تبیان، دستیار زندگی

مرا افسانه مرگ شهاب باور نیست

‏که مرگ نور درآیین ما مقدر نیست

عجیب نیست که خاکسترت ؛ نمانده به جای

‏برای پیکر خورثسید ؛ خاک بستر نیست

چه حکمت است خدایا که اعتباری نیست

‏دراین بهار برای گلی که پرپر نیست

‏‏شقایق دل من گرگرفته دیگر بار

‏برای داغ دراین سینه ؛ جای دیگر نیست

دلا ز سردی این خاک چند می نالی ؟

‏به سوی شعله اگر پرکشیم ؛ بهتر نیست ؟

 « شهرام رجب زاده »

اروند رود بانگ رسایش ؛ سرود بود

بر مقدم تکاور ایران ؛ درود بود

‏با موج های زنده و زاینده امید

‏گویی سرود دلکش زاینده رود بود

اروندرود همره جانان همی گذشت

‏چون جان من که همره اروند رود بود

‏‏رنگ شفق به دامن پیروز رنگ رود

‏ازانقلاب سرخ وطن ؛ یادبود بود

غربش ز خاک شرق نمی شد جدا که باز

‏بر هر یگان ارتش ایران درود بود

از دجله و فرات چو یک می شدند باز

‏آنگونه ای که در همه تاریخ بود، بود

سرباز، کودکی که به لالای انتقام

‏آوای موج های تو را می شنود بود

پیراهن شفق که نثار تو شد غروب

‏از برگ لاله های تواش تار و پود بود

سوی خلیج فارس به آواز پارسی

‏‏موج تو رهگذار فراز و فرود بود

‏صد آسمان به رنگ شفق در تو می شکفت

‏‏وز بوسه رنگ موج بلندت کبود بود

‏راه تو بسته بود و همراه فتح فاو

‏رزمنده ای که راه تو را می گشود بود

دیر آمدی سپهبد ایران، بمان، بمان

‏هر چند گاه نیمه شبان بود و زود بود

‏گسترده بود پرچم ایران به روی آب

‏آ یینه بود و چهرۀ بود و نبود بود

امواج سر فراز دگر باره می سرود

آن نغمه های خوش که هماهنگ عود بود

از خاک تیسفون به دلش لاله های سرخ

شط العرب مگوی که اروندرود بود

« حیدر رقابی »

