تبیان، دستیار زندگی

سلام

اگر به بن بست رسیدی !!!اگر از  نا امید شدی!!اگر کسی بهت توجه نداره !!!اگر خیلی داغونی!!!بیا میخوام برات یک همدم خوب معرفی کنم

"خدا"

ببین چقدر خداتو شناختی وچقدر باید بشناسیش !!!!

بیایید خدا رو بشناسیم !!!میگید چطوری؟؟؟میگم از طریق قرآن وعترت به خدا شناسی برسیم

در این مبحث درباره خداشناسی هرچقدر حدیث وآیه داریم قرار میدیم بحث میکنم ...

امیدوارم همراه ما باشید .

_________________________________

شیخ بزرگ وار ثقه الاسلام ابو جعفر محمد بن یعقوب کلینی (رض)از محمد بن یحیی واو هم از احمدبن محمد واو هم از علی بن ابراهیم واو هم از پدرش او هم از حسن بن محبوب واو هم از هشام بن سالم واو هم از حبیب سجستانی روایت کرده اند که سجستانی میگوید :من از امام محمد باقر ع شنیدم که فرمود :هنگامیکه خداوند عزوجل اولاد ادم را از صلبش بیرون کرد تا از انها برای ربوبیت خود ونبوت پیامبران عهد ومیثاق بگیرد ،

ادم در جهان ملکوتی همه اولادانش را از اول تا اخر مشاهده نمود ودید انها مانند ذرات ریز ،اسمان را پر کرده اند .

آدم گفت :ای خداوند بزرگ فرزندان من چقدر زیادند !برای چه آنها را افریده ای ومنظورت از گرفتن پیمان چیست؟

خداوند پاسخ داد :برای اینکه به من عبادت کنند وبرایم شریکی در خداوندی قایل نشوند وپیامبران ایمان اوردند واز انها تبیعیت کنند .

آدم عرض کرد:خداوندا علت امر چیست که من از این نقطه بعضی را بزرگ وبعضی را کوچک میبینم درحالیکه بعضی از انها نورشان زیاد است وبرخی دیگر کم نورند ؟

خداوند فرمود:ما آنها را برحسب لیاقت واستعداهاشان آفریدیم که در همه حال آنها را مورد آزمایش قرار دهیم .

آدم عرض کرد :خداوندا به من اجازه حرف زدن بده .

خداوند فرمود :حرف بزن چون روحت از من است (لازمه روحت نطق وبیان است).منتها جسمت برخلاف من است ...

آدم عرض کرد :خداوندا اگر آنها (فرزندان آدم)را یک جور خلق میکردی وبه همه انها یک طبیعت وذات ،روزی وعمر یکسان میدادی بهتر نبود؟چون در آنصورت آنها نسبت به هم تعدی نمیکردند ومیان آنها حسد وکینه وبغض پدید نمی آمد ؟؟؟؟

خداوند عزوجل فرمود :ای ادم تو بوسیله روحی که از من داری حرف میزنی ودرک میکنی ولی بواسطه نقصی که جسمت دارد مطالبی را میگویی که عالم به حقیقت آنها نیستی درحالیکه من خداوند عالم وحکیم هستم ومن بواسطه علم وحکمتی که دارم میان مخلوقاتم اختلاف بوجود آوردم وبا مشیت خودم امور انهارا اداره میکنم وانها در مسیر تقدیر وتدبیر من به حرکت وجودی خویش ادامه میدهند .

در خلقت من تغییر نیست ومن جن وانس را خلق کردم تا منرا عبادت کنند وبهشت را برای کسانی خلق کردم که مرا اطاعت کنند واز اواامرم اطاعت نمایند واز پیغمبرانم تبیعیت کنند .....

جهنم را برای کسانی افریدم که به من کافر شوند وعصیان کنند وبه پیامبرانم تبعیت نکنند .من تو وفرزندانت را افریدم درحالیکه به شما نیازی نداشتم بلکه همه شما را برای این افریدم که ازمایش خود را نشان دهید تا معلوم شود کدام یک از شما در دنیا کارهایتان خوب است وکدام از شما کارهایتان بد است،بهمین خاطر بود که دنیا واخرت "حیات ومرگ"اطاعت ومعصیت وبهشت وجهنم را افریدم باز هم با تدبیر وتقدیر وعلم نافذم میان صورتها واجسام ورنگها وعمرهایشان اختلاف بوجود اوردم ...........

بعضی را شقی وبعضی را سعید،بعضی را کور وبعضی رابینا وبعضی را کوتاه قدوبعضی را بلند قد وبعضی را زیبا وبعضی را زشت وبعضی را عالم وبعضی را جاهل.........

