تبیان، دستیار زندگی

به نام هستی بخش عالم

سلام

یکی از اهالی مداین داستانی را به احمد بن راشد تعریف کرد،او می گوید:

با یکی از دوستانم مشغول ادای مناسک حجّ بودیم، تا این که به صحرای عرفات رفتیم، در آنجا جوانی را دیدیم که با لباسی بسیار فاخر ـ که حدوداً صد و پنجاه دینار ارزش داشت ـ نشسته، او نعلینی زرد رنگ، برّاق و تمیز در پا داشت که غباری روی آن ننشسته بود، گویا اصلا با آن گام برنداشته بود.

در این حال، فقیری را دیدیم که به او نزدیک شد و از او کمکی خواست.

جوان، چیزی از زمین برداشت و به آن فقیر داد، گویا بسیار با ارزش بود، زیرا فقیر پس از گرفتن آن با خوشحالی او را بسیار دعا کرده و سپاسگزاری نمود.

آن گاه جوان برخاست و رفت، ما به طرف فقیر رفتیم و گفتیم: [آن جوان] چه چیزی به تو داد؟

گفت: سنگ ریزه های طلایی!

وقتی آن ها را به دست گرفتیم، حدوداً بیست مثقال بود. به دوستم گفتم: مولایمان با ما بود و او را نشناختیم.

آنگاه به دنبال او همه عرفات را جست و جو کردیم، اما اثری نیافتیم. وقتی بازگشتیم، از آن هایی که در آن اطراف بودند، پرسیدیم: این جوان زیبا که بود؟

گفتند: جوانی است علوی که هر سال از مدینه با پای پیاده به حجّ می آید! بحار الانوار ج 52

به نام هستی بخش عالم

سلام

یکی از اهالی مداین داستانی را به احمد بن راشد تعریف کرد،او می گوید:

با یکی از دوستانم مشغول ادای مناسک حجّ بودیم، تا این که به صحرای عرفات رفتیم، در آنجا جوانی را دیدیم که با لباسی بسیار فاخر ـ که حدوداً صد و پنجاه دینار ارزش داشت ـ نشسته، او نعلینی زرد رنگ، برّاق و تمیز در پا داشت که غباری روی آن ننشسته بود، گویا اصلا با آن گام برنداشته بود.

در این حال، فقیری را دیدیم که به او نزدیک شد و از او کمکی خواست.

جوان، چیزی از زمین برداشت و به آن فقیر داد، گویا بسیار با ارزش بود، زیرا فقیر پس از گرفتن آن با خوشحالی او را بسیار دعا کرده و سپاسگزاری نمود.

آن گاه جوان برخاست و رفت، ما به طرف فقیر رفتیم و گفتیم: [آن جوان] چه چیزی به تو داد؟

گفت: سنگ ریزه های طلایی!

وقتی آن ها را به دست گرفتیم، حدوداً بیست مثقال بود. به دوستم گفتم: مولایمان با ما بود و او را نشناختیم.

آنگاه به دنبال او همه عرفات را جست و جو کردیم، اما اثری نیافتیم. وقتی بازگشتیم، از آن هایی که در آن اطراف بودند، پرسیدیم: این جوان زیبا که بود؟

گفتند: جوانی است علوی که هر سال از مدینه با پای پیاده به حجّ می آید! بحار الانوار ج 52

به نام هستی بخش عالم

سلام

مرحوم آیت اللَّه سید شهابالدین مرعشی یکی از مراجع تقلید شیعه که با تکمیل کتاب احقاق الحق و تاسیس کتابخانه کم نظیر خود، یکی از نیرومندترین نگهبانان فرهنگ شیعه محسوب میشود، در یکی از ملاقاتهایی که با ایشان داشتم فرمود:

در نجف نزد عالمی بزرگوار (این جانب برای حفظ بعضی از جهات از ذکرنام آن عالم معذورم) به طور خصوصی درس میخواندم. آن عالم بسیار مهذّب و مورد احترام همگان بود، و از کثرت علاقه به امام زمان(عج) در افواه اهل نجف از منتظران ظهور محسوب میشد.

