در ادامه مطلب وبلاگ "یك پزشك" به نشانی http://1pezeshk.com آمده است: در دانش پزشکی بارها با نام بیماری‌ها، سندرم‌ها، ابزارها، تکنیک‌های تشخیصی و درمانی و یا نشانه‌هایی مواجه می‌شویم که به نام پزشک کشف‌کننده یا ابداع‌کننده خوانده می‌شوند. کنجکاوی در مورد زندگی و خدمات هر یک از این پزشکان می‌تواند برای هر کسی جالب باشد.
اگر یک پزشک یا دانشجوی پزشکی پزشکی باشید، حتما نام دیستروفی عضلانی دوشن یا فلج ارب دوشن به گوشتان خورده است، اما به احتمال زیاد هرگز به این فکر نیفتاده‌اید که اطلاعاتی در مورد دکتر دوشن پیدا کنید!
گیلام بنجامین آماند دوشن Duchenne، در سال 1806 به دنیا آمد. او یک عصب‌شناس فرانسوی بود که بیش‌تر به خاطر پژوهش‌هایش روی الکتروفیزیولوژی اعصاب مشهور است.
دوشن نقش زیادی در پیشرفت دانش نورولوژی داشت، او با تحقیقاتش شناخت ما را درباره هدایت عصبی و همچنین اثرات آسیب سیستم عصبی عضلانی دگرگون کرد، او بود که برای نخستین بار بیوپسی از عضلات را باب کرد.
تأثیر او روی دانش نورولوژی تا به آنجا بود که ژان مارتین شارکو که از او به عنوان پدر نورولوژی مدرن یاد می‌شود، خود را مدیون دوشن و ابتکارهایش از جمله بیوپسی از عضلات می‌دانست.
خانواده دوشن، حرفه ماهیگیری داشتند، اما او با طی کردن دوره تحصیلی موفق، موفق شد در 21 سالگی، وارد دانشکده پزشکی شود. در سال 1831، دوشن بعد از ارائه تزی در مورد سوختگی فارغ‌التحصیل شد. در همان سال ازدواج کرد، اما دو سال بعد همسرش به خاطر تب زایمانی درگذشت.
مادرزنش او را مسئول غیرمستقیم مرگ دخترش دانست و شایع کرد که اگر دوشن اجازه می‌داد در هنگام زایمان دخترش مراقبش باشد، چنین سرنوشتی برای دخترش رخ نمی‌داد. به همین خاطر مادر زن دوشن، تنها پسر دوشن را از او جدا کرد و دوشن تنها در انتهای زندگی توانست دوباره پسرش را ببیند.
در سال 1835، دوشن روی الکتروپانکچر کار کرد، در این شیوه ابداعی، الکترودهای باریکی زیر پوست کار گذاشته می‌شد و بعد عضلات با جریان الکتریکی، تحریک می‌شدند.
دوشن در سال 1842 بعد از تجربه کردن یک ازدواج ناموفق دیگر، برای ادامه تحقیقاتش به پاریس برگشت. او توانست در این سال شیوه غیرتهاجمی تحریک الکتریکی عضلات با استفاده از الکترودهای پوستی را ابداع کند.
دوشن از عکاسی برای ثبت حرکات عضلات استفاده می‌کرد، اما او همواره از کمبودهای عکاسی برای نشان دادن حرکت عضلات می‌نالید، آخر در آن دوره خبری از فیلمبرداری‌ای در کار نبود!
یکی از تحقیقات برجسته دوشن روی سیماشناسی یا Physiognomy که در قرن نوزدهم مبحث بسیار مهمی به شمار می‌فت. دوشن می‌خواست تعیین کند که چگونه عضلات صورت باعث نمایش و ابراز احساسات آدمی می‌شوند.
نحوه تحریک عضلات صورت توسط او بسیار جالب بود، عکس‌هایی عجیب و غریبی که از تحقیقات او در کتابی منتشر شد، سرو صدای بسیاری به پا کرد و او را مشهور کرد.
به علاوه او کارهای درخشان دیگری در مورد بیماری فلج اطفال حاد، فلج بولبار پیشرونده، مسمومیت با سرب، دیستروفی عضلانی و آتاکسی انجام داد. دوشن در سال 1875 به خاطر خونریزی بیش از حد درگذشت.
