تبیان، دستیار زندگی

مراحل اخلاص

مرحله اول، اخلاص پیش از عمل است.

انسان باید پیش از عمل که همان مرحله «نیت» یا انگیزه کار و فعالیت اوست، در بافتهها و یافتههای ذهنی و فعل و انفعالات روحی و درونی خویش بنگرد و در تصمیمگیریهایش انگیزه عمل خود را روشن سازد که در این زمان، مسئله «اخلاص در نیت» و نبود آن جلوهگر میشود و به عمل آدمی جهت میبخشد.

مرحله دوم، اخلاص هنگام عمل است.

در این مرحله یکی از این دو حالت روی میدهد:

یا ممکن است اخلاص انسان، دستخوش هجوم وسوسههای شیطانی و هواهای نفسانی گردد و این فرد با خواستههای پست، عمل خویش را بیارزش کند و آن را با آفت هایی چون ریا و شرک و مانند آن درآمیزد و در نتیجه، عمل و تلاش او پوچ گردد

و یا اینکه با یاد خداوند و توکل به حضرت حق، کوششهای خویش را خالصانه و برای کسب رضای پروردگار انجام دهد و خدای را در تمام لحظات عمر مراقب و ناظر اعمال خویش بداند و در نهایت، این خداجویی، او را به صواباندیشی و درستی در گفتار و کردار موفق گرداند.

و مرحله سوم، اخلاص پس از عمل است.

در این مرحله، انسان باید متوجه و مواظب باشد که نتیجه زحمت و تلاش خویش را که حاصل عمر اوست، به اندک چیزی از دست ندهد و جایگاه والای روحی خویش و اخلاص در نیت را تداوم بخشد. این مرحله، مشکلتر از دو مرحله پیش است.

امام صادق علیهالسلام فرمود:

«الابقاء علی العمل حتی یخلص اشدّ من العمل؛ باقی ماندن بر عمل همراه با اخلاص، از آغاز نمودن آن سختتر است».