تبیان، دستیار زندگی

با سلام خدمت شما دوستان.

خدا خیرت بده حامد جان. گل گفتی به خدا!
همه میگن ما انتقاد پذیر هستیم، اما از آخر یه چی كه بهشون میگی ترش میكنن و .... .
اما واسه جمله آخرت كه گفتی راننده تاكسی و اینا من قبول دارم حرفت و . اما گاهی نظر دادن هم خوبه. از قدیم میگن كسی كه كاری رو داره مشاهده میكنه و نظر بده ، نظرش از اونی كه همون كار رو داره انجام میده دقیقتره. چون طرف داره مشاهده میكنه كار اون نفر رو.
دوستان دیگه چه نظری دارن؟؟!!!

موفق باشید.

سلام وقتتون بخیر متاسفانه منم فراوان دیدم کساییکه ادعای انتقاد پذیری میکنن و حتی اصرار دارن که معایبشون رو بهشون گوشزد کنیم ولی وقتی (طبق خواسته خودشون ) درباره ایراداتشون باهاشون صحبت میکنیم بلا فاصله تغییر لحن میدن ویا به کلی منکر اون رفتار میشن یا انتقاد مارو به حساب حسادت و ... میذارن.به هر حال از قدیم گفتن ((جز راست نباید گفت / هر راست نشاید گفت)) فکر کنم برای درمان همچین چیزایی جامعه ما علاوه بر جراحی اقتصادی به یه جراحی فرهنگی هم نیاز داره. و در رابطه با بخش اخر دکتر شریعتی جمله قشنگی دارن که ((خدایا بذار هر وقت میخوام از راه رفتن کسی ایراد بگیرم اول چند قدم با کفشای اون راه برم)) خیلی وقتا اظهار نظرای ما حکم این ضرب المثل رو داره ((بیرون گود نشسته میگه لنگش کن!!!))

دوست عزیزمون حامد بحث قشنگی رو براه انداخته . منم شاهد بودم که خیلی ها که ادعای انتقاد پذیری می کنند و منطقی خودشون رو جلوه می دهند طاقت شنیدن انتقاد رو هم ندارند چه برسه به قبول کردنش . اما نکته ای که مهمه اینه که طرز انتقاد کردن هم خیلی مهمه . بعضی اوقات نحوه ی ابراز انتقاد ما بگونه ای است که باعث ایجاد تنش در مخاطب ما میشه . این گونه انتقاد کردن نه تنها سازنده نیست بلکه مخرب هم هست. پس قبل از انتقاد کردن باید خصوصیات مخاطب خودمون رو بشناسیم و متناسب با روحیات اون انتقاد رو بگونه ای مطرح کنیم که در وی تاثیر بگذارد و مورد قبولش واقع شود. به هر حال این خیلی مهمه که انتقاد به هر گونه ای که هست باید در جهت سازندگی باشه و نه تخریب.