اما دوشن در حین تحقیقاتش به طور تصادفی نکته جالبی را کشف کرد: لبخند اصیل و واقعی با لبخند تصنعی تفاوت دارد!
نخستین بار دوشن بود که متوجه تفاوت ظاهری لبخند واقعی و اصیل با لبخند تصنعی شد. او لبخند اصیل و واقعی را به نام خودش، لبخند دوشن نامید!
چند بار در روز لبخند می‌زنید؟ از میان این لبخندها، چند بار واقعا و به صورت غیرارادی لبخند می‌زنید؟ انسان‌ها علاوه بر مواقعی که شاد هستند، در هنگامی که سعی می‌کنند مؤدب باشند مثلا وقتی به کسی معرفی می‌شوند و می‌خواهند به کسی خوشامدگویی کنند، یا وقتی سعی در پنهان کردن رنجش از کسی دارند، لبخند می‌زنند.
آیا تا به حال کنجکاو نشده‌اید که بفهمید وقتی ستاره‌های مشهور یا سیاستمداران لبخند می‌زنند، لبخندشان واقعی است یا دروغین؟!
درواقع زیست‌شناسان و نورلوژیست‌ها و و روانپزشکان زیادی با صرف ساعت‌ها زیادی وقت و با مطالعه کسانی که دچار آسیب مغزی شده بودند، مثلا سکته کرده بودند، توانستند به تدریج متوجه مکانیسم ابراز احساسات با میمیک‌های عضلات صورت بشوند.
قسمت‌های مختلفی از مغز مسئول ایجاد لبخند واقعی و دروغین هستند. قشر حرکتی مغز مسئول کنترل کردن حرکات عضلات ارادی صورت است و لبخند تصنعی را باعث می‌شود، در حالی که لبخند واقعی از قشر cingulate منشأ می‌گیرد.
عضلاتی که مسئول بالا بردن گوشه دهان هستند، عضلات زیگوماتیک خوانده می‌شوند. این عضلات هم در لبخند واقعی و هم لبخند دروغین فعال هستند. ولی در جریان لبخند واقعی عضلات دیگر هم منقبض می‌شوند، این عضلات اوربیکولاریس اوکولی و پارس اوربیتالیس هستند، آنها گونه را بالا می‌برند و پوست اطراف چشم‌ها را چین می‌اندازند.
یکی از بهترین راه‌های تشخیص لبخند واقعی از دروغین، نگاه کردن به انتهای خارجی ابروهاست، وقتی کسی لبخند واقعی می‌زند، این قسمت کمی پایین می‌رود و پوست خارج چشم چین می‌افتد. همچنین در جریان لبخند واقعی، چین پوستی بین ابرو و پلک به سمت پایین حرکت می‌کند.
به علاوه لبخند کاذب نسبت به لبخند واقعی، کمتر حالت متقارن دارد، لبخند واقعی می‌تواند بیش‌تر از پنج ثانیه طول بکشد، در صورتی که لبخند کاذب می‌تواند بیش‌تر استمرار پیدا کند.
گرچه لبخند کاذب، می‌تواند خیلی متقاعدکننده باشد و حتی افرادی با منقبض کردن پلک‌ها و فشردن آنها به هم تظاهر به یک احساس واقعی کنند، ولی با تمرین، می‌توان در تشخیص لبخند واقعی (دوشن) از لبخند تصنعی ماهر شد.
لبخندهایی که حاکی از شادی واقعی باشند، سطحی نیستند. به همین خاطر است که حتی در فرهنگ‌های مختلف، لبخند به یک صورت، در چهره نمایان می‌شود و حتی افراد نابینا هم وقتی شاد هستند به صورت غیر ارادی لبخند می‌زنند.
شناسایی لبخند واقعی از کاذب می‌تواند به شما کمک کند که دریابید آیا دوستان و نزدیکان شما واقعا تمایل به همکاری و همدلی با شما دارند یا نه. البته اول باید مطمئن شوید که در این کار خبره شده‌اید!