همه این کارها لازمه خلقت بود برای اینکه ان شخص سالم وبی عیب به ان شخص معیوب نگاه کند وبخاطر سلامتی اش به من شکر وحمد گوید ویا انکه عیب دار است به شخص سالم نگاه کند وبه من متوسل شود تا به او هم سلامتی بدهم وهمچنین به بلای من صبر کند تا به او پاداش خوب بدهم

یا اینکه شخص غنی به فقیر نگاه کند بخاطر ثروتی که بوی داده ام به من حمد نماید ویا شخص فقیر با دیدن شخص غنی ازمن ثروت بخواهد ویا اینکه مومن به کافر نگاه کند بخاطر هدایتی که داده ام من را حمد وسپاس گوید .

........

پس همه بندگان من باید بدانند که من خداوند قادر وتوانا هستم ومیتوانم همه تقدیر وتدبیرهای خودرا عملی کنم ،باز هم میتوانم آنچه را که میخواهم از این تقدیر وتدبیر عوض کنم ومن خداوند فعالی هستم که برای هر چیزی اراده کنم هیچکس قادر نیست جلو اراده ام را بگیرد ویا اینکه درباره کارهایم از من استیضاح کند ولی من میتوانم دیگران را درباره اعمالشان استیضاح کنم .

بحار الانوار ج 5 ص226 باب 10

والله اعلم بما یوعون

یکی از سخنرانیهای امام حسین علیه السلام پیرامون خداشناسی و عقائد است. که مردم را از اطاعت طاغوتیان زمین پرهیز میدهد.

حدیث 169

قال الامام الحسین علیه السلام: اَیُّهَا النَّاسُ اِتَّقُوا هؤُلاءِ الْمارِقَةَ الَّذینَ یُشَبِّهُونَ اللهَ بِأَنْفُسِهِمْ، یُضاهِؤُنَ قَوْلَ الَّذینَ کَفَروُا مِنْ اَهْلِ الْکِتابِ. بَلْ هُوَ اللهُ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیءٌ وَ هُوَ السَّمیعُ الْبَصیرُ، لاتُدْرِکُهُ الْاَبْصارُ وَ هُوَ الَّلَطیفُ الْخَبیرُ. اِسْتَخْلَصَ الْوَحْدانِیَّةَ وَالْجَبَرُوتَ، وَ أَمْضی اَلْمَشیئَةَ وَ الْاِرادَةَ وَالْقُدْرَةَ وَالْعِلْمَ بِما هُوَ کائِنٌ.

لامُنازِعَ لَهُ فی شَیءٍ مِنْ أَمْرِهِ، وَلاکُفْوَ لَهُ یُعادِلُهُ، وَلاضِدَّ لَهُ یُنازِعُهُ، وَلاسَمِیَّ لَهُ یُشابِهُهُ، وَلامِثْلَ لَهُ یُشاکِلُهُ، لاتَتَداوَلُهُ الْاُمُورُ، وَلاتَجْری عَلَیْهِ الْأحْوالُ، وَلاتَنْزِلُ عَلَیْهِ الأحْداثُ، وَلایَقْدِرُ الْواصِفُونَ کُنْهَ عَظَمَتِهِ، وَلا یَخْطُرُ عَلَی الْقُلُوبِ مَبْلَغُ جَبَرُوتِهِ؛لأنَّهُ لَیْسَ لَهُ فی الْاَشْیاءِ عَدیلٌ، وَلاتُدْرِکُهُ الْعُلَماءُ بِأَلْبابِها، وَ لا أَهْلُ التَّفْکیرِ بِتَفْکیرِهِمْ إِلاَّ بِالتَّحْقیقِ إِیْقاناً بِالْغَیْبِ؛لأنَّهُ لایُوصَفُ بِشَیءٍ مِنْ صِفاتِ الَْمخْلُوقینَ وَ هُوَ الْواحِدُ الصَّمَدُ، ما تُصُوِّرَ فی الأوْهامِ فَهُوَ خِلافُهُ.

لَیْسَ بِرَبٍّ مَنْ طُرِحَ تَحْتَ الْبَلاغِ، وَ مَعْبُودٍ مَنْ وُجِدَ فی هَواءٍ أَوْ غَیْرِ هَواءٍ، هُوَ فی الْاَشْیاءِ کائِنٌ لاکَیْنُونَةَ مَحْظُورٍ بِها عَلَیْهِ، وَ مِنَ الْاَشْیاءِ بائِنٌ لابَیْنُونَةَ غائِبٍ عَنْها، لَیْسَ بِقادِرٍ مَنْ قارَنَهُ ضِدٌّ، أَوْ ساواهُ نِدٌّ، لَیْسَ عَنِ الدَّهْرِ قِدَمُهُ، وَلا بِالنَّاحِیَةِ أَمَمُهُ، اِحْتَجَبَ عَنِ الْعُقُولِ کَما اِحْتَجَبَ عَنِ الْاَبْصارِ، وَ عَمَّنْ فی السَّماءِ إِحْتِجابُهُ کَمَنْ فی الأرْضِ، قُرْبُهُ کَرامَتُهُ وَ بُعْدُهُ إِهانَتُهُ، لایُحِلُّهُ (فی)، وَلاتُوَقِّتُهُ (اِذا)، وَلاتُؤامِرُهُ (إِنْ). عُلُوُّهُ مِنْ غَیْرِ تَوَقُّلٍ، وَمَجیئُهُ مِنْ غَیْرِ تَنَقُّلٍ، یُوجِدُ الْمَفْقُودَ وَ یُفْقِدُ الْمَوْجُودُ، وَلا تَجْتَمِعُ لِغَیْرِهِ الصِّفَتانِ فی وَقْتٍ، یُصیبُ الْفِکْرُ مِنْهُ الْایمانَ بِهِ مَوْجُوداً، وَ وُجُودَ الْایمانِ، لاوُجُودَ صِفَةٍ، بِهِ تُوصَفُ الصِّفاتُ لابِها یُوصَفُ، وَ بِهِ تُعْرَفُ الْمَعارِفُ لابِها یُعْرَفُ، فَذلِکَ اللهُ لاسَمِیَّ لَهُ، سُبْحانَهُ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ وَ هُوَ السَّمیعُ الْبَصیرُ».

