مسلما ما همگی روزی خواهیم مرد اما این مرگ با مرگ رایج و معمول که همگانی می باشد کاملا متفاوت می باشد، این مرگ خاص مومنان است خداوند می فرماید: همه چیز را برای انسان و انسان را برای خودم آفریدم، حال کسانی را که ایمان آوردند خداوند آنها را از هر گونه آلودگی پاک کرده و خاص خود می گرداند گویی جز خدا کسی را ندارند و جز برای رضای او کاری نمی کنند آنها با گسستن زنجیر تعلقات و میراندن هواهای نفسانی و رهایی از چنبره لذات و شهوات و رستن از منیتها و خودخواهیها به موت ارادی یا مرگ اختیاری دست یافته اند در دلهای آنها جز خدا کسی را بدان راه نمی دهند اینان را خداوند برای خود خالص کرده. طبق حدیثی از حضرت علی(ع) «موتوا قبل ان تموتوا»: بمیرید قبل از آنکه بمیرانندتان.
اینکه می فرماید: «بمیرید»، خطاب به نفس انسان و خود و من اوست نه خطاب به پیکرش.
به قول خواجه:
میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
حال این سوال پیش می آید که خداوند چگونه مومن را از عالم ظاهر به عالم معنا سوق می دهد؟
در جواب این سوال ابتدا حدیثی از امام حسین(ع) که می فرماید: اگر سه چیز نبود انسان در مقابل هیچ چیز سر فرود نمی آورد؛ فقر و تنگدستی، بیماری و مرگ.
خداوند با مصائب انسان را نسبت به دنیا بی رقبت می گرداند و به سوی خود می خواند و بنده اش را برای خود خالص می کند پس هر گاه مصیبتی بر شما وارد شد بجای ناشکری و ناامیدی خدا را شاکر باشید چرا که یار به شما راغب شده و شما را برگزیده.
مصائب در دنیامانند دارو می ماند که طبیب برای ما تجویز کرده
به قول مولانا:
بچه می لرزد از آن نیش حجام
مادر مشفق در آن غم شادکام
نیم جان بستاند و صد جان دهد
آنچه در وهمت نی آید آن دهد
حال اگر در زندگی دچار مشکلاتی شدید بدانید که بی حکمت نیست، در آخر لازم به ذکر است که انسانها به لحاظ هدایت پذیری سه دسته اند:
دسته اول کسانی هستند که با رو آوردن سختیها به خود آمده و سر تعظیم در برابر خدا فرود آورده
دسته دوم کسانی هستند که با وجود شدائد و سختیها باز اعراض و سرکشی می کنند
اما دسته سوم که واقعا تعدادشان کم است، قبل از اینکه شدائد آنها را به سمت خدا سوق دهد آنها خود سر تعظیم نزد خدا فرود می آورند
حال واقعبینانه در خود بنگرید ببینید در کدام دسته قرار دارید؟!!
