تبیان، دستیار زندگی

شاید بهتر باشد انقلاب خودمون رو كه با خون هزاران شهید و ایثارگری های مردان مرد،به دست آوردیم و تا امروز كه 30 سال از قدمتش می گذره،بیشتر بشناسیم.

شاید به خودمون بیایم و بعضاً بیانصافی نكنیم،و ارزشهامون رو زیر سوالنبریم.

در این ضمینه تصمیم گرفتم تا مقایسه ای داشته باشیم،بین انقلاب خودمون و انقلاب های دیگر ملت ها.

از كاربران محترم تقاضی دارم تا به نكته هایی كه در این بحث است،با دقت توجه كنند.

یا علی(ع)مدد

در بخش نخست مقاله پیش رو که با عنوان «انقلابی به نام خداوند» منتشر شد ، انقلاب اسلامی ایران با دو انقلاب بزرگ در قرن بیستم ، یعنی انقلاب چین و انقلاب الجزایر از زوایای مختلف مورد مقایسه قرار گرفت . هدف از این مقایسه تشخیص تفاوت ها و تشابهات این 3انقلاب بود. در قسمت قبل ، نقش ایدئولوژی و رهبری در 3انقلاب مذکور مورد توجه قرار گرفتند و در بخش حاضر، اوضاع سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی ، نظامی و بین المللی در هر یک از این کشورها طی سالهای پیش از پیروزی انقلاب مورد بررسی قرار می گیرد.

اوضاع سیاسی

چین : کشور چین به مدت 250سال تحت سلطه خاندان منچو بود که به صورت ملوک الطوایفی آن را اداره می کردند. فساد، کشمکش های درونی و سوئ مدیریت این خاندان باعث شده بود که مردم چین ناراضی باشند. نارضایتی مردم از یک سو و شکست روسیه از ژاپن در سال 1905م از سوی دیگر باعث شد که چینی ها به خود بیایند و باور کنند که با اتکا به قدرت خود می توان با استبداد داخلی و استعمار خارجی مبارزه کرد. مردم چین در سال 1911م خاندان سلطنتی منچو را از قدرت به زیر کشیده ، رژیم جمهوری در آن کشور برقرار نمودند. بعد از آن نیز کشمکش های سیاسی بین حزب کمونیست چین و حزب کومین تانگ ادامه داشت و بویژه در 15سال قبل از پیروزی انقلاب 1949 به رهبری مائو، اوضاع سیاسی چین به شدت بحرانی و آشفته بود.

الجزایر : در قرن بیستم الجزایر در طول سالهای مبارزه با استعمار به لحاظ مدیریت سیاسی دچار مشکل بوده است و جامعه الجزایر در اثر حضور و تسلط فرانسویان اجتماعی دوگانه و متضاد شمرده می شد؛ اقلیت فرانسوی پست های حساس و کلیدی الجزایر را در دست خود داشتند و اکثریت مردم مسلمان الجزایر نه تنها نقشی در اداره سیاسی نداشتند ، بلکه در شرایط ناگوار و فاجعه آمیزی در فقر و اختناق به سر می بردند. استعمار فرانسه از 1954م به بعد جز این هدفی نداشته است که اراده ملت را در هم شکند، مقاومتش را سرکوب کند. ملت الجزایر ظاهرا پراکنده که همه قربانی یک دستگاه ستمکار هستند و دشمن واحدی در برابر آنان می باشد.

اوضاع اقتصادی

چین : اوضاع اقتصادی کشور، به دلیل عدم توانایی دولت در مهارکردن تجارت تریاک رو به وخامت گذاشت . در اواخر قرن هجدهم ، سالانه حدود هزار صندوق (هر صندوق معادل 75کیلو) تریاک از طریق هندوستان به چین وارد می شد و در سال 1838، یعنی یک سال قبل از شروع جنگ تریاک به مقدار بیش از هزار صندوق افزایش یافت . بعد از جنگ تریاک و آغاز هجوم سیل آسای بیگانگان به آن کشور، سیستم اقتصاد سنتی آن کشور فرو پاشید. شکست چین از ژاپن در 1895م، واگذاری چند بندر مهم اقتصادی و تجاری آن کشور به ژاپن ، پرداخت غرامت و دادن امتیازهای دیگر به سایر کشورهای اروپایی ، پیروزی ناسیونالیست های چین در 1911 به رهبری سون یات سن و آغاز درگیری و جنگهای داخلی از یکسو و اعتصاب های کارگری و دهقانی و مهمتر از همه آغاز جنگ جهانی دوم و اشغال بخش مهمی از کشور چین توسط ژاپن ، همه دست به دست هم داده بودند تا اقتصاد پر جمعیت ترین کشور جهان به رکود کامل و نابودی گراید.