راه صحیح خداشناسی(هان ای مردم از این اهریمنان گمراه دوری گزینید که اینان خدا را همانند خود میپندارند، و درست مانند کافران اهل کتاب درباره او سخن میگویند،

چشمها از دیدنش ناتوان است ولی او هر بیندهای را میبیند، او دقیق و آگاه است یگانگی و بی همتایی، جبروت و عظمت ویژه اوست. اراده و خواست و قدرت و علمش را در سراسر جهان به اجرا نهاده است، هیچ ستیزهگری را در هیچ امری با او توان ستیزه نیست.

صفات پروردگار

نه نظیری دارد که با او همانندی کند و نه مخالفی میتواند با او به ستیز پردازد، همنامی بر او نیست که مشابهش باشد، و مانندی ندارد که همشکلش گردد، ذات او جولانگاه امور قرار نمیگیرد و تحوّلات و دگرگونیها تأثیری بر ذات کبریائیاش نمینهد.

منزلگاه هیچ حادثهای نمیباشد، توصیفگران چیره دست قادر به توصیف عظمت و صفات و جلال او نیستند، اندازه و میزان جبروت او در دلها نمیگنجد،

زیرا در جهان هستی همانندی برای او وجود ندارد، نه دانشمندان با مغزهایشان به او میرسند، و نه اندیشمندان با اندیشههایشان، مگر با پژوهشی که پایهاش ایمان به غیب بوده باشد،

زیرا خدا با هیچیک از صفات و ویژگیهای مخلوقات وصف نمیشود و او یکتای بی نیاز است. آنچه در ذهن و اندیشهها تصوّر میشود خدا خلاف آنست، زیرا چیزی که زیر پوشش اندیشه و ذهن قرار میگیرد و چیزی که در فضا و غیر آن میگنجد، معبود نمیتواند باشد. او در همه اشیاء هست نه بدانگونه که او را احاطه کنند. او در شیئی نیست ولی نه بدان صورت که از آنها جدا و غایب و بیگانه باشد.

اگر مخالفی نظیر کارهای او را انجام دهد و یا همانندی با او برابری کند دیگر او خدای توانا و هستی بخش نیست.

ازلیّت او از سنخ ازلیّت زمان نیست و ارادهاش دارای جهت و سمتی نمیباشد، بلکه ارادهاش همانند سایر صفاتش میباشد، نه در گوشهای از وجودش، از حیطه اندیشهها نهان است همچنانکه از حیطه دیدهها پنهان است، بدانگونه که موجودات زمینی نمیتوانند او را ببینند و موجودات آسمانی نیز از دیدن او عاجزند، نزدیکی او از کرامت و بزرگواری اوست و فاصله و دوری او عدم توجّه به اوست. نه درمکانی جای میگیرد و نه به زمانی محدود میگردد و نه کسی به او فرمان میدهد. بلندی مقامش نه برای آنست که در اوج آسمانهاست و فرا آمدنش نه به معنای انتقال است.

آنچه که نیست، ایجاد میکند و موجود را به دیار عدم میفرستد،

و این دو صفت (ایجاد کردن و از بین بردن) در چیزی غیر از خدا هیچ وقت پیدا نمیشود. اندیشیدن درباره او ایمان را نتیجه میدهد، ایمان به یک وجود واقعی نه وجود وصفی و اعتباری، زیرا ذات او روشنگر هر صفتی است، نه صفتها بیان کننده و و نشان دهنده اوست. خدا معیار شناخت ارزشهاست نه ارزشها معیار شناخت اوست. این چنین است خداوندی که همتایی ندارد و چیزی مانند او نیست و هم او شنوا و بیناست).

بحار الانوار ج 4 ص301 حدیث 29،تحت العقول ص173

خدایا شناختم را نسبت به خودت ورسولت وحجتت بیشتر کن

امین یا رب العالمین