به نام خدا
در حالی که دشمنان ایران زمین از راه‌های گوناگون، می‌کوشند ایرانیان را هر چه بیشتر نسبت به فرهنگ ملی خود بیگانه کنند و متأسفانه در این راه موفقیت‌هایی هم به دست آورده‌اند، می‌بینیم در این روز‌ها بسان چند سال گذشته، جوانان ایرانی غافل از داشته‌های فرهنگ ملی و آیین‌های غرور انگیز کهن ایران زمین به تقلید از جوانان غربی در تدارک مراسمی به عنوان «ولنتاین» می‌کوشند.
این در حالی است که پیشینه تاریخی ولنتاین، تنها به حدود 1700سال پیش بازمی‌گردد، حال آن که آیینی بسیار قدیم‌تر و با شکوه‌تر با نام «سپندارمذگان» یا «سپندارمذ» از بیش از پنج هزار سال پیشینه در ایران برخوردار بوده و می‌توان گفت، ولنتاین کپی‌‌برداری شده این جشن باستانی ایرانی است.
روز والنتین یا والنتاین، (روز عشاق و یا روز عشق‌ورزی) عیدی در روز چهاردهم فوریه (۲۵ بهمن ماه و بعضی سال‌ها ۲۶ بهمن ماه) و در برخی فرهنگ‌ها روز ابراز عشق است. تاریخچه کامل و دقیق والنتین در دست نیست؛ اما آنچه از پیشینه این روز می‌دانیم با افسانه درآمیخته است.
در سده سوم میلادی که مطابق می‌شود با اوایل شاهنشاهی ساسانی در ایران، در روم باستان فرمانروایی بوده به نام کلاودیوس دوم (Claudius II) که بر این باور بود، مردان مجرد نسبت به آنانی که همسر و فرزند دارند، سربازان جنگجوتر و بهتری هستند. از این روی، ازدواج را برای سربازان امپراتوری روم قدغن می‌کند.
کلاودیوس به قدری بی‌رحم و فرمانش به اندازه‌ای قاطع بود که هیچ کس جرأت کمک به ازدواج سربازان را نداشت. (شایان ذکر است که در آن هنگام، هنوز امپراتوری روم، به آیین مسیحیت نگرویده بود و این امر تقریباً چهل سال پس از دوران کلاودیوس دوم، یعنی در دوران کنستانتین اول، موسوم به کنستانتین کبیر صورت گرفت). اما کشیشی به نام والنتین (والنتیوس)، مخفیانه عقد سربازان رومی را با دختران محبوبشان جاری می‌کرد... .
هنگامی که والنتین در زندان بود، یکی از زندانبانان، دختری نابینا داشت که به زندان می‌آمد و به تفصیل با وَلِنتَین سخن می‌گفت و درست پیش از آن که والنتین به اعدام محکوم شود، برای آن دختر نابینا کارتی فرستاد که بر روی آن نگاشته بود: «از طرف والنتین ـ تو» (From Your Valentine)»؛ اصطلاحی که تا به امروز مورد استفاده قرار گرفته و به وفور روی کارت‌های والنتین دیده می‌شود... .
این کارشناس مسائل فرهنگی و ملی کشور در ادامه یادداشت خود با اشاره به پیشینه غنی و عمیق ایرانی و سپندارمذگان (آیین کهن ایرانیان) آورده است:
سپندارمذگان جشن زمین و گرامیداشت عشق است كه هر دو در كنار هم معنا پیدا می‌كردند. در این روز، زنان به شوهران خود با محبت هدیه می‌دادند و مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می‌كردند.
بر پایه این گزارش، هنوز نیز در برخی از گوشه‌های ایران زمین مانند اصفهان، پهله، ری و دیگر شهرهای ناحیه مرکز و غرب ایران، مراسم جشن اسفندگان همچون گذشته برگزار می‌شود، در این روز، بانوان لباس و کفش نو می‌پوشند، زنانی که مهربان، پاکدامن، پرهیزگار و پارسا بوده‌اند و در زندگی زناشویی خود فرزندان نیک را به جامعه تحویل داده، تشویق می‌‌شوند و از مردهای خود پیشکش‌هایی دریافت می‌کنند. آنها در این روز از کارهای همیشگی خود در خانه و زندگی معاف شده و مردان و پسران، وظایف جاری زنانه را در خانه به عهده می‌گیرند.
بنابراین، تردید نمی‌توان داشت که در صورت بی‌توجهی به این جشن‌ها و آیین‌های ملی، استحاله ای که با حمله و تاراج بیگانگان ضد ایرانی برای فرهنگ ایرانی وجود داشته است، با شدت و حدت بیشتری ادامه خواهد یافت تا ایرانیان را هر چه بیشتر از پیشینه پر افتخار خود دور کند.
در گاه‌شماری‌های گوناگون ایرانی، هر ماه را سی روز حساب می‌كردند و علاوه بر این که ماه‌ها نام داشتند، هر یک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند؛ برای نمونه، روز نخست هر ماه، «روز اورمزد» (خدای یگانه)، روز دوم هر ماه، روز بهمن (سلامت، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم هر ماه، اردیبهشت یعنی «بهترین راستی و پاکی» که باز از صفات خداوند است، روز چهارم هر ماه، شهریور یعنی «شاهی و فرمانروایی آرمانی» که خاص خداوند است و روز پنجم هر ماه، «سپندارمذ» بوده است. سپندارمذ، لقب ملی زمین است؛ یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می‌ورزد، زشت و زیبا را به یك چشم می‌نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می‌دهد.
منبع: تابناک/متن کامل در http://www.tabnak.ir/fa/pages/?cid=85870
------
پیشنهاد با فرستاد پیامک هایی مخصوص این روز ایم مناسب تارخی ایرانی را در رواج دهیم
