تبیان، دستیار زندگی

ویژگی‌های گریه می‌تواند به پزشکان برای ارزیابی علت درد نوزادان و انتخاب یک روش درمانی موثر کمک کند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مطالعات اساسی بر روی گریه نوزادان از اوایل دهه 1960 میلادی آغاز شد؛ نوزادان مبتلا به یک اختلال ژنتیکی نادر Cri) du chat) دارای گریه بسیار متمایزی هستند که به سختی برای انسان قابل شنیدن هستند.

درحالیکه فرکانس گریه نوزاد طبیعی حدود 400 هرتز ارزیابی می‌شود، این فرکانس در نوزادان دچار اختلال ژنتیکی بالاتر از یک هزار هرتز است.

گریه می تواند اطلاعات دقیقی در خصوص میزان تحریک پذیری حسی کودک دراختیار محققان قرار دهد؛ بطور مثال نوزادان با فرکانس بالای گریه از سیستم عصبی حساسی برخوردار بوده و تحت استرس شدید یا تحریک پذیریی بالایی قرار دارند.

تفاوت های ظریف در گریه نوزادان می تواند سرنخ های مهمی در خصوص رشد و نمو و شرایط آینده عصبی کودک از جمله ضعف یادگیری زبان ارائه کند.

معمولی‌ترین تفسیر از گریه نوزادان، حالت گرسنگی یا خستگی کودک است، اما محققان قصد دارند با تجزیه و تحلیل دقیق گریه و رمزگشایی از انواع مختلف آن، امکان تشخیص نوع درد و آغاز به موقع درمان نوزادان را فراهم کنند.

محققان دانشگاه براون و بیمارستان زنان و نوزادان در پراویدنس (ایالت رودآیلند آمریکا) برنامه رایانه‌ای را برای آنالیز گریه نوزادان توسعه داده و امیدوارند که پژوهشگران بین المللی با کمک این برنامه بتوانند الگوهای گریه نوزادان که با گوش انسان قابل شناسایی نیستند را تجزیه و تحلیل کنند.

این برنامه رایانه ای گریه نوزادان را به فریم های 12.5 میلی ثانیه ای تقسیم کرده و زیر و بمی، درجه صدا و سایر پارامترهای مهم را اندازه گیری می‌کند.

در مجموع 80 پارامتر مختلف با کمک این برنامه بررسی و شرایط تهدیدکننده سلامت نوزادان تازه متولد شده ارزیابی می شوند.

گریه توسط اعصاب جمجمه ای کنترل می شود که می تواند به درک بهتر عملکرد مغز کمک کند؛ محققان دریافته اند که سیستم عصبی نوزاد و گریه می‌توانند تحت تأثیر سوء مصرف الکل در زمان بارداری، آسیب‌های هنگام تولد و حتی تشخیص‌های اوتیسم قرار بگیرد.

محققان هنوز به مرحله درک ویژگی‌های گریه و تشخیص بیماری‌های خاص با توجه به نوع گریه دست پیدا نکرده اند، اما این دستاورد هدف نهایی مطالعه محسوب می‌شود.

دانشمندان در یکی از روش های متداول بازسازی اندام بدن اقدام به کاشت و رشد دادن بینی بر روی پیشانی یک بیمار به منظور انجام عمل پیوند کرده‌اند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پس از یک تصادف شدید و عفونت ناشی از این جراحت، غضروف بینی این بیمار از بین رفته و دانشمندان قادر به بازسازی بینی اصلی وی نبودند؛ به همین علت تیم پزشکی اقدام به رشد دادن یک بینی کاملا جدید بر روی پیشانی بیمار کردند.

بینی روی پیشانی

تیم پزشکی از منبسط کننده های بافت برای کشش پوست زیر پیشانی بیمار استفاده کردند و سپس شکل بینی را با استفاده از صفحات خاص برش داده و ایجاد کردند.

غضروف مورد نیاز از دنده بیمار گرفته و برای پر کردن داخل و حفظ ساختار بینی استفاده شد؛ پس از آماده شدن و رشد کامل، کل ساختار بینی شامل پوست، عروق خونی و غضروف در قسمت آسیب دیده کاشته خواهد شد.

دکتر «دیوید کانگلو» از متخصصان جراحی پلاستیک در بیمارستان لنکوس هیل نیویورک تأکید می‌کند: با وجود ظاهر عجیب بیمار و وجود یک بینی روی پیشانی، این روش تفاوت چندانی با روش های جراحی پلاستیک متداول ندارد.

