خاك گلگون جبهه
سلام ای خاك گلگــون معطر                  تو آن دریای پر شوری سراسر
جوانـان,نوجوانـان, پاكبـازان              شدنـد پرپر كه تا گشتی معطر
همان بنیـان مرصوصان عاشق                كه گشتـندمیهمان ساقی كـوثر
به پا جنگ وجهاد صدراسلام                  به همت رزمشــان مانند اشـتر
به بانگ یاحسین زهراومهدی              دمــی هــم ذكر زیبائی زحیدر
فقط مقصــد خدا دیدند یاران                   به راه پاك دارور داده انــدسر
شهادت غایـت راه عــزیـزان                گزیــدن بهتـرین معـراج بر تر
به صحراء داغ لاله سر كشیده                  شقایق رنگ خــون دارد منـور
هنـــوز از رزم یـاران دلاور                  نشانهـــا یادگار در باد عنبــر
درخت ونخل یاران پر ثمر شد                  به گیتی گشتی یك نخل تناور
از آن مردانگـی ها راد مردی                سلامت می رسد كشتی شناور
نگــردد عشق پاكانم فراموش               همان گلها ی تازه گشـته پر پر

منصور مقدم

سلام 

بسم رب الشهید

این روزها شکستن دل آدم ها افتخار شده است

این روزها اگر بی خیال باشی وسکوت کنی

ودر خفا بر بی خیالی ات بخندی... آرام میشوی!کیف میکنی!

این روزها دیگر از مرگ ارزش ها نمی میری

یادمان رفته است هنوز یک نیم نسل کامل هم از عروج پروانه ها نگذشته است

که ما گستاخانه لرزش شانه های نخلستان های جنوب را از یاد برده ایم

بوی خون را می فهمی؟

هنوز بوی خون از خاک شلمچه ،طلائیه وجزیره مجنون به مشام میرسد

هنوز قلب نخلستان های خوزستان با اضطراب میزند

اما دریغ از دل آدم ها،از نگاه بی تفاوت آدم ها...

از خستگی هایی که دوباره احساس نمی شوند

دوباره گوش کن!میشنوی...؟

سکوت افکار پریشانت را صدایی میشکند:

اگر عقل تو کله شان بود نمی رفتند!

راست میگویی....راست میگویی!

اگر عقل زمینی ما در سرشان بود،اگر عقل خاکی ما در سرشان بود...

حتی خیال رفتن هم به سرشان نمیزد

چه بد فهمیدیم...چه بد میزبانی بودیم

چه بد مهمان نوازی کردیم...چه راحت قضاوت میکنیم...!

چه راحت از دنیای پوشالی غرور هایمان آنها را راندیم!

ودر عوض آنها چه زیبا لبخندشان را حتی تا آخرین لحظات عروجشان از ما دریغ نکردند

رفتند و ما را گذاشتند

تا غرق شویم در دنیای خیالی بازی هایمان...

به پسرم دروغ نگویید

نگویید که من به سفر رفته ام

نگویید که از سفر باز خواهم گشت

نگویید زیبا ترین هدیه ها را برایش خواهم آورد

به پسرم واقعیت را بگویید

بگویید که به خاطر آزادی تو خمپاره استعمار

سینه ی پدرت را نشانه گرفت

بگویید که تمام خون پدرت

بر تمام مرزهای غرب و جنوب کشورش پریشان شده است

بگویید که موشکهای دشمن انگشتان پدرت را در سومار

چشمان پدرت را در هویزه

سینه ی پدرت را در ارتفاعات الله اکبر

خون پدرت را در رودخانه بهمنشیر

و قلب پدرت را در خونین شهر پرپر کرده است

اما هنوز ایمان پدرت در همه جا زنده است

به پسرم واقعیت را بگویید

بگذارید قلب کوچکش از درد ترک بردارد

و نفرت همیشگی از استعمار در او ریشه بدواند

بگذارید بداند مادر چرا دیگر نمی خندد

چرا عمو هایش محبتی بیش از پیش به او دارند

و چرا دیگر پدر به خانه باز نخواهد آمد

میخواهم پسرم هر روز کنار دیوار

قدش را با اندازه ی دیروز مقایسه کند

هر روز پوتین پدرش راامتحان کند

هر روز از قمقمه ی پدرش آب بخورد

هر روز بزرگ شدن دستهایش را تماشا کند

هر روز بیتاب روزی باشد

که آنقدر بزرگ شود

تا پا در راه پدر بگذارد

شادی های کوچک مظلومیت را از او بگیرید

تا نفرتی بزرگ از ظلمی بزرگ در او ریشه بدواند

رکود و رخوت مردابهای دوروغین را از او پس بگیرد

بگذارید پسرم تنها به دریای پرتلاطم بیندیشد

به پسرم دروغ نگویید.