تبیان، دستیار زندگی

امروز عاشورا است به یاد آوردم سالهاست كه با او بیعت بسته و بیعت شكنی می كنم، به یاد مهر نمازم افتادم كه از تربت پاك كربلاست كه من آنرا به نشانه ی بیعت با او مبنی بر ادامه ی نهضت حق طلبانه و ظلم ستیزانه اش به سجاده ام برده ام تا هر زمان كه پیمان اول ایاك نعبد و ایاك نستعین را با خدا می بندم پیمان دوم را همراه با آن، با حسین (ع) بسته و بیعت می كنم تا من نیز همچون او حق طلب و ظلم ستیز باشم، اما دریغ از یك جو عمل. امروز در آیینه عاشورا خود را نظاره می كنم و جز پیمان شكنی كه ارزش و اهمیت پیمان و بیعت برای او كاملا از بین رفته و در بعضی موارد، حتی به پیمان شكنی های خود نیز واقف نیستم، موجود دیگری نمی بینم. من از یك سو پیمان خود را با خداوند می شكنم و از سویی دیگر با حسین(ع) و می خواهم با شركت در مراسمی و ریختن اشكی به خود بگویم كه من با او هستم و دین خود را نسبت به او ادا كرده ام و با این وسیله وجدان پیمان شكن خود را راحت كنم. اما آیا بدینگونه كار خاتمه پیدا كرده و من در زمره حسینیان قرار گرفته ام؟ می خواهم این آیینه را بشكنم اما چه فایده :

آیینــه گر، نقـش تـــو بنمـــود راســت
خـود شكن، آیینه شكستن خطاست

باید جرات رویارویی با خود را داشته باشیم و بدانیم فرار از آن، مشكل را حل نخواهد كرد و پیمان سوم (لبیك لك لبیك ) را نبسته و بار پیمان شكنی ام از این سنگین تر نشده است و به شیطان نیز سنگی نزده ام كه شریك دزد و یار قافله باشم و جرم پیمان شكنی ام را از این بیشتر نكرده و دروغ گویی ام بیشتر از اینها نشده است. به راستی اگر امروز حسین (ع) در بین ما بود و ما از آن حضرت سوال می كردیم كه از ما عمل و وفای به عهد می خواهد یا گریه و زاری و بر سر زدن، چه جوابی به ما میدادند؟ مسلما می فرمودند كه وفای به عهد را، زیرا او شهادت را برای نشان دادن راه خدا انتخاب نمود تا برای ما الگوی كاملی باشد از یك انسان متعهد نسبت به راه خدا (ایاك نعبد و ایاك نستعین)، حق طلب و ظلم ستیز، تا ما بتوانیم او را نمونه و چراغ راه خود قرار بدهیم، نه اینكه برای شهادت افتخار آمیز او صرفاً شیون كرده و بر سر زنیم. آری باید برای این همه گمراهی پرت بودن از راه و پیمان شكنی های خود گریه كنم، حداقل امروز را، زیرا فردا همه چیز را دوباره فراموش خواهم كرد و چهره ی واقعی خود را نیز به دست فراموشی می سپارم، تا محرم و محرم های دیگر...