تبیان، دستیار زندگی

نمی‌ رسی‌ به مقصدت نمی ‌رسی‌ به قلب من

نمی‌ رسی‌ به این سکوت تا بشه فریاد گریز

نمی‌ رسی‌ به لحظه ای که شب بشه ستاره ریز

نمی‌ رسی‌ به سایه ای که از ستاره دل برید

واسه رسیدن به تو رو داشتن تو خط کشید

تو این ترانه سکوت بمون اگر که لایقی

بمون کتاب زندگیت نداره فصلِ عاشقی

اسم منُ خط بزن از دفتر گریه های شب

تو بی‌ ستاره ای و من یکی‌ رسیده جون به لب

گذشت از این ترانه خون تویی مسافر جنون

بزن به جاده این دلُ تو بهت جاده جا نمون

همیشه نامه های کور خراب نام مقصده

نمون که نمره ی هراس نمره ی صفر ممتده

تو این ترانه ی سکوت نمون اگر که عاشقی

بزن به جاده این دلُ‌ رسیدنُ‌ تو لایقی

یه پیکانِ بی چرخ که بازم تو رؤیاش پُره سرنشینه...

غرورش شکسته، به جای چراغاش دو تا حُفره مونده،

کی می دونه اونُ زمونه چه جوری تا این جا کشونده؟

چه راهایی رفته، چه روزایی داشته، چه چیزایی دیده،

با ترمز گرفتن چه خطُ نشونا رو جاده کشیده.

عجب خاطراتی تو مغزِ فلزیش دارن رژه می رن،

نمی ذاره هرگز که این دلخوشی ها تو قلبش بمیرن:

چه روزا تنش رُ با گُل ها پوشوندن برای عروسی.

یه شب ها تنِ اون تو جاده شده یه اتاقِ خصوصی...

چه قدر بچه ها رُ رسونده دبستان زیرِ برفُ بارون،

تو چه کوچه هایی سرک می کشیده به فرمانِ فرمون.

چه قدر رو به رو رُ می دیده مبادا یه گربه تلف شه.

چه قدر غصه داشته که تو پمپِ بنزین گرفتارِ صف شه.

واسه هم مدل هاش چه بوقای کشدار که تو سینه داشته.

از این پاسبونا وُ برگِ جریمه چه قدر کینه داشته...

حریصِ یه جاده س از این جا تا رؤیا ، بدونِ توقف!

نه از شب می ترسه، نه از شیبِ دره، نه حتا تصادف...

یه پیکان قراضه س ولی توی رؤیاش هنوزم جوونه.

خیالش می تونه بازم توی جاده یه کله برونه.

خیالش هنوزم موتور مونده باقی تو صندوقِ سینه.

یه پیکان قراضه کنارِ اتوبان داره خواب می بینه...

شبیهِ دخترک های رو قلیون های قاجاری

شکوهِ دوره ی مادی، غمِ تاراجِ تیموری!

چه قدر نزدیکِ نزدیکی، چه قدر از دیگرون دوری...

شبیه بوی بارون تو غروبِ تخته جمشیدی

یه خورشیدی که از مغرب به این ویرونه تابیدی

مرمت کن منو از نو! نذار خالی شم از رؤیا

نگاهم کن اگه حتا تمومه این سفر فردا...

هزار آتشکده توی نگاهت غرقِ آتیشن

یه عالم یشم و مروارید تو لبخندت یکی می شن

مثِ تابیدنِ مهتاب رو طاقِ طاق بستانی

پر از نقش و نگاری تو! شبیهِ فرشِ ایرانی

می شه جام جمو حتا تو دستای تو پیدا کرد

درِ هر معبدو می شه با یک لبخندِ تو وا کرد

مرمت کن منو از نو! نذار خالی شم از رؤیا

نگاهم کن اگه حتا تمومه این سفر فردا...

هم پای هم رفتن،

با هم خطر کردن... کی فکرشو می کرد؟

نزدیک و هم پرسه،

شبی که بی ترسه،

من، تو، خدا، هر سه... کی فکرشو می کرد؟

کی فکرشو می کرد، عاقبتِ کارو،

بعد از یه عمر حسرت، این همه دیدارو؟

کی فکرشو می کرد، آخره این راهو،

پلنگِ ناباور تو بستره ماهو؟

من عاشقت بودم، تمام این سالا،

از اولین دیدار تا به همین حالا!

من عاشقت بودم، از متن پروانه،

از اولین فصل نگاهِ دزدانه!