الجزایر : دو عامل استعمار و جنگهای پی در پی آزادیبخش داخلی ضربه هولناکی بر اقتصاد الجزایر وارد کرد. اراضی مرغوب کشاورزی این کشور توسط فرانسویان تصاحب گردید. جامعه الجزایر به طور متناوب بر اثر یک سلسله خشکسالی ها و بیماری ها، تلفات اقتصادی و انسانی بسیاری را تحمل کرد. و همانند کشورهای فرانسه ، روسیه و چین در وضع بحرانی به سر می برد. از این رو زمینه های اقتصادی و اجتماعی برای وقوع شورش و انقلاب در الجزایر فراهم شده بود. وخامت اوضاع اقتصادی این کشور در دهه 50و اوایل دهه 60 به گونه ای بود که فرانسویان ناچار به عقب نشینی و پذیرش استقلال این کشور شدند.

اوضاع اجتماعی

چین : دو گروه دهقانان و کارگران که اکثریت قریب به اتفاق جامعه پرجمعیت چین را تشکیل می دادند در برپایی و پیروزی انقلاب در این کشور نقش اساسی و موثری را برعهده داشتند. اما اساس کار حزب کمونیست چین به رهبری مائو تکیه بر روستاییان و دهقانان بود و این دهقانان بودند که تعیین کننده ترین نقش را در پیروزی نهایی انقلاب برعهده گرفتند. زمانی که در سال 1949 سربازان دهقانی ارتش سرخ ، پکن و دیگر شهرهای عمده چین را به تصرف خود درآوردند، انقلاب چین به نقطه اوج رسیده بود.

با این که مردم شهرها به طور عام مقدم کمونیست ها را به مثابه نیروهای آزادیبخش گرامی داشتند، ولی طبقات شهری در پیروزی این انقلاب کمترین نقش را ایفا کردند.

الجزایر : از ابتدای نهضت رهایی بخش الجزایر تا سال 1955 شرکت در مبارزه در انحصار مردان بود. خصوصیت های انقلابی این مبارزه و ضرورت پنهان کاری مطلق ، چریک را ملزم می ساخت تا همسر خود را از فعالیت های خویش به طور مطلق بی خبر بگذارد. تصمیم به شرکت دادن و درگیرساختن زنان به مثابه عناصری فعال در انقلاب الجزایر ساده به دست نیامد، به تعبیری این خود مفهوم مبارزه بود که باید تغییر می کرد. از سال 1955م به بعد تمام اقشار الجزایر در جریان مبارزه استقلال طلبانه آن کشور سهیم بودند. جبهه ملی الجزایر از سال 1956م قشرهای وسیعی متشکل از علما، رهبران سندیکاها، دانشجویان ، دانش آموزان و... را زیر چتر خود داشت . بنابراین ، نهضت آزادیبخش الجزایر یک انقلاب و حرکت به معنای واقعی مردمی و سراسری بود.

اوضاع نظامی

چین : شکست های پی درپی در جنگهای تریاک ، آغاز جنگ جهانی دوم و اشغال چین از طرف ژاپن به جنگ داخلی نیروهای نظامی آن کشور دامن زد و پس از پایان جنگ نیروهای نظامی آن کشور به سه گروه تقسیم شدند. در نتیجه قدرت حاکم از مهمترین ابزار سرکوب که از ارتش و قوای نظامی تشکیل می شد ، تقریبا محروم شده بود.

الجزایر : ارتش استعمارگر فرانسه پس از جنگ جهانی دوم به سختی آسیب دیده و در حال فروپاشی بود. این فرآیند در پیروزی انقلاب خونین الجزایر و از پای درآوردن استعمار فرانسه نقش موثری ایفا نمود. نظامیان آن کشور در الجزایر ضربه پذیر شدند و هیبت و ابهت آنان در اذهان مردم الجزایر درهم شکست .

