تبیان، دستیار زندگی

                                   بسم رب الشهدا والصدیقین

بیایید سفرکنیم در خاطرات افلاکیان خاکی،

آنهایی که راه جوانمردی و ایثار را رفتند و عشق به خدا را آموختند،

زندگی را باید از اینها آموخت...

رفتارو منش را باید از اینها آموخت،از مردان خدایی...

به جوانان امروز و بویژه نوجوانان توصیه و تاکید می کنم که کتابهای مربوط به

ماجراهای 8 سال دفاع مقدس و خاطرات رزمندگان اسلام را قدر بدانند وبا خواندن این

کتابها با حقایقی که در آنها نهفته است آشنا شوند.

رهبر معظم انقلاب در دیدار فرماندهان سپاه-29/06/1374

سلام. خوش اومدین. بازم از این مطلب های قشنگتون بذارید استفاده کنیم

احمد از نظر درسی جزو دانش اموزان ممتاز مدرسه بود.سال آخر دبیرستان که با احمد همکلاسی بودم.مسئولین می خواستند کلاس رو مثل دانشگاهها مختلط برگزار کنند.ما به این مسئله اعتراض کردیم.خیلی از بچه ها بی خیال این مسئله شدند.اما در اراده و اعتقاد احمد ذره ای خلل وارد نشد.احمد سر کلاسها اعتراض خودشو اعلام می کرد .معلم ریاضی هم به مدیر گفته بود اگر رحیمی سر کلاس من بیاد دیگه درس نمی دم با اینکه حق با احمد بود.احمد اون سال درس ریاضی را غیر حضوری خوندو حاضر نشد ایمانش را بفروشه

و همان سال با معدل 19 به بالا دیپلم گرفت و در رشته پژشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد.

شهید دکتر احمد رحیمی

فداكاری بسیجی

سال 74 بود و فصل پاییز، كه در منطقه عملیات والفجر یك در فكه، میدان مین ها را می گشتیم تا جاهای مشكوك را پیدا كنیم. بعد از كانالی كه برای مقابله با حمله بچه ها زده بودند. میدان مین وسیعی قرار داشت. نزدیك كه شدیم، با صحنه ای عجیب روبه رو شدیم. اول فكر كردیم لباس یا پارچه ای است كه باد آورده، ولی جلوتر كه رفتیم متوجه شدیم شهیدی است كه ظاهراً برای عبور نیروها از میان سیم های خاردار، خود را روی آن انداخته است تا بقیه به سلامت بگذارند. بندبند استخوان های بدن داخل لباس قرار داشت و در غربتی دوازده ساله روی سیم خاردار دراز كشیده بود. دوازده سال انتظاری كه معبر میدان مین را هم به ما نشان می داد. فهمیدیم كه لشكر عاشورا در این محدوده عملایت كرده است.

منبع :نرم افزار هنر های خاكی/بازنشر:سایت نوید شاهد

آخی... طفلی...چقدر فداکار بودن...کاش ماهم یاد بگیریم

تلاش در راه خدا تا آخرین رمق

خودش را وقف شهدا کرده بود.محال است کسی او را بیکار دیده باشد!استراحت برایش معنا نداشت.

معتقد بود آدم باید آنقدر برای خدا بدود که وقتی مرد،حسرت چیزی را نخورد؛آن دنیا دستش

پر باشد و بگوید دیگر بیش از این رمقی نداشتم.

علمدار روایتگری،حجت الاسلام عبدالله ضابط/مسئول گروه تفحص سیره شهدا قم/شیدایی،ص115

بهشت ثامن الائمه(ع)مشهد

بهترین خاطره فرزند شهید شوشتری

روح الله شوشتری با اشاره به اینکه پدرش ازمدتها پیش خود را آماده شهادت کرده بود،: حالات روحی پدرم بعد از رفتن شهید کاظمی بسیار تغییر کرده و خود را آماده شهادت کرده بودند. گویا خود نیز می دانستند که زود خواهند رفت.

وی ادامه داد: ایشان همیشه به ما توصیه‌های اخلاقی می کردند و تاکید زیادی بر انجام واجبات دینی داشتند و از همه مهمتر بسیار بر پیروی از خط ولایت تاکید می کردند.

فرزند این شهید بزرگوار، توصیف حالات روحی پدرش را سخت عنوان کرد و ادامه داد: ایشان تنها پدر ما نبودند، بلکه خود را وقف مردم کرده بودند. 12، 13 سال بود که فقط پنج شنبه و جمعه ایشان را می دیدیم و در باقی ایام هفته در نقاط مختلف کشور مشغول انجام ماموریت بود.

وی بهترین خاطره خود را اینگونه عنوان کرد: بهترین خاطره من زمانی بود که پدرم با لباس خاکی از جبهه باز می گشت و ما را در آغوش می گرفت.

منبع:سایت ساجد

موشکی را که به سوی ما می‌آمد دیدم


جوان که بودم، جنگ شروع شد. روزی که از سر کارم در تهران به خانه برمی‌گشتم، دیدم مردم سراسیمه به این‌طرف و آن‌طرف می‌دوند. در همین هنگام دو هواپیمای ناآشنا از روی خیابانی با ارتفاع پایین گذشتند. سراغ اولین باجة تلفن رفتم و با پایگاه تماس گرفتم. فهمیدم که عراق حمله کرده است. ترس عجیبی در دلم افتاد.

ارتش ما هنوز انسجام لازم را پیدا نکرده بود. خیلی از نهادها هنوز سامان نیافته بودند. بسیج تشکیل نشده بود. نمی‌دانستم که چه‌قدر زمان می‌برد تا برای دفاع آماده شویم...

