|
اگر ماه رجب و شعبان را، دو گام معنوی برای وصول به «حریم قرب» بدانیم، چندان بی راهه نرفته ایم، که گام سوّم، حضور در بزم عرشیان و بهره از «ضیافة الله» و شب های قدر است.
میلاد حضرت امیر(ع) و بعثت نبوی در ماه رجب، گام جان را با عطر نبوّت و ولایت آشنا ساخت.
در ماه شعبان هم، میلاد حضرت سیدالشهدا و قمر بنی هاشم و امام سجاد:، یادآور درس های حماسه و وفا و نیایش بود.
«نیمه ی شعبان» نیز، چشم ها به انتظار آن «طلوع موعود»ی است که نوید امن و امان می دهد و مستضعفان را به آینده ای روشن همراه با حاکمیت حق و عدل، امیدوار می سازد. میلاد مهدی موعود ، فرصتی مناسب است که ذهن بشریت و افکار جهانیان به نجات بخش انسان ها از سلطه ی جبّاران و عزت آفرین روزگار معطوف گردد.
در سایه ی هدایت های اولیای دین و با الهام از رهنمودهای پیامبر خاتم و مولای اهل تقوا و سالار شهیدان راه خدا و با امید و انگیزه ای که از فرخنده زادروز امام عصر در دل ها پدید می آید، بستری مناسب فراهم می گردد تا بندگان خدا به میهمانی بروند و در استقبال از «شهرالله» چشم به افق رحمت و هلال رمضان بدوزند.
به جمع خلوتیان حضور مژده دهید،
که خون سبز «ضیافت» گشوده در رمضان
خبر دهید به مستان باده ی سحری
شبانه چهره ی جان را
به آب دیده بشویند و پاک دل گردند
به شطّ شب، بلمِ «استغاثه» اندازند
و بادبانِ «دعا» را
به بی کرانه ی امواج دل، برافروزند
بهاری ترین ایّام سال؛ یعنی ماه مبارک رمضان است و سفره ی ضیافت الهی گشوده است.
رمضان، یک «اردوی معنوی» است،
به گستردگی همه ی خانه ها در همه ی شهرها و آبادی ها و کشورهای اسلامی،
و هرجا که دلی به عشق خدا و محبت رسول و شوق بندگی می تپد و سایه ی قرآن آن جا افتاده است و دست های نیاز بلند است.
افتتاحیه ی این اردو، «رؤیت هلال» در آغاز ماه است،
اختتامیه ی آن، «عید فطر و نماز عید» است،
با برنامه های فوق العاده و پرجاذبه در «شب های قدر» که اوج این اردوی عشق و طاعت است.
در این میان، ماییم و درس ها، برداشت ها و بهره ها. هرکس به قدر وسعت وجودی خود از این چشمه می نوشد و از این ضیافت خانه، فیض می برد و کام جان را شیرین و سرشار، از ذکر خدا و عبادت و صیام می سازد.
هرگز مباد که ایام این «اردوی عرفانی» را به غفلت بگذرانیم و از «زراعت وجودی» خویش غافل شویم و در این «بزم حضور» غایب باشیم.
آن سان که با شروع رمضان، فصلِ «معراج روح» و «سیر باطنی» آغاز می شود، با شروع سال تحصیلی نیز، «فصل دانش» و «موسم معرفت» آغاز می گردد. اگر به «مهر» مهر می ورزیم، از آن روست که یک آغاز است و هر آغازی خجسته است، به شرط آن که به فرجامی نیک و موفقیت آمیز ختم شود.
مهر، فرصتی است تا کتاب دانش اندوزی را ورق بزنیم و در غنای اندیشه ی خود بکوشیم و هر روز، برگی بر دانش و حکمت و بصیرت خویش بیفزاییم و با سلاح بینش مجهّز شویم، تا «راه زندگی» را بهتر و آگاهانه تر طی کنیم.
مبارزه با جهل و فقر فرهنگی و اسارت فکری رسالت همه ی ماست.
دانش، زیر بنای همه ی بنیان های متعالی است، به شرط آن که در مسیر حق و همراه با ایمان و مقدمه ی عمل باشد و «تقوا و تعهّد»، ضمیمه ی «دانش و تخصّص» گردد؛ چرا که به فرموده ی حضرت علی(ع): «عمل و ایمان، توأم اند، اگر از هم جدا شوند، هردو می سوزند».
اگر برای یارگیری جهت جبهه ی گسترده ی معنوی و یاوران حضرت مهدی می کوشیم، باید بدانیم که سربازان این جبهه، از میان «دین داران دانشمند» و «عارفان مسلّح» و «عالمان عامل» اند. این صلاحیت ها را در خود و فرزندانمان و افراد جامعه باید فراهم سازیم، تا گامی جهت «تمهید» و زمینه سازی برای آن دولت کریمه برداشته باشیم. در روزهای نخست رمضان «هفته ی دفاع مقدس» را هم داریم، که بهانه ی یاد آن عاشقان صادقی است که در راه اجرای فرمان دین و کسب آمادگی برای سربازی حضرت ولی عصر ، میدان ها را با حضور مؤثر خویش آکندند و درس های ماندگار به ما دادند.
در روزهایی که پیش روست، «روز قدس» درخشندگی خاصّی دارد.
یاد امام راحل(قدس سره) گرامی باد، که با اعلام جمعه ی آخر ماه رمضان به عنوان «روز جهانی قدس»، پرچمی را برافراشت که همواره در اهتزاز است و بذری کاشت که پیوسته ثمرات آن مشهود است، وی چراغ بیداری را در دل ها، ذهن ها، افکار و فرهنگ بشریت امروزی افروخت و امروز، حرکت خروشان و مردمی «انتفاضه» یکی از آن ثمرات است.
روز قدس، هم جهان اسلام را بیدار و منسجم ساخت، هم ملّت فلسطین را به ادامه ی راه خود مصمّم تر و به پیروزی نهایی امیدوارتر کرد. به گفته ی «فتحی ابراهیم» سخن گوی جهاد اسلامی فلسطین در سال ها پیش:
«هیچ چیزی به انداز ه ی انقلاب اسلامی امام خمینی(قدس سره) نتوانست ملّت فلسطین را به هیجان آورد و احساسات آنان را برانگیزد و امید را در دلشان زنده کند».
تعبیر امام امّت یادمان نرفته است که:
«خواب بنی اسرائیل در تصرّف از نیل تا فرات آشفته گشت و دوباره کوکب دریّه ی فلسطین، از شجره ی مبارکه ی لاشرقیّه ولاغربیّه ما برافروخت...».([1])
باری... این روزها و این سال ها، با حوادثی مهم و تحوّلاتی سرنوشت ساز در جهان اسلام و دنیای معاصر به سرعت می گذرد.
آغازها به پایان می رسد و سال ها نو می شود، رمضان ها و مهرها و شب قدرها و عید فطرها می آید و می رود و کتاب های درسی به آخر می رسد، دوره های آموزشی پایان می پذیرد، مراتب علمی و درسی بالا می رود...
ولی آنچه ماندگار است، تحوّلی است که ما بتوانیم در درون خویش به وجود آوریم.
اگر پیامبر اعظم(ص)، مهاجر واقعی را کسی دانست که از «سیّئات» هجرت کند، ما هم بکوشیم از چنین «هجرت درونی» برخوردار باشیم.
فرصت ها می گذرند...، ولی ما از فرصت ها بی بهره نگذریم.
[1]. صحیفه نور، ج 20، ص 234.
پایگاه حوزه | 