ایران : ارتش ایران برخلاف کشورهای فوق سالهای مدیدی بود که در هیچ جنگ خارجی شرکت نکرده بود و از هر جهت تقویت شده بود. شاه ایران بیش از هر چیز به ارتش توجه داشت و اعتماد آنها را به خود جلب کرده بود. علاوه بر ارتش ، رژیم شاه از حمایت یک سازمان مخفی پلیسی به نام ساواک نیز برخوردار بود.

اوضاع بین المللی

چین : پس از خاتمه جنگ جهانی دوم و شکست متحدین و در نتیجه خروج ژاپن از خاک چین ، شوروی و امریکا کمک خود به دولت چین را ادامه دادند. اما پس از اختلاف بین نیروهای ملی و کمونیست ها و آغاز جنگ داخلی ، شوروی از نیروهای کمونیست حمایت کرد و امریکا نیز تا حدودی در جریان انقلاب نقش داشت گرچه فقط از حزب ملی حمایت می کرد و با کمونیست ها مخالف بود .

الجزایر : در دهه 1950م دو حرکت ضداستعماری در منطقه خاورمیانه و افریقا باعث تشدید روند حرکت انقلابی مردم الجزایر شد. امریکا ملی گرایان الجزایر را علیه فرانسه مسلح نمود و شوروی سابق هم برخلاف روسیه زمان جنگ اول جهانی ، ژست طرفداری از جهان سوم به خود گرفت و به همین دلیل از انقلابیون الجزایر در مقابل رژیم وابسته آن کشور حمایت می کرد.

ایران : حکومت مطلقه محمدرضا پهلوی در سال 57نه تنها از سوی امریکا به عنوان بزرگترین ابرقدرت جهان پشتیبانی می شد بلکه از سوی کشورهای متحد آن کش ور نیز قویا مورد تایید و حمایت قرار گرفته بود، کشورهای بلوک شرق و بویژه اتحاد جماهیر شوروی سابق نیز با انعقاد قراردادهای تجاری ، اقتصادی و صنعتی به طور غیرمستقیم حامی این رژیم دیکتاتور بودند.

نتیجه : انقلاب چین بر علیه سرمایه داری ، فئودالیسم و فساد همه جانبه رژیم حاکم بر این کشور رخ داد، در حالی که مردم قبلا در سال 1911 به 250سال سلطنت خاندان منچو پایان داده بود و حکومت جمهوری برقرار کرده بودند. انقلاب اسلامی ایران از ماهیتی ضدسلطنتی ، ضداستبدادی و ضداستکباری برخوردار بود و منافع نامشروع ابرقدرتها بویژه امریکا را مورد تهدید جدی قرار داد.

در انقلاب چین ، شوروی از انقلابیون کمونیست حمایت می کرد و رهبران انقلابی الجزایر نیز از حمایت امریکا و شوروی به جهت گرایش های ناسیونالیستی و سوسیالیستی در سطح رهبری ، برخوردار بودند در حالی که رژیم سلطنتی شاه در مقابل نیروی انقلابی مردم از حمایت کامل امریکا و غرب برخوردار بود. در حقیقت برخلاف دو انقلاب پیش گفته ، اوضاع بین المللی و کشورهای خارجی کمکی به مردم ایران در پیروزی انقلابشان نکردند و این خود ملت بود که با تکیه بر دین و متحد با یکدیگر به رهبری امام خمینی توانست انقلاب خود را به پیروزی برساند. این وجه از انقلاب و ماهیت دینی آن ، آن را به طور جدی با انقلاب های پیش گفته متمایز می سازد و آغاز دورانی تازه را نوید می دهد.

نویسنده:احمد بهمنی راد

منبع سایت های خبری،جام جم آنلاین

به نام خدا

سلام

خب حالا چرا بین این همه انقلاب توی کشورها دست گذاشتین روی چین؟؟؟؟؟

چرا هر چی میشه میگن چین؟؟؟؟

كاربر گرامی،در مورد انتخاب نام كشورها،هیچ غَرَضی نبوده.

موفق باشید.

یا علی(ع)مدد

به نام خدا

سلام

بله متوجه شدم 

اما انقلاب چین با در مقایسه با انقلابهای مشابه دیگر به جز ایران واقعا نقاط مشترک بسیاری داشت 

مثلا آقای سون یات سن   کم شخصیتی نبود

اما کاش نوسینده کمی با نگاهی بازتر به این مسائل میپرداخت