تبیان، دستیار زندگی

تولید قطعات اُپتیکی با استفاده از پیله کرم ابریشم

تبدیل پیله کرم ابریشم به اجزای اُپتیکی کاملاً کارکردی همانند آرایه‌های میکرولنزی و شبکه‌های پراش با ساختارهای نانومتری ممکن است شبیه داستان علمی-تخیلی به نظر برسد، اما گروهی از محققان در دانشگاه توفتز در آمریکا این کار را انجام داده‌اند.
فیورنزو اُمِنِتو یکی از محققان این پژوهش می‌گوید: «ما دنبال ماده جدیدی برای جایگزینی بافت قرنیه بودیم و در نتیجه ویژگی‌های اُپتیکی ابریشم و توانایی آن برای جایگزینی قطعات نوری را بررسی نمودیم. کل این سامانه، زیست‌سازگار، زیست‌تخریب‌پذیر، و قابل کاشت در بدن است».
مزیت دیگر این روش این بود که محققان توانستند ترکیباتی همچون آنزیم‌ها و پروتئین‌ها را در طول فرایند ساخت درون ابریشم مورد نظر وارد نمایند. در بسیاری موارد، لازم است گیرنده‌های شیمیایی به یک سطح متصل شوند؛ از این نقطه نظر، راحتی وارد کردن این ترکیبات در قطعات اُپتیکی ابریشمی یک مزیت بزرگ به حساب می‌آید.
اُمِنِتو توضیح می‌دهد: «مهم‌ترین ویژگی این روش این است که قطعات اُپتیکی در محیط آبی و در دمای معمولی تهیه شده، فراوری شده، و بهینه می‌شوند و این امر امکان وارد کردن گیرنده‌های زیستی همچون پروتئین‌ها و آنزیم‌ها را در آنها ایجاد می‌کند. ما می‌توانیم عناصر اُپتیکی پیچیده را در پروتئین خالص تولید کرده و فعالیت زیست‌شیمیایی ترکیبات زیستی وارد شده در این عناصر را حفظ نماییم».
فرایند ساخت با جوشاندن پیله کرم ابریشم به مدت 30 دقیقه آغاز می‌شود. مرحله بعد، اضافه کردن ترکیبات مورد نظر همانند هموگلوبین یا آزنیم پراُکسیداز، و ریختن جرم ابریشمی تولید شده روی قالب‌های منفی اجزای مورد نظر است. سپس حلال تبخیر شده و یک فیلم به ضخامت حدود 100 میکرون روی قالب باقی می‌ماند که از روی آن جدا می‌شود.
اجزایی همچون لنزها، آرایه‌های میکرولنزی، تولیدکنندگان الگو، و باریک‌کنندگان طیف با استفاده از این روش تولید شدند.
اُمِنِتو و همکارانش گزارش کرده‌اند که اجزای اُپتیکی آنها بیشتر نور مرئی را بین 90 تا 95 درصد ازخود عبور می‌دهند. در مورد شبکه‌های پراش، 37 درصد نور تابیده شده از یک منبع نور سفید ابرپیوسته به درجه پراش اولیه تغییر جهت یافتند؛ عرض شکاف‌ها 125 نانومتر بوده و دیواره‌های صیقلی داشتند.
اُمِنِتو ادامه می‌دهد: «امکان وارد کردن ترکیبات زیستی درون این پیله‌ها، راه را برای تولید قطعات فتونیکی سازگار با محیط زیست و زیست‌پزشکی هموار می‌سازد».
نتایج کار این محققان در Biomacromolecules منتشر شده است.