حالا تو این جایی، این کاره تقدیره،

می دونی که قلبم، دور از تو می میره...

حالا تو بعد از اون دوران اشک و درد،

کنار من هستی، کی فکرشو می کرد؟

کی فکرشو می کرد، عاقبتِ کارو،

بعد از یه عمر حسرت، این همه دیدارو؟

کی فکرشو می کرد، آخره این راهو،

پلنگِ ناباور تو بستره ماهو؟

آوازه خونِ لعنتی یه حرف تازه تر بزن

بخون از اتفاقِ نو از تیتر روزنامه ی عصر

بسه دیگه خوندنِ از گدا و شاهزاده تو قصر

قافیه های افتضاح ترانه ها بی آبرو

بخون شاید با خوندت تاریخمون شِه زیرو رو

وعده های بی سرو ته دوست دارم های دروغ

پرسه تو کوچه های حار تو پایتختِ بی فروغ

میگی میاد اونی که رفت از پس روزای سیاه

ساعت بیست و پنج شب روز سی و دوم ماه

بخون برای شاعری که مرگشو کسی ندید

برای اون پرنده ای که بی ترانه پر کشید

واسه شناسنامه ای که منتظر یه اسم شده

بخون واسه صداقتی که این روزا طلسم شده

صدای اره برقیا توی گوش درختا موند

کلاغ قصه رو بازم کسی به خونش نرسوند

تا کی می خوای امید بدی بگی قشنگه انتظار

یه حرف تازه تر بزن واسه دلای بیقرار

میگی میاد، اونی که رفت از پس روزای سیاه

ساعت بیست و پنج شب روز سی و دوم ماه

یه بوم خالیُ سفید، توی اتاق یخ زده

جلوش یه مشت رنگ سیاه، با یکی که حالش بده

دراز شدم کفِ اتاق، پنجره ها تا ته بازن

تو دنیایی که من توشم، خرسا به موشا می بازن

میرم سراغِ بومُ رنگ شروع میشه دوباره جنگ

منُ قلمو باهمیم میونِ این اتاق تنگ

اول صداتُ می کشم بعد میرسم به خنده هات

حقه‏‏ هاتم رو می کنم بعد وا می مونم تو نگات

دوتا نگاه خمارُ خواب یکم غرور یه ذره منگ

نه نمیشه، در نمیاد، یه جاش بدجور می زنه لنگ

یه بوم خالیُ سفید، توی اتاق یخ زده

جلوش یه مشت رنگ سیاه با یکی که حالش بده

یه سطلِ رنگ از تو حیاط ورمیدارم میام بالا

همشو میریزم رو بوم آها... همینِ...شد حالا

دیگه تمومِ کار من میزنم بیرون از خونه

حالا دیگه یه رهگذر حالش بده شعر می خونه

شمال سیبری باشه یا تو جنگلای آمازون

ساحلِ اسکندریه یا تو اوزاکای ژاپن

بگو تو تاج محل باشه یا توی کاخِ الیزه

میدون سرخِ مسکو یا خیابونِ شانزلیزه

قرارمون کجاس بگو میام اگرچه مشکله

پایین برج پیزا یا بالای برج ایفله

دلم می خواد به من بگی که انتخاب تو چیه

موزه ی لوورِ پاریسه یا آرمیتاژ روسیه

قرارمون کجا باشه فقط بگو کجا بیام

چه کوچه ای چه ساعتی تو سایه میشی پا به پام

مشتاق دریای خزر یا که کانال سوئزی

آبادانو دوست داری یا جاکارتای اندونزی

من خودمو می رسونم فقط به من بگو بیا

تو صحرای آریزونا یا آبشار ویکتوریا

می کشونی قلب منو تا معبدای بودایی

تو خوب منو جذب می کنی جزیره ی برمودایی

حتی میام کره ی ماه، هر جایی که اونجا تویی

خورشیدمی ، حتی توی خونه های اسکیمویی

قرارمون کجا باشه فقط بگو کجا بیام

چه کوچه ای چه ساعتی تو سایه میشی پا به پام

بریم پیش اهرام مصر یا دیوار بلند چین

رو آسمون با هم باشیم یا اینجا رو همین زمین

برای رسیدن به هم قلعه ی شوش یا پرسپولیس

اگه بخوای قرارمون پله های آکروپلیس

کازابلانکا بهتره یا بندر والنسیا

آنتالیا رو دوس داری یا سیسیل ایتالیا

علاقه هامونو کجا باید به همدیگه بگیم

کجا میشه به هم رسید خودت بگو کجا بریم