تبیان، دستیار زندگی

 اوّلین قدم، بسم الله است.اوّل اسم خدا را باید بُرد و هر کاری برای خدا باید باشد.

خداوند،در جایی می فرماید:* یاأیُّهاالّذینَ آمَنوا آمِنوا *،ای کسانی که ایمان آورده اید(به ظاهر؛به زبان)واقعاً ایمان آورید.«به باطن،نفس ما چون هست کافر /مشو راضی بدین اسلام ظاهر»

 بهترین سفر؛سفر تهران به مشهد،سفر تهران به مکّه نیست.بهترین سفر،حرکت از عالم فانی به عالم باقی،سفر از دنیا به عُلیا،سفری از کفر به دین،و سفری از کفر به ایمان است!

 بعضی می گویند:"شمر(لعنة الله علیه)چگونه دلش آمد سر امام حسین(علیه السّلام)را ببُرد؟!" ما چگونه دلمان می آید؟آخر ما نیز می بُریم! ما می ترسیم قرآن را زیر پا بگذاریم امّا حق را زیر پا می گذاریم.

 دوستی بین مردم دنیا رخ نمی دهد! فقط در یک حالت دو نفر رفیق اند:"تو کجا می روی؟پیش خدا،تو؟من نیز پیش خدا"مگر می شود مردم دنیا دوستی واقعی باشند؟زیرا هریک به دنبال هوی و هوس های خویش اند و هریک به فکر دنیای خویش.ولی اگر هر دو، فقط در فکر خدا باشند،دوستی واقعی اند.حتّی دو نفر که ازدواج می کنند،تنها در صورتی که خدایی فکر کنند،باهم جاودان می مانند.امّا اگر اینطور نباشد تنها چند روزی که شهواتی هست و... باهم اند و دیگر هیچ.

 تعارضی که در ادبیّات،بین دین و دنیا است،تعارضی نیست که ما باید حتماً دنیا را بد بدانیم.خیر!بلکه دنیا،به معنای غفلتش خوب نیست.و این دنیا،نفس ماست.اگر کسی که در دنیاست،غافل نباشد؛حق را ناحق نکند؛و انسان به معنای واقعی باشد او نیز عارف است!عارف بودن به معنای از دنیا بُریدن نیست.انسان در همین وسط دنیا باید عارف و خداشناس باشد.به قول حضرت مولانا:"چیست دنیا؟از خدا غافل شدن/نی قماش و خانه و فرزند و زن"

 پیامبراکرم(صلّی الله علیه وآله)فرمودند:"از دنیای شما سه چیز را دوست می دارم:1-بوی خوش 2-نماز 3- زن " هر یک از اینها رمز هستند.بوی خوش،همان رایحه ی دلپذیر إلهی است.همان بویی که انسان را به یاد خدا می اندازد نه بوهای ظاهری.ما نیز باید به دنبال آن بوی خوش باشیم.   "من به بوی خوش آن سرو خرامان بروم"  خود خداوند نیز در قرآن گفته است:*فتحَسَّسوا*...نماز نیز همان ذکر اوست.جان نماز، ذکر و یاد اوست.زن نیز چون پیوند با ابدیّت و اتّصال به اوست.

 از «رابعه عدویّه»(عارفه)پرسیدند:"از کجا می آیی؟"گفت:"از پیش خدا" گفتند:"به کجا می روی؟" گفت:"پیش خدا" گفتند:"با دنیا چه می کنی؟"گفت:"دنیا را ریشخند می کنم!"گفتند:"چطور؟!" گفت:"نان دنیا را می خورم و کار عُقبی را می کنم "

زشت ترین چیزهای دنیا از نبودن سرچشمه می گیره،و زیباترین چیزها از بودن ناشی میشه.وقتی به یکی بگن:"تو هیچوقت نمی میری.اصلاً نمی تونی بمیری"ببین چه قدر شاد میشه.پس بودن و شادی از یه جنسه.به قول مولانا:"همچو خُفتن گشت این مردن مرا/ز اعتماد بعث کردن ای خدا" شما شبها که می خوابین آیا می ترسین برین توی رختخواب؟چرا نمی ترسین؟چون می دونین قراره فردا صبح بیدار بشین.از این اعتماد،انسان جوان میشه.

 شما رهبر ارکستر سمفونیک افکار و احساسات خویشید.نباید گام های خود را با صدای طبل و شیپور دیگران هماهنگ کنید.نواهایی که از درونتان بر می خیزد را هدایت کنید.

 انسان هایی که هدف دارند حتّی راه رفتنشان هم با دیگران فرق دارد.حتّی حرکات چشمشان هم بی هدف نیست!از دور می توان تشخیص داد که کدام انسان دارد وقت تلف می کند و کدام آمده تا کار بزرگی انجام دهد.در خیابان دقّت کنید و ببینید چه قدر انسانها سوار بر پاهایشان می شوند و بی هدف راه می روند.در عین حال به وقار راه رفتن بزرگان دقّت کنید.