درد هجران آتشی افروخته / کز لهبیش تار و پودم سوخته

دست من از دامن وصلش جدا / من کجا هستم ؛ شهید من کجا

او زنوش جام شاهد ؛ مستِ مست / من فرو افتاده دردنیای پست

‏‏گرگذشت از نعمت جان آن شهید / در عوض قرب خداوندی خرید

‏یاد ایام خوش آن روزگار / یاد دوران دبستان ؛ یاد یار

‏ما درون خود بهاری داشتیم / ‏ دیده روشن ؛ بهر یاری داشتیم

چهره ی خندان او ؛ چون قرص ماه / مهربانی موج می زد در نگاه

درکلاس آنگه که قرآن می گشود / صوت قرآنش ز ما دل می ربود

در تعلم همتی زاینده داشت / لب به تحیسنش ؛ معلم می گذاشت

بهره ای از خط زیبا داشت او / تخم زیبایی ز جان می کاشت او

درادب چون گوهری یک دانه بود / خُلق وخویش از همه ؛ دل می ربود

‏‏این گذشت و انقلاب آمد پدید / گوهر یکدانه زحمت ها کشید

‏میهن از لوح سیاهی پاک شد / چهره دژخیمان ؛ در خاک شد

‏‏سر زد از هر سوگل آلاله ای / دیده روشن شد زسوز ناله ای

‏دشمن ازاسلام ودین چون بیم داشت / بهر نابودی به میهن پاگذاشت

وقت آن آمد که آن مردان مرد / رو نمایند از سر و جان ؛ در نبرد

قامت سرو علی برخاست چون / ‏ در میان افکند بس ؛ شور و جنون

‏‏تا که دشمن پای درخاکش گذاشت / خواب در چشم عزیزش ره نیافت

‏دور شمع روشنش آمد پدید / سوزش سوز درونش هرکه دید

در هویزه ؛ مالکیه ؛ کرخه نور / شرح ایثارش نگنجد در سطور

‏‏خاک سوسنگرد ؛ جلالیه ؛ هنوز / یاد می آرند از آن سینه سوز

‏همره گرد آوران مرد مرد / پای جان کوشید در روز نبرد

‏بارها در صحنه ی پیکارها / گشت مجروح ؛ سینه ؛ پیشانی و پا

در وجودش عشق ومستی لانه داشت / درنهادش مهر رهبر خانه داشت

دشمن ازبی باکیش مبهوت ومات / محور یاران یک دل ؛ با ثبات

‏ در تقابل با عدو بس سختگیر / در مقابل با محبت با اسیر

پا برهنه ؛ مرد میدان بود او / درکشاکش شیر غران بود او

‏مالک اشتر شجاع سرفراز / مونس چمران عارف ؛ پاکباز

‏آر‏زوی همرهان رفته داشت / عاقبت در بحر خونین پاگذاشت

کرد از تن دور هر زرقی که بود / تا ملایک رفت ؛ با حال سجود

‏‏تنگ چزابه نباید تا ابد / چون علی شیری به دوران ؛ پرورد

‏چشمه ی پاک شهادت چون که دید / بی تامل ؛ عاشقانه پرکشید

‏نغمه انا فتحنا چون سرود / رفت وبا خود برد ؛ هرخوبی که بود

‏ شهر بوشهراز غمش ماتم گرفت / آسمان از غصه ؛ ابر غم گرفت

سر به ‏زانوی غریبی بود و بس / اشک و آه و بی نصیبی بود و بس

‏‏هر کجا تیرنگاهم می شتافت / جز غم و اندوه و حسرت ره نیافت

‏ای خدا او با دل یاران چه کرد / او چه حسنی داشت در روز نبرد

او که بودش کاین چنین مستانه مست / بی تکلف از سر و جان ؛ شست دست

‏او درون دیده ی دنیا چه دید / کاین چنین از بزم دنیا پا کشید

‏آه ‏، ما ماندیم و درها بست شد / روحم از وابستگی ها خسته شد

‏پر کشیدند عاشقان سینه چاک / شد غروب و دیده ی ما غرق خاک

‏بهر ما از عشق ؛ پروازی نبود / طینت ما بهر سربازی نبود

‏درگه حق جای هر خاشاک نیست / قرب یزدان جای هر ناپاک نیست

‏‏گر گذشتی از سر و جان بهردوست / درگه لطف الهی رو به روست

‏ای خدایا ؛ ما علی نشناختیم / ‏جان مولا بی علی ما باختیم

در بساط خویش دارد بهترین کالا ؛ شهید

‏می کند کالای خود را با خدا ؛ سودا ؛ شهید

‏ ‏بهر استقلال اسلام از خم چوگان مرگ

‏‏گوی سبقت را ز میدان می برد ؛ تنها شهید

‏سر خط آزادی ما را به میدان نبرد

‏می کند با خون سرخ خویشتن ؛ امضا شهید

می شود وارد به جنت ؛ روزمحشر بی حساب

‏بس که دارد ، قرب نزد خالق یکتا شهید

بس که قدرش هست عالی نزد خلاق مجید

‏بهترین فرد است بین مردم دنیا ؛ شهید

 می دهد سر ؛ تا نیارد پیش دشمن ؛ سرفرود

‏می دهد جان تا که بخشد جان ؛ بجسم ما شهید

سینه را آماج رگبار مسلسل می کند

‏چون ندارد ذره ای از دشمنان ؛ پروا شهید

‏‏مرگ او بنیانگذار خشت کاخ زندگی است

‏زانکه دین را می کند با خون خود احیا ؛ شهید

هیچ میدانی چرا از ظلم و بیداد یزید

‏شد حسین ابن علی در روز عاشورا شهید

‏خواست گوید ای بشر از بهر استقلال دین

‏‏جان دهم امروز تا گردی تو هم فردا شهید

‏از من (ژولیده) بشنو جان بده در راه دین

‏چونکه نامش هست جاویدان ؛ نزد ما شهید

« ژولیده نیشابوری »

ای که هر دم می درخشی همچو مهتاب زمین

ای که فرهنگ شهادت گشته با خونت عجین

تو صدای چک چک آبی که در بطن سکوت

می شکافی قلب ظلمت را زشوق لایموت

سان چه سودا کرده ای خود با خداوند یقین

ای که ماوا گشته روحت با ملائک در برین

ای که تلمیذی به درس مکتب سرخ حسین

چون ادا کردی تو لبیک شه پیر خمین

‏می دهم سوگند خدا برفرق پرخونم ولی

‏گر بخواهید قدرمن بعد از امام ، رهبر علی

ای که روحت گشته صیقل با هزاران درناب

ای که اکنون برگرفته از تو نور، آفتاب

‏تو شهیدی ، شعله ای ازآن چه می سوزی چو شمع

غیرتی پروانه داری در میان فرد و جمع

‏کاظما دانی مقام ارج و والای شهید

‏هرمقامی می شود خاک کف پای شهد

‏« کاظم فرشچی »

برای شهیدان هسته ای

چرخ در کربلا ، زمین تا شد / عاشقی سهم ابن سینا شد

بازهم یک حماسه نزدیک / بازهم رزم و روشن و تاریک

باز از خانمان جدا شده است / ابن سینا که مصطفی شده است

لحظه‌ها در مدار زیبایی است / کوچه آموزه شکوفایی است

همه گل‌ها محمدی شده‌اند / مست دیدار احمدی شده‌اند

احمدی رفت و مست احمد شد / خم و خمخانه محمد شد

رفت اما چراغی روشن شد / رودی از داغ ، داغِ روشن شد

راه مست شنیدنش آمد / سنگ حتی به دیدنش آمد

کوچه لب باز کرد گویا شد / نینوا نینوا شکوفا شد

یک نفر خوانده شد ، رها پر زد / یک نفر گفت مصطفی پر زد

مصطفی کیست ؟ بوی پیراهن / دلش از عطر احمدی روشن

خاک برخیزد و خدایی شد / مصطفایی که مصطفایی شد

« عمرانی »