تبیان، دستیار زندگی

سلام
اگر وبلاگ داشته باشید یا به وبلاگهای متعددی سر بزنید و اهل خوندن مطالب اونها باشید، حتما در بخش کامنتها چیزهایی شبیه اینها رو زیاد دیدید:

سلام (گل و بوته) واقعا قشنگ مینویسی. به من هم سر بزن

چقدر عالی نوشتی این پست رو عزیزم. البته من خیلی نفهمیدم، اما مطلب جالب به نظر میرسه. کلبه من هم منتظر تو و بقیه عاشقاس!

(گل و بوته و ماچ و ...) یه دل شکسته در کنج محزون خودش برای آمدنت و کامنت ِ سبزت لحظه شماری میکنه! راستی وبلاگت رو ذخیره کردم و بعدا میخونمش!

در انتظار یک رد پای سبز!!

شما فکر میکنید این مشکل از کجا است و چی باعث میشه ارزش نوشتن و جذب مخاطب تا حد "تکدی گری اینترنتی" پایین بیاد؟

سلام و سلام نام خداست

بنده زیاد به امور وبلاگی نمی پردازم ولی نوشته های جناب researcher خیلی آشناست یا به قول یک بزرگواری در این جملات کاملا درد آشنایی با ایشون دارم.

متاسفانه این جا چیزی که خیلی به چشم میاد تفاوت کار دلی با show هست. معمولا بعضی از افراد حتی احساسی که برای نگارش دل نوشته یا یک مطلب با ارزش به خرج میدن رو با ابراز وجود معاوضه میکنند.

آسمان مهربان ممنون از پاسختون. من موافقم. البته فکر میکنم بهتر بود این پست رو تحت تاپیکی با عنوان "وبلاگ نویسی زرد" ارسال میکردم تا میشد بهتر در مورد کل ابعاد قضیه صحبت کرد

من فکر میکردم با این همه وبلاگنویس تبیانی در این مورد بشه صحبت کرد و به نتیجه رسید اما ظاهرا کسی علاقه نداره ...
... به من هم سر بزنین!

با سلام

شهید رجایی هم از جوراب فروشی شروع کرد و به شهیدی و ریاست جمهوری رسید.

از اول که نباید همه مطلبها خونده بشه که. چند تا مطلب اول رو باید دنبال مخاطب بگردی.اگه کارت خوب بود مخاطب ها جذب می شوند.

آبی بیکران عزیز
هر چی فکر میکنم میبینم این جواب مربوط به تاپیک نمیشه

حجم بعضی مطالب به قدری زیاده که من خودم براشون نظر می دهم خیلی خوب بود در حالی که ممکن به هیچ وجه حتی کلمه از این مطلب را هم نخونده باشم!