها چند قطعه نقاشى دیوارى و معدودى نسخهٔ مصور به‌دست آمده است. اما از نقاشى روى سفالینه‌ها به‌خصوص ظروف مینایى خصوصیات هر تصویرى عهد سلجوقى آشکار مى‌شود.
سفالینه منقوش (مینایی):شاه و درباریان،ری،اوایل سده هفتم هجرى قمرى تنها کتاب مصور فارسى که یقیناً متعلق به این دوره است، نسخهٔ ورقه و گلشاه، منظومهٔ عاشقانه‌اى از عیّوقى است. تصویرگر این نسخه مؤمن محمد خویى است که در نیمهٔ نخست سدهٔ هفتم هـ. در آذربایجان فعالیت داشته است. این نسخه قدیم‌ترین اثر کاملى است که در آن مى‌توان ریشه‌هاى پیوند شعر و نقاشى شناخته مى‌شود. عادت بر این است که گروهی از نگاره ها که می بایست نگاره های سلچوقی نام گیرد، تحت عنوان کلی مکتب بغداد نامیده می شود. این نگاره ها متعلق به مراکز گوناگونی است که علیرغم فاصلهٔ قابل ملاحظه از هم، در حیطه و قلمرو سلجوقیان بودند و نقاشان آنها از ایرانیان و اعراب بودند و نه ترکان سلجوقى و عنوان سلجوقى براى این نگاره‌ها مناسب‌تر است.
مى‌توان به نسخهٔ خطى فارسی، سمک عیار، رسالهٔ جالینوس موجود در کتابخانه دولتى وینه، نگاره‌هاى کتاب مفید‌الخاص رازى در مشهد مقدس، داستان‌هاى بید پاى محفوظ در کتابخانهٔ ملى پاریس و بقایاى پراکنده‌اى از نسخهٔ کلیله و دمنه اشاره نمود.
