بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

سلام

د. برپایی نماز جماعت

از عباداتی که سخت در اسلام بر آن سفارش شده، مخصوصا در ماه مبارک رمضان، برپایی نماز جماعت است. انس بن مالک از پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله نقل کرده که فرمودند: «مَنْ صَلّی مِنْ اَوَّلِ شَهْرِ رَمَضانَ اِلی آخِرِه فی جَماعَةٍ فَقَدْ اَخَذَ بِحَظٍّ مِنْ لَیْلَةِ الْقَدْرِ؛⁽¹⁹⁾ کسی که از اوّل تا آخر ماه رمضان در نماز جماعت حاضر شود، بهره ای از شب قدر گرفته است.» و امام صادق علیه السلام نیز نماز صبح را به جماعت برگزار می نمود، و بعد از آن تا مدّتی مشغول تعقیبات می شد.⁽²⁰⁾

می شود.

ولی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و یاران او و دیگر معصومان علیهم السلام در سخت ترین شرائط نماز جماعت شب قدر را ترک نمی کردند. حضرت علی علیه السلام می فرماید: «شب بیست و سوم در عین حالی که باران شدیدی آمده بود و مسجد مدینه را گل و آب فرا گرفته بود، رسول خدا صلی الله علیه و آله ما را به نماز وامی داشت.» آن گاه فرمود: «فَصَلّی بِنا رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله وَ إِنَّ أَرْنَبَةَ اَنْفِهِ لَفِی الطّینِ؛⁽²¹⁾ پس رسول خدا صلی الله علیه و آله با ما نماز[جماعت] خواند، در حالی که نوک بینی حضرت در گل [فرو رفته[ بود.»

ه . افطاری دادن و اطعام نمودن

از اعمالی که در ماه مبارک رمضان مورد تأکید قرار گرفته، افطاری دادن به دیگران است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در خطبه معروف شعبانیه می فرماید:«مردم بیدار باشید! کسی که از شما به روزه دار مؤمن در این ماه افطاری دهد، پاداش آزاد نمودن یک برده و بخشش گناهان گذشته را همراه دارد. عرض شد: ای رسول خدا! ما توان افطاری دادن نداریم. حضرت فرمود: بترسید از آتش! ولو با دادن نصف دانه خرما و از آتش بپرهیزید! گر چه با دادن شربت آب باشد.»⁽²²⁾

⁽²³⁾

چشمش زیاد شود.»

امام علی علیه السلام نیز در شبهای مبارک رمضان و شبهای قدر به مردم اطعام می کرد و آنها را موعظه می نمود؛ چنان که در روایتی می خوانیم: «کانَ عَلِیُّ بْنُ أَبی طالِبٍ علیه السلام یَعُشُّ النّاسَ فی شَهْرِ رَمَضانَ بِاللَّحْمِ وَ لا یَتَعَشّی مَعَهُمْ فَإِذا فَرِغُوا خَطَبَهُمْ وَ وَعَظَهُمْ... وَ قالَ فی خُطْبَتِهِ إِعْلَمُوا أَنَّ مِلاکَ اَمْرِکُمُ الدّینُ وَ عِصْمَتَکُمُ التَّقْوی وَ زینَتَکُمُ الاْءَدَبُ وَ حُصُونُ اَعْراضِکُمُ الْحِلْمُ؛⁽²⁴⁾همیشه علی بن ابی طالب علیهماالسلام شام[و افطاریِ تهیّه شده] از گوشت را به مردم در ماه رمضان می داد، ولی خود از آن [گوشت] استفاده نمی کرد. پس هنگامی که [از خوردن شام] فارغ می شدند، برای آنها خطبه می خواند و آنها را موعظه می نمود... و در خطبه اش فرمود: بدانید ملاک امر [و کارهای] شما دین است و نگه دارنده شما تقوا، و زینت شما ادب، و دژهای [نگه دارنده] آبروی شما حلم است.»

