تبیان، دستیار زندگی

 ایمان و احکام آن،دارای تأثیر و نفوذ غیر قابل انکاریست.محمّد؛با دین خود،جهان را رام کرد و اوست فاتح و جهانگیر!(ناپلئون بناپارت)

اگر مذهب،ما را تسلیت نمی داد چه زندگی رقّت انگیزی داشتیم!(لئو تولستوی)

 اوّلین و آخرین فلسفه،همواره دین بوده است...(هِردِر)

یک پرنده ی کوچک که در زیر برگ ها نغمه سرایی می کند،برای اثبات خدا کافیست!(ویکتور هوگو)

مذهب،نیروی بزرگیست.تنها نیرو محرّکه ی واقعی جهان!...(برنارد شاو)

دین،برای فراغت خاطر و آرامش خیال،بیشتر از آنچه بتوانیم تصوّر کنیم مفید است.در روزگار بدبختی و بیچارگی؛دین،بهترین وسیله ایست که ما را تسلیت داده،فشار ناراحتی ها را سبکتر می سازد.(لُرد آویبوری)

دین،عبارت است از شناخت تکالیف بشری در شکل اوامر خدایی.(کانت)

در هر ذرّه ای از ذرّات،این نشان موجود است که:اوست آن خدای یگانه،که هستی هر هستی به هستی اوست.(ابوعلی سینا)

به قول راسل: «کاری که منظور از آن فقط درآمد باشد نتیجه مفیدی به بار نخواهد آورد»؛
نه تنها برای دیگران نتیجه مفیدی به بار نخواهد آورد، کمالی هم در شخصیت فرد به وجود نخواهد آورد، شخصیتش
توسعه نخواهد یافت و طبعاً لذتش هم محدود و ناقص خواهد ماند.

شهید مطهری ادامه می دهد :
اگر در انسان ایمان و اعتقاد به اصلی (ارادت به شخص و یا به آب و خاک نیز به صورت اصل در می‏آید که ایمان و ارادت می‏شود) باشد که بتواند انسان را به خود جذب و نسبت به خود فداکار کند، کانون حیات او را گرمتر و بانشاط تر و روشنتر و با رونق‏تر می‏کند ، دل بی‏ایمان همان مشت گل است و موجب معیشت ضنک. پس یکی از آثار ایمان دینی این است که انسان را از خودی و خودپرستی خارج می‏کند و شخصیت او را بسط می‏دهد.

ویلیام جیمز در فصل اول کتاب خود می نویسد :
هر وضع و حالتی را که مذهب بنامیم ، چیزی از وقار و سنگینی و وجد و لطف و ایثار و محبت همراه دارد . اگر خوشی به او روی دهد ، خنده های جلف و سبک از او دیده نمی شود و اگر غمی به او روی نماید ناله و ناسزا از آن شنیده نمی شود . آنچه من در آزمایشهای خود اصرار دارم ، وقار و سنگینی است .
شهید مطهری در توضیح این نوشته می گوید :
این وقار و سنگینی ناشی از این است که روح آدمی به واسطه مذهب ، عمیقتر و نافذ تر و دور اندیش تر می شود و عمده چیزی که بر روح آنها سایه میافکند و وزین میکند ، فکر مبدا و معاد است . این حالت در آنها پیدا می شود که امیر المومنین علیه السلام در خطبه همام میفرمایند : الناس منهم راحة و انفسهم منهم فی تعب .