آن روزها عراق به‌دلیل ضعف امکانات دفاعی ما، شهرهایمان را بمب‌باران می‌کرد. دفاع پدافندی ما محدودیت‌هایی داشت و این وضع، باعث ناامنی در شهرها می‌شد؛ برای همین در پایگاه‌ها همیشه خلبان و هواپیمای مسلح وجود داشت، تا اگر حمله‌ای شد، ظرف پانزده دقیقه پرواز کند.

یک روز با دوستم، آقای «طاهری» در اتاق آلرت نشسته بودیم. می‌خواستیم با استفاده از تاکتیک‌های جنگی، با بمب‌باران شهرها مقابله کنیم. من لباس پرواز پوشیده بودم، ولی آقای طاهری که مسئول اداری بود و داوطلبانه آمادة پرواز شده بود، لباس پرواز نداشت؛ برای همین، لباس یکی از خلبان‌ها را پوشید.

تماس گرفته شد و ما برای مقابله با هواپیماهای دشمن که وارد خاک کشور شده بودند، پرواز کردم. تماس راداری و رادیویی برقرار شد تا موقعیت جنگنده‌های دشمن برایمان مشخص شود، ولی چون ارتفاعمان کم بود، ارتباط راداری قطع شد. براساس اطلاعات قبلی رادار، آن‌ها بیست‌وسه فروند جنگنده بودند که تعدادی از آن‌ها، موشک‌های هوابه‌هوا داشتند. پروازمان به‌سمت کرمانشاه بود. ارتفاع آن‌ها به‌قدری بود که در برد راداری ما قرار نمی‌گرفت.

روی کرمانشاه قرار گرفتیم. با رادار، چندتا از آن‌ها را گرفتیم. در همین لحظه، رادار به ما اعلام کرد که درست در کنار هواپیماهای مهاجم هستید. من که در کابین عقب بودم و اطلاعات رادار را دریافت می‌کردم، با شنیدن این خبر، رادار را رها کرده و به اطراف نگاه کردم تا ببینم در چه موقعیتی قرار داریم. آن‌ها با ما فاصلة کمی داشتند. در این زمان‌ها خلبان خیلی فرصت ندارد که بتواند برخی تاکتیک‌ها را انجام دهد.

از آن‌طرف عراقی‌ها کنترل رادار داشتند که به‌طور معمول اطلاعات زیادی به آن‌ها می‌داد. ما هم ارتفاع را زیاد کردیم تا رادار، هم موقعیت ما و هم موقعیت دشمن را داشته باشد. وقتی اولین هواپیمای عراقی ما را دید که به‌طرفش حمله می‌کنیم، هنوز به مقصد نرسیده، بمب‌هایش را ریخت و فرار کرد.

مانورهایی که ما انجام داده بودیم باعث شده بود تا فاصله‌مان با هواپیمای عراقی بسیار کم شود؛ طوری که به باهری گفتم، آن‌ها را با مسلسل بزند. با این کار ما، مأموریت دشمن به‌هم خورد. آن‌ها بمب‌هایشان را در زمین‌های خالی رها کردند و فرار کردند. ما هم که مهماتمان تمام شده بود به پایگاه برگشتیم.

درحال برگشت، همین‌طور که برای احتیاط، بیرون را نگاه می‌کردم، دیدم که موشکی به‌سمت ما می‌آید. موقعیت را بلافاصله به آقای باهری گزارش کردم. با عجله و سرعت بسیار، برخلاف جهت موشک گردش کردیم. هواپیما تکانی خورد و صدایی بلند شد. کنترل و سیستم‌های هواپیما را چک کردیم، مشکلی نبود و ما به سلامت برگشتیم.

هنوز از هواپیما پیاده نشده بودیم که دیدم عده‌ای زیر هواپیما را نگاه می‌کنند. وقتی پایین آمدیم، حسابی از ما استقبال کردند و در آغوشمان گرفتند. به پایین بدنة هواپیما که نگاه کردم، دیدم مثل آبکش سوراخ‌سوراخ شده است. ترکش‌های زیادی از انفجار آن موشک به هواپیما آسیب رسانده بودند. دوستم، یکی از ترکش‌ها را برای یادگاری به من داد.

خاطرات خلبان دوران دفاع مقدس، سرتیپ «امیر پناهی»
ماهنامه امتداد
شماره 65، مهر 1390
صفحات (55-55)

رسته بندی که می شدیم ازهر کس راجع به شغل و تخصص او می پرسیدند. نوبت به رحانی گردان رسید، از او سؤال کردند: حاج آقا رسته شما را چه بنویسیم؟ گفت: کار من در واقع بیشتر توصیه های لازم به صدام حسین است. پرسیدند: حاج آقا چه توصیه ای. توصیه های ایمنی؟ گفت: نه، خودش می داند.

از کتاب فرهنگ جبهه جلد سوم (شوخ طبعی ها) نوشته سید مهدی فهیمی

سلام به همه

اینجا کسی هست که مهمان ناخوانده رو پذیرا باشه؟

یکی از همرزم‌های چمران تعریف می‌کند، یک‌بار دکتر [چمران] او را می‌فرستد توی دل خطر. جایی که به قول خودش هم توپ بود و هم تانک و مینی کاتیوشا و هم هر چیزی که بتوان فکرش را کرد. بعد شاکی می‌شود و وحشت‌زده می‌رود به دکتر می‌گوید، این چه کاری است که باید بکند .چمران می‌گوید:
یادت نرود ؛ “آن گلوله ای که قرار است تقدیر من و تو باشد فقط یک راه باریک را طی می کند” . فقط یک راه باریک.زیاد نگران دیر و زود شدنش نباش.

سلام.

خواهش میکنم

مطلبتون قشنگ بود .ممنون که تاپیک منو قابل دونستین مطلب گذاشتید