تبیان، دستیار زندگی

گزارشگر: خانم شما به كی رأی می دهید؟

زن: این دخترمه، از روش (با بغض) خجالت می كشم هنوز نتونستم چهار تا تكه جهیزیه براش بخرم.

دوربین از از صف زنان فاصله می گیرد. به طرف صف مردان می رود. پیرمردی عصازنان خود را به ته صف می رساند، دوربین به چهره‌ی خسته‌ی او كه چند قطره عرق روی آن نشسته نزدیك می شود.

گزارشگر: پدر به كی رأی می دی؟

پیرمرد: به رجایی.

گزارشگر: رجایی كه سال 60 ترور شد.

پیرمرد: جسمش ترور شد، راهش هست.

گزارشگر: مگه اون یکی كاندیدا مخالف راه رجاییه؟

پیرمرد: رجایی تعطیلات فرنگ و كیش نمی رفت. رجایی ساده زیستی را ریا نمی دانست. رجایی منت سر مردم نمی گذاشت. رجایی...

جوان: اصلاً جمهوری شده سلطنتی كه پست جمهوری یعنی چند سال خدمت. برو كنار تشك، مدال آور تربیت كن.

گزارشگر: مملكت گردانی آخه چیز سختی است، می دونید؟

جوان: ببین داداشم، ما ورزشكارا می گیم خیلی یل باشی، دو دوره المپیك بسه دیگه. حتماً باید بخوری زمین یه ملت زانوی غم بغل می‌گیرد. بیا كنار بذار برو بچه های یل جوان‌تر استخوان‌دار برن وسط. اگه خسته شدن بادشونم بزن، بهشون افتخار كن.

گزارشگر: شما به كی رأی می دین؟

جوان: یه یل كه آمادگی آوردن مدال داشته باشه. هی مدال 30 سال پیش رو به رخمون نكشه. به احمدی‌نژاد.

گزارشگر: مملكت كه تشك كشتی نیست.

جوان: پشت گوشای من مخملیه.

گزارشگر نگاهی می كند، لبخندی می زند.

گزارشگر: یعنی چی؟

جوان: یعنی خرم؟ قبل از تولد من، او آقا و تمام فامیلش سركنار بودند. حالا می گه یكصدهزار تومان میدم. خونه می دم. چی و چی می دم، شما رأی بدین. اصلاً رأی من فروشی نیست، برو عزیزم.

پیرمرد: اینا همیشه بازنشستگی ما رو با تأخیر می دن یا داشتند و نمی دادند و اگه نداشتند حالا از كجا میارن، می خوان به هر نفری صد هزارتومان بدن.

جوان كه كمی عصبی شده، سرش را داخل كادر دوربین كنار صورت پیرمرد می كند.

جوان: بابا بزرگم خدا رحمتش كنه، نور به قبرش بباره می گفت: زمون شاه، با مینی بوس از ده می بردنشون شهر رأی بدن، هر شناسنامه ای یه دست چلوكباب می دادن. ای بابا با این حرف ها ما كه برگشتیم به زمون بابابزرگم، اف داره واسه مملكت. دست بردارین. جمهوریه. مسئولین باید عوض بشن. چه پول كباب بدن چه ندن.

چند نفر از ناظرین انتخابات به طرف دوربین می آیند اما دوربین از محل رأی گیری فاصله می گیرد. سپس با اوج گرفتن، چند محل رأی گیری را همزمان در یك لانگ شات می بینیم. دوربین همچنان اوج می گیرد و سپس با یك چرخش از زمین به طرف آسمان، لكه ابری كه گویی آخرین قطرات باران بهاری را در خود جای داده، قاب تصویر را پر می كند.

در ستاد انتخابات ولوله ای برپاست. چند آقازاده با چهره های برافروخته به این‌طرف و آن‌طرف می دوند. چند وزیر كه سابقه وزارتشان از ربع قرن كمی كمتر است هم سعی دارند آقازاده ها را آرام كنند. رفتار وزرای ربع قرنی چنان است که گویی قرار بوده تا آخر عمر وزیر باشند و آقازاده ها هم رفتارشان و حرف زدنشان به‌‌گونه ای است كه قرار بوده ریاست حكومت بعد از این دوره به آنان ارث برسد.

چند كارمند كه خود را با رایانه مشغول نشان می دهند، گرد هم جمعند و ضمن كنترل آمار رأی دهندگان هر كدام چیزی می گویند.

اولی: ا... پسر، احمدی‌نژاد تو مشهدم خیلی بالاست.

دومی: اصفهانی ها خیلی مردی كردن، بیشتر از دوره اول بهش رأی دادن.

سومی: این همه تخریب رو مردم تهرانم اثر نداشت.

و مردی كه پشت رایانه نشسته، سربرمی گرداند و به همكارانش تذكر می دهد.

مرد: بچه ها لبخند نزنین، خودتونو ناراحت نشون بدین، می دونیم كه رأی مردم برا اینا عین سونامیه.

تصویر روی نام دكتر احمدی‌نژاد و ارقامی روی صفحه مانیتور كامپیوتر فیكس می شود.