سنتز نانوکاتالیست نسل چهارم با کاربری در صنایع تولید آمونیاک به همت محققان ایرانی
محققان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه با همکاری پژوهشگاه مواد و انرژی، طی پژوهشی موفق شدند، نانو کاتالیست سه‌تایی آهن و مولیبدن را با روش آلیاژسازی مکانیکی سنتز کنند. این نانوکاتالیست، به‌عنوان کاتالیست نسل چهارم، از لحاظ کیفیت نسبت به کاتالیست‌های نسل قبل بسیار با کیفیت‌تر بوده و در تولید آمونیاک در صنایع پتروشیمی کاربرد دارد.
مهندس ذاکری، در گفتگو با بخش خبری سایت ستاد ویژه توسعه فناوری‌نانو، اظهار داشت: ”در این پژوهش نانوذرات کاربید سه‌تایی Fe3Mo3C با آسیاب‌کاری مکانیکی پودرهای عنصری آهن، مولیبدن و کربن تهیه شده است. شایان ذکر است که در مدت زمان 70 ساعت آسیاب کردن و آنیل در 1100 درجه سانتی‌گراد، نانوذراتی با اندازه مطلوب 69 نانومتر و کرنش 23/0 درصدی بدست آمد“.
ذاکری، هدف اصلی از اجرای این پژوهش را ”ساخت این ماده به‌صورت نانوکریستال به‌عنوان نانوکاتالیست“ بیان نموده و افزود: ” پس از 30 ساعت آسیاب کردن، نانوساختار Mo(Fe) به صورت محلول جامد تشکیل شده که با افزایش زمان آسیاب کردن تا 70 ساعت، اندازه ذرات تا حدود 9 نانومتر کاهش می‌یابد. این فاز پس از آنیل شدن به فاز اصلی Fe3Mo3C تبدیل شده و اندازه ذرات آن به حدود 69 نانومتر می‌رسد.همچنین، ساختار و مورفولوژی نانوپودرهای حاصل، با دستگاه‌های XRD و SEM مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته است“.
وی مدت زمان انجام پژوهش را حدود 8 ماه بیان کرده و کمبود تجهیزات لازم و طولانی بودن زمان آنالیزها را علت اصلی طولانی شدن این زمان دانسته است.
مهندس ذاکری، با بیان این مطلب که ”مطالعات اولیه برای تولید صنعتی این محصول انجام گرفته است و هم‌اکنون پالایشگاه‌های کشور برای تولید آمونیاک از کاتالیست‌های قدیمی با بازدهی کم استفاده می‌کنند“، در مورد تجاری‌سازی و تولید این محصول گفت: ”محصول بدست آمده در سطح صنعتی نبوده ولی پتانسیل استفاده در صنعت پتروشیمی را دارد. که با صنعتی شدن تولید این محصول، از لحاظ کیفیت نسبت به کاتالیست‌های نسل قبل بسیار با کیفیت‌تر بوده و سودآوری قابل توجهی برای کشور خواهد داشت“.
جزئیات این پژوهش که با همکاری دکتر محمدرضا رحیمی‌پور از پژوهشگاه مواد و انرژی، و مهندس عباس خان‌محمدیان از دانشگاه ساوه انجام شده است، در مجله Materials Science and Engineering A (جلد 492، صفحات 316-311، سال 2008) منتشر شده است.

