گفتگوی آریا با خسرو احمدی؛
تا وقتی دروغ می گوییم، تلویزیون مخاطب نخواهد داشت!
حتما مخاطبین تلویزیون برنامه جذاب «النگ و دولنگ» را که در دهه 70 از شبکه 2 سیما پخش می شد، به یاد می آورند؛ برنامه ای کودکانه که در بخشی از خاطرات کودکانه ما بچه های دهه شصت ثبت شده است. بعد از آن سری های مختلف مجموعه «کلاه قرمزی» جزو خاطرات شیرین کودکی ما، به ثبت رسید. خسرو احمدی بازیگر توانای سینما، تلویزیون و تئاتر از جمله بازیگرانی است که بخش حجیمی از این خاطرات را به خود اختصاص داده است. خسرو احمدی در گپی صمیمانه با خبرنگار سینمایی آریا از دلایل موفقیت مجموعه «کلاه قرمزی» در جذب مخاطب از دست رفته تلویزیون صحبت کرده است. متن کامل صحبت های این بازیگر خوش مشرب را در ادامه می خوانید:
آقای احمدی در چه حالی هستید؟عجیب بسیار خوب هستم. در حال حاضر سر گرم بزرگ کردن دو پسرم و خوش گذرانی هستم. فعالا می خواهم پول هایی را که بدست آورده ام خرج کنم و در کنار خانواده ام خوش بگذرانم.
پیشنهاد کار نداشتید؟2 تله فیلم و 1 تئاتر به من پیشنهاد شد که قبول نکردم.
چرا؟ چه مشکلی وجود داشت؟ترجیح می دهم در مورد آنها صحبت نکنم. همین قدر می گویم که خیلی کارهای ضعیفی بودند. فعلا بازی در هیچ کاری را قبول نکرده ام و می خواهم کمی در کنار خانواده ام استراحت کنم.
می خواهم کمی به عقب برگردیم و در مورد موفقیت «کلاه قرمزی» در جذب مخاطب از دست رفته تلویزیون صحبت کنیم؛ فکر می کنید دلیل این موفقیت چیست؟ «کلاه قرمزی» چه عنصری دارد که دیگر آثار تلویزیونی ما فاقد آن هستند؟صداقت. چیزی که سالهاست همه ما با آن قهر هستیم. سازندگان این مجموعه آنقدر با مخاطبین خود صداقت دارند که 4 دهه آنها را همراه خود کرده اند. وقتی یک برنامه ای بتواند 4 دهه موفقیت کسب کند و با گذشت زمان یک درصد هم از مخاطبین خود را از دست ندهد، معلوم است که عنصر مهم و پررنگی در آن وجود داشته است؛ صداقت.
ایرج طهماسب و حمید جبلی صادق ترین آدم های روی زمین هستند که من تا به حال دیده ام. این زوج هنری با بچه ها صادق هستند. دقت کنید وقتی کودکی به شما می گوید دوستت دارم، از ته دل می گوید و این ارزشمند است. این کودک از روی صداقت و راستگویی خود ابراز احساسات کرده است. اما وقتی به او دروغ می گوییم، اعتمادش نسبت به ما سلب خواهد شد. اما متاسفانه ما دروغ را در زندگی خود وارد کرده ایم. برای همین است که تلویزیون مخاطب ندارد. با این همه دروغی که می گوییم نباید هم داشته باشد!
به نکته مهمی اشاره کردید...جالب است بدانید وقتی بچه های دهه شصت من را در خیابان می بینند می گویند: «النگ و دولنگ بازی می کنند خیلی قشنگ»!! این یعنی بعد از بیست و اندی سال هنوز آن برنامه را در خاطر خود دارند. اساس ساخت آن برنامه راستگویی و صداقت بود و همین است که هنوز که هنوز در خطره ها زنده است. اما برنامه های الان تلویزیون چه حرف جذابی برای مخاطب خود دارند؟ معلوم است که مخاطب تلویزیون را پس می زند.
الان تلویزیون به شدت در تکاپو افتاده است تا مخاطب از دست رفته خود را بازیابد، اما باز هم با سانسورهای وارد شده بر فیلم ها، او را پس می زند. فکر می کنید در این اوضاع اسفناک، چه چیزی می تواند حال تلویزیون را خوب و مخاطب را جذب کند؟متاسفانه دوستان ما بی ملاحظه و دروغ گوهستند و مدام به مخاطب دروغ می گویند. کاملا طبیعی است که وقتی کسی با دروغ مواجه شود، ترجیح می دهد از آن فرد دوری کند. وقتی یک دوستی با صداقت شروع شود و پی آن بر پایه صداقت باشد، محال است آن رابطه از بین برود. وقتی دروغ نباشد دوستی ما پایدار خواهد بود. ما یادمان رفته است که ملت باهوشی داریم. مخاطب فرق بین صداقت و دروغگویی را می فهمد. ما یادمان رفته است ایرانی هستیم. خصلت ما ایرانی ها خانواده است. اما الان دروغ از در و دیوار همین خانواده ها بالا می رود. تلویزیون یک رسانه ملی است اما الان در سریال ها و فیلم هایمان رگه های دروغ را می بینیم و حس می کنیم. مخاطب تلویزیون بسیار باهوش است و به محض دیدن دروغ آن را خاموش می کند و سر از تماشای برنامه های مبتذل ماهواره ای در می آورد. ما خودمان سطح مخاطب را پائین آورده ایم. ما خودمان باعث شده ایم مخاطب تلویزیون وطنی را فراموش کند و به این سریال های بی سر و ته ترک روی بیاورد. جالب اینجا است که بعد می گویند چرا تلویزیون مخاطب ندارد؟ می گویند چرا مردم ماهواره نگاه می کنند؟ خوب وقتی خودمان با دست خودمان مخاطب را دور می کنیم، توقعی بیش از این نباید داشت. باز جای شکرش باقی است که مردم به سینما می روند. فروش فیلم های سینمایی ما الان خیلی خوب است. البته با توجه به تورم این فروش خوب است. وقتی هم که برنامه خوبی از تلویزیون پخش می شود مردم استقبال می کنند. مثل همین مجموعه «کلاه قرمزی» که هم فروش سینمایی خوبی داشت و هم در تلویزیون در ایام نوروز با اقبال بسیار خوبی از سوی مردم مواجه شد. این نشان وفاداری مردم ما به تلویزیون است. همین مسئله نشان می دهد که مردم ما تشنه برنامه های وطنی هستند. باید برای این مردم با وفا برنامه هایی با کیفیت بالا بسازیم و پخش کنیم. نمی شود که آنها را گول بزنیم و برنامه های بی سر و ته بسازیم. این یک جور توهین به شعور مخاطب است.
ما کاری را که خودمان ساخته ایم نگاه نمی کنیم. البته من هم جزو همین عوامل هستم که سبب شده مخاطب از تلویزیون دور شود. من خودم را جدا از این مسئله مهم نمی بینیم. جالب است بدانید بچه های من فیلم هایی را که من بازی کرده ام نمی بینند!! می گویند اینها دروغ است. ببینید ذات انسان از دروغ بیزار است.