و امام زین العابدین علیه السلام نیز در طول ماه مبارک رمضان در راه خدا انفاق می کرد و صدقه می داد؛ چنان که در حدیثی می خوانیم:«کانَ إِذا دَخَلَ شَهْرُ رَمَضانَ تَصَدَّقَ فی کُلِّ یَوْمٍ بِدِرْهَمٍ فَیَقُولُ: لَعَلّی اُصیبُ لَیْلَةَ الْقَدْرِ؛⁽²⁵⁾(امام سجاد علیه السلام ) روشش این بود که هر روز از ماه [مبارک] رمضان درهمی صدقه می داد و آن گاه می فرمود: شاید [با این کار صدقه] شب قدر را دریابم.»

و امام صادق علیه السلام فرمود: «جدّم امام زین العابدین علیه السلام روزی که روزه می گرفت، دستور می داد گوسفندی ذبح کنند و آن را تکه تکه نموده، بپزند. هنگام افطار که نزدیک می شد، حضرت به دیگها سر می زد تا بوی آنها را استشمام کند، در حالی که روزه دار بود. سپس دستور می داد ظرفها را پر کنند و یکی یکی به در خانه افراد [فقیر] ببرند تا آنجا که غذا تمام می شد. آن گاه خود با نان و خرما افطار می نمود.»⁽²⁶⁾

ماه رمضان به مردم افطاری بدهید.»⁽²⁷⁾

به صورت گذرا و اشاره بیان نماییم.

19. کنز العُمّال، ج 8، ص 545، ح 24090.

20. وسائل الشیعة، ج 7، ص 260.

21. بحار الانوار، ج 95، ص 10.

22. عیون اخبار الرضا علیه السلام ، ج 1، ص 230.

23. الترغیب و الترهیب، ج 2، ص 95، ح 14.

24. سفینة البحار، ج 1، ص 703.

25. بحار الانوار، ج 95، ص 82.

26. من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 134.

27. همان، ص 134.

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

سلام

گزارشی از آخرین شب قدر

علی علیه السلام در رمضان آخر عمر خویش حال عجیبی داشت و هر شبی را در یک جا میهمان بود. غذا کم میل می فرمودو... .

ابن حجر چنین می گوید: «هنگامی که رمضان[آخر عمر حضرت] فرا رسید، هر شب در منزل یکی از بستگان افطار می کرد؛ شبی در منزل حسن علیه السلام ، شبی در منزل حسین علیه السلام و شبی نزد عبد اللّه بن جعفر [شوهر دخترش زینب [، و بیش از سه لقمه غذا نمی خورد، «وَ یَقُولُ: اُحِبُّ اَنْ اَلْقِیَ اللّهَ وَ اَنَا خِمْصٌ؛ و می فرمود: دوست دارم خدا را [با شکم] گرسنه ملاقات کنم.»⁽²⁸⁾

گرسنه ملاقات کنم.

در آن شب حضرت سوره یآس می خواند و مرتب به آسمان نگاه می کرد و می فرمود: «امشب، همان شبی است که به من وعده دیدار داده شده است.»⁽²⁹⁾

کردم که خداوند من را از آنها بگیرد.»⁽³⁰⁾

علی علیه السلام هیجان عجیبی داشت. خود می گوید: هر کاری کردم، راز مطلب را نفهمیدم؛ «مازِلْتُ اَفْحَصُ عَنْ مَکْنُونِ هذَا الاْءَمْرِ وَ اَبَی اللّهُ اِلاّ اَخْفاهُ؛⁽³¹⁾ خیلی تلاش کردم که سرّ و باطن این امر را به دست بیاورم، ولی خدا اِبا کرد، جز اینکه آن را پنهان کرد.»

آن گاه رهسپار مسجد شد. چند رکعت نماز گذارد. سپس بالای مأذنه رفت تا اذان بگوید.

وقتی از بالای مأذنه پایین می آمد، می فرمود:

یعنی باز کنید راه مؤمن رزمنده در راه خدا را که [افتخارش این است که] غیر از [خدای] واحد را نپرستیده است.»

آن گاه به مسجد بازگشت و مشغول نماز شد و سر از سجده برداشت که شمشیر زهراگین فرقش را شکافت. در این حال، فرمود: «بِسْمِ اللّهِ وَ بِاللّهِ وَ عَلی مِلَّةِ رَسُولِ اللّهِ فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ...هذا ما وَعَدَنَا اللّهُ وَ رَسُولُهُ؛⁽³²⁾ به نام خدا و به یاری خدا و بر دین رسول خدا. قسم به پروردگار کعبه که رستگار شدم... این [شهادت[ چیزی بود که خدا و رسولش به ما وعده داده بودند.»

