بسم ربّ المَسیح
******************************
...و اگر خواهی از عیسی بن مریم بگویم،که سنگ را بالش خود قرار می داد،لباس پشمی خشن به تن می کرد،و نان خشک می خورد.
نان خورش او گرسنگی،چراغ شبش ماه،پناهگاه زمستانش شرق و غرب زمین،ومیوه و گُل او سبزیجاتی که زمین برای چهارپایان می رویاند.
زنی نداشت که او را فریفته ی خود سازد،فرزندی نداشت تا او را غمگین کند،مالی نداشت تا سرگرمش کند،و آز و طمعی نداشت تا خوار و ذلیلش سازد.
مَرکب سواری او دو پایش،و خدمتکاران وی دو دستانش بودند.
(خطبه ی 160 نهج البلاغه)
************************
ای نوف!خوشا به حال آنان که از دنیای حرام چشم پوشیدند و دل به آخرت بستند.
آنان مردمی هستند که زمین را تخت،خاک را بستر،آب را عطر،قرآن را پوشش زیرین،و دعا را لباس روئین خود قرار دادند و با روش مسیح با دنیا برخورد کردند.
(حکمت 104 نهج البلاغه)