روزی برای فراگیری درس به محضرشان رفتم، دیدم گریه میکند و بسیار پریشان است. علت آن را پرسیدم، فرمود: شب گذشته در عالم رؤیا امتحان شدم، ولی از امتحان بیرون نیامدم، در خواب به من گفته شد که آقا ظهور کردهاند و در وادی السلام -مکان خاصی است که گورستان نجف را در بردارد- مردم با او بیعت مینمایند، به مجرّد شنیدن این موضوع از جا حرکت کردم و به عجله وارد خیابان شدم. دیدم غوغایی از جمعیت است و همه با سرعت هر چه بیشتر به سوی وادی السلام میروند، هر کس به فکر این است که زودتر خود را به امام برساند و با جنابش بیعت کند.

کوتاه سخن آنکه احساس کردم ظهور امام بازارم را کساد کرده است، از همانجا نقشه کشیدم که در ملاقات با امام ایشان را محترمانه از ظهورش منصرف سازم. بعد از آنکه با هزار سختی به خدمتش رسیدم، عرض کردم: فدایت شوم! خودتان را به زحمت انداختید، ما کارها را ساماندهی میکردیم، نیازی نبود که خود را گرفتار سازید و زحمات طاقت فرسای رهبری را به عهده بگیرید. با این قبیل سخنها میخواستم امام را از ظهورش منصرف کنم، بعد از چند جمله از این نوع گفتارها، یک مرتبه از خواب بیدار شدم و فهمیدم که هنوز لیاقت حضرتش را ندارم.

نگارنده گوید: از این حکایت، من و امثال من باید حساب کار خود را بکنند؛ بدانیم که تا اصلاح نشویم وحتی المقدور از آلودگی گناه و ظلمت هوا و هوس بیرون نیاییم، انتظار همنشینی و دیدار آن عزیزِ ابرار و قدوه أخیار را نداشته باشیم.

آیینه شو، جمال پری طلعتان طلب

جاروب کن تو خانه و پس میهمان طلب

سلام

یکی از علماء که در نجف اشرف همواره در بیت حضرت امام خمینی (قدس سره) بود، نقل کرد:

یک شب من در عالم خواب دیدم که به بیرونی خانه امام خمینی (ره) آمده ام، و دیدم امام زمان (ارواحناله الفداء) در آنجا ایستاده اند، با آن حضرت مصافحه کردم، دیدم در انتظار شخصی هستند، ناگاه دیدم، امام خمینی (ره) از خانه اندرونی بیرون آمد و همراه امام زمان (عج) به طرف خیابان موسوم به «شارع الرسول» که در جانب قبله حرم حضرت علی (ع) واقع شده، حرکت کردند، و دنبالشان جمعیت بسیار بود، ولی در بین جمعیت، عرب وجود نداشت.

صبح آن شب که من این خواب را دیدم، حاج آقا احمد (فرزند ایشان) از طرف امام نزد ما آمدند و گفتند: «امام فرمودند چون ما در نجف اشرف، رفقائی داشتیم، و با آنها در غم و شادی رفیق بودیم لازم دیدم تصمیمی که داریم، رفقا نیز در جریان باشند.»

موضوع این بود که امام خمینی (ره) تصمیم داشت از نجف اشرف، بیرون بیاید و نمی خواست، کسی بفهمد، و منظور این بود که دوستان، مطلع باشند.

رفقای مخصوص، با شنیدن این پیام، به خدمت امام (ره) رسیدند و بعد جریان مسافرت آنها به طرف کویت، و از آنجا به پاریس و سپس به ایران، و پیروزی انقلاب اسلامی، پیش آمد، که این رفقا همراه ایشان بودند، که براستی عجیب خوابی و عجیب تعبیری!!از کتاب سرگذشت های امام خمینی ج 6 ص86