«کانگلو» در خصوص تفاوت این روش با روش‌های فعلی بازسازی بینی خاطر نشان می کند: اگرچه در روش های ترمیمی از منبسط کننده های بافت زیر پوست پیشانی برای رشد بینی جدید استفاده می شود، اما نحوه قرار دادن بینی کمی متفاوت است.

معمولا غضروف از دنده بیمار گرفته شده و در ساختار بینی در حال رشد قرار داده می شود و فلپ پوست روی آن کشیده می شود؛ سپس فلپ های پوست روی پیشانی بخیه زده می‌شود که پس از برداشتن بینی یک زخم کوچک برجای می گذارد.

عروق خونی کلیدی

با وجود امکان رشد دادن بینی بر روی قسمت های دیگر بدن، پزشکان معتقدند که پوست پیشانی از بافت مشابهی برای بازسازی بینی برخوردار است.

پیشانی دارای عروق خونی مناسبی است که وظیفه تغذیه بافت پیوندی را برعهده دارد؛ بنابراین جراحان نیازی به قطع و اتصال مجدد رگ های خونی در مکان اصلی ندارند، درحالی که رشد بینی روی ساعد یا پا نیازمند انجام یک جراحی میکروسکوپی دشوار برای اتصال عروق خونی مسئول تغذیه بافت پیوندی است.

بینی رشد داده شده روی پیشانی این بیمار چینی در حال حاضر نسبتا طبیعی، اما کمی بزرگ به نظر می رسد و به گفته پزشکان باید در زمان پیوند تا حدودی کوچک تر شود.

رشد بینی پیوندی روی پیشانی بیمار

رشد بینی پیوندی روی پیشانی بیمار

یک محقق دانشگاه علم و فناوری میسوری سیستم بازخورد جدیدی را با هدف کنترل از راه دور ربات‌های سیار ابداع کرده است.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این مطالعه نوآورانه به ربات‌ها امکان عملکرد با نظارت حداقل را می‌دهد و سرانجام به ساخت رباتی خواهد انجامید که می‌تواند یاد بگیرد یا حتی خودکار باشد.

دستاورد دکتر جاگاناتان سارانگاپانی از اطلاعات کنونی برای حرکت‌دادن ربات‌ها استفاده می‌کند و یک طرح کنترل تحمل خطا را برای ارتقا احتمال تکمیل یک مسؤولیت ارائه می‌دهد.

در حال حاضر، پتانسیل رشد بسیار زیادی در این زمینه وجود دارد زیرا به دلیل هزینه‌ها، سیستم‌های رباتیک معدودی دارای چنین توانایی هستند.

سامانه بازخورد جدید که بخشی از آن توسط بنیاد ملی علوم امریکا بودجه‌گذاری شده، چنانچه ربات رهبر اصلی دارای نقص مکانیکی یا سیستم باشد، به هر ربات دنباله‌رو امکان عملکرد در قالب یک ربات رهبر را می‌دهد.

در شکل دنباله‌رو/رهبر، ربات رهبر از طریق یک سیستم nonholonomic کنترل می‌شود؛ این بدین معناست که تعقیب‌کنندگان از همان الگویی استفاده می‌کنند که رهبر با استفاده از سونار انجام می‌دهد.

زمانی که مشکلات بروز پیدا می‌کند و نقش‌ها برای ادامه‌دادن نیاز به تغییر دارند، سیستم کنترل تحمل خطا وارد عمل می‌شود.

این سیستم از آموزش فعال تقویت یادگیری استفاده می‌کند و از روانشناسی رفتاری برای نمایش‌دادن این موضوع الهام می‌گیرد که چگونه ماشین‌ها در محیط‌های موجود برای بیشینه‌کردن نرخ عملکرد و کمک به ربات بدون سرنشین جدید، در تخمین‌زدن مسیر جدیدش کمک می‌کنند.

بدون این سامانه، تعقیب‌کننده دارای مسیری برای پیاده‌رو نخواهد بود و ماموریت به شکست می‌انجامد.

به گفته دکتر سارانگاپانی، چنانچه یک اپراتور در یک دفتر در حال کنترل از راه دور 10 بولدوزر باشد، در صورتی که سیستم رهبر دارای نقص مکانیکی باشد، این سخت‌افزار امکان ادامه فعالیت را فراهم می‌کند.

این تحقیق ابتکاری می‌تواند به نظارت امنیتی رباتیک و حتی مانورهای هوایی اعمال شود.