28. انوار البهیّة، شیخ عباس قمی، ص 31؛ صواعق ابن حجر، ص 80.

29. همان، ص 80؛ ر.ک: زندگی امیرالمؤمنین، رسولی محلّاتی، ج 2، ص 247.

30. نهج البلاغة، صبحی صالح، ص 99؛ انسان کامل، مرتضی مطهری، ص 45.

31. منتهی الآمال، ج 1، ص 126؛ نهج البلاغة، خطبه 177.

32. نهج البلاغة، صبحی صالح، ص 379؛ زندگانی امیرالمؤمنین، ج 2، ص 321؛ انسان کامل، مرتضی مطهری، ص 49.

منبع

اللهم عجل لولیك الفرج

اللهم عجل لولیك الفرج

منبع 

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك مولای یا صاحب الزمان

عید بندگی

ماه مبارک رمضان، ماه پربرکتی است که لحظه لحظه آن به سرعت از دست می رود . همه شاهد این گذشت زمان هستیم و با حسرت به گذشته نگاه می کنیم و این که این ماه پر برکت و سرشار از رحمت و مغفرت می گذرد و ما نمی دانیم که آیا کوله بارمان را، از گوهرهای عبادت پر کرده ایم یا نه؟ و نمی دانیم که گناهانمان را، در چشمه زلال رحمت الهی، از وجودمان شسته ایم یا نه؟ روزهای پایانی ماه مبارک رمضان است، باید تلاش کنیم که اگر تا کنون، فرصت ها را از دست داده ایم، در این ایام باقی مانده، فکری و چاره ای به حال خود کنیم; دهه آخر ماه مبارک، دهه اعتکاف پیامبر اسلام است، شاید با این اعتکاف، آمادگی و پاکیزگی بیشتری برای رسیدن به هدف بزرگ تر، که عید فطر است، پیدا می شود . و عید فطر، عیدی است که به مناسبت بازگشت انسان ها به فطرت پاکیزه شان قرار داده شده است . خداوند متعال، این عید را بهانه دادن پاداش به بندگان قرار داده است . عید فطر، روزی است که درگاه الهی، برای بندگان خاص الهی باز است . روزی است که نتیجه یک ماه روزه داری در آن به ثمر نشسته است و برات ایمنی از عذاب الهی و جواز رسیدن به بهشت زیبای خداوندی را در آن روز به بندگان خاص عطا می کنند . این روز را به خاطر انجام ندادن گناه در ماه پیش از آن و نیز به واسطه پاکیزگی انسان ها عید اعلام کرده اند; یعنی ای ابناء بشر! عید، روزی است که پاکیزه و بی گناه باشید .
بنابراین روزی که ظلمی بر روی زمین باقی نماند; روزی که دیگر گرسنه ای در آفریقا از فرط ضعف، جان خود را از دست ندهد; و روزی که جهان خواران، نتوانند دست خود را، به خون مظلومان بی گناه عراق و افغانستان و فلسطین آلوده کنند، روز عید است .
ندای عید فطر در گوش جان مؤمنین این است که مگر می شود کودکی گرسنه بخوابد وعده ای از شکم بارگی بر حیوانیت خود بیفزایند; مگر می شود در این دنیا عده ای زالو صفت، منابع مادی و معنوی دیگران را بیاشامند و شکم خود را از خون دل ملل مستضعف پر کنند و گروهی دیگر به جشن و پایکوبی، به نام عید، بپردازند . خداوند متعال، در این ماه، به ما یادآوری نموده است که غنای همه فقرای عالم را از او بخواهیم، آزادی همه اسرا را خواهان باشیم و بالاخره دغدغه همه را داشته باشیم و دعا کنیم برای روزی که بشر از این گرفتاری ها نجات پیدا کند و به عید واقعی و آرامش راستین برسد .

پایگاه حوزه

اللهم عجل لولیك الفرج