بهره‌گیری از نانوستون‌های تیز در پیشبرد کاربردهای فناوری‌نانو
دانشمندانی از MIT، کاربردهای فراوانی برای آرایه‌های چگال خود که از ستون‌هایی از سیلیکون تک‌بلورة بلند و نازک تشکیل می‌شوند، یافته‌اند. این گروه معتقدندکه ستون‌های عمودی نانویی تیز آنها می‌تواند موادی ایده‌آل برای کاربردهایی چون چشمه‌های تابش میدان(همچون بالاست الکتریکی)، سیستم‌های نانوسیالی(همچون واسطه‌های متخلخل) و حتی مطالعات بافت(همچون پراب‌های تهاجمی) باشد.
معمولاً وابستگی‌نمایی جریان تابش‌کننده به شعاع نوک موجب می‌شود که جریان تابشی و طول ‌عمر یک تابش‌کنندة میدان، دستخوش تغییرات زیادی شود. آکینتوند آکینواند از گروه مهندسی برق و علوم رایانة MIT و عضو آزمایشگاه‌‌های فناوری مایکروسیستم، دربارة این کشف گفت:«معمولاً در یک ولتاژ بایاس مشخص، تنها کسری از تابش‌کننده‌های موجود در یک آرایه، عمل می‌کنند؛ زیرا ولتاژ بایاس برای وادار كردن نوک‌های کند به تابش، به اندازة کافی بزرگ نیست. از سوی دیگر، نوک‌های تیز به‌دلیل گرم ‌شدنِ ژول، می‌سوزند. با این حال اگر جریان هر تابش‌کننده، از طریق بالاستِ الکتریکی ‌ـ که در تحقیق ما یک چشمة جریان است ‌ـ‌ محدود شود، از سوختن نوک‌های تیزتر جلوگیری صورت خواهد گرفت و در این حالت، نوک‌های کند فرصت خواهند یافت تا در جریان تابشی کل، سهم داشته‌ باشند.»
این گروه برای دستیابی به ابزارهایی که دارای این رفتار چشمه‌شکل هستند، از اشباع سرعت الکترون‌ها در سیلیکون بهره گرفته‌اند. این اشباع، با استفاده از ستون‌های نازک و غنی‌سازی، تقویت می‌شود. علاوه بر تنظیم شارش جریان، این آرایة متخلخل می‌تواند در کنترل توزیع مایعات در سیستم‌های میکروسیالی و نانوسیالی نیز نقش داشته باشد. یکی از حوزه‌هایی که هم‌اکنون به‌وسیلة این گروه در دست بررسی است، پاشش الکتریکی(electrospraying) است.
با كوچك‌تر شدن این واحدها، عملکرد تابش‌کننده‌های الکتروپاشنده ارتقا می‌یابد. کاهش اندازه، ولتاژ راه‌اندازی را تقلیل می‌دهد و موجب می‌شود تا اتلاف تبخیر کاهش یابد؛ با این حال، عوامل دیگری نیز باید در نظر گرفته شوند. لوییس ولاسکوئز-کارکیا از آزمایشگاه‌های فناوری مایکروسیستم، می‌گوید:«هر تابش‌کنندة الکتروپاشنده، به کنترل شارش دقیقی نیازمند است، زیرا این ابزار تنها در محدودة مشخصی از نرخ‌های شارش، به‌صورت پایا عمل می‌کند. می‌توان آرایه‌های سیلیکونی ما را برای طراحی یک تخلخل که به‌صورت موضعی با نرخ شارش هر تابش‌کنندة الکتروپاشنده تناسب داشته باشد، مورد استفاده قرار داد.»
با افزودن یک پوشش لایه‌نازک به آرایة واکنشی تراشیده‌شده با یون، این محققان توانستند فاصلة بین ستون‌های عمودی را از ۹ میکرومتر به ۵۰ میکرومتر کاهش دهند. این فرایند، تغییری در میزان تخلخل(تا دو مرتبة بزرگی) ایجاد می‌کند. ولاسکوئز-کارکیا افزود:«با تغییر در تخلخل، تغییری در تراوایی سیال(تا پنج مرتبة بزرگی) ایجاد می‌شود. این بدان معناست که ما فضای طراحی بسیار وسیعی را برای تطابق با یک نرخ شارش برای یک افت‌فشار و طرح میکروسیالی مشخص در اختیار داریم.»
نتایج این تحقیق در نشریة Nanotechnology به چاپ رسیده‌است

فعال سازی سیستم ایمنی با نانوشاخ‌ها
دانشمندان موفق شدند با ساخت نانوشاخ‌هایی که آنتی‌ژن‌های خاصی به آنها متصل است، پاسخ اختصاصی سیستم ایمنی را تحریک کرده، از آن برای درمان بیماری‌های عفونی و سرطان استفاده کنند.
محققان بر این باورند که تحریک سیستم ایمنی به‌وسیلة ساختارهایی شبیه به نانولوله‌های کربنی می‌تواند به درمان بیماری‌های عفونی و سرطان کمک کند. پاسخ شدید ایمنی ساختارهای شبیه به نانولوله‌های کربنی، مشکلی است که گاه در زمان دارورسانی هدفمند با این مواد ایجاد می‌شود. این مواد در درون بدن، توسط گلبول‌های سفید به‌طور کارامد شناخته شده و احاطه می‌شوند. در نتیجه پژوهشگران معمولاً سعی دارند این ساختارها را بدون دسترسی به سیستم ایمنی وارد بدن کنند.
پژوهشگران موسسه CNRS فرانسه در تحقیق جدید خود سعی کردند تا سیستم ایمنی را عمداً تحریک کنند. آنها به این منظور از نانوشاخک‌ها استفاده کردند که مخروطی از انواع نانولوله‌های کربنی است. به عقیدة آنها یک پاسخ ناخواندة ایمنی می‌تواند شروع کارامدتری برای مبارزه با بیماری و سرطان در بدن باشد.
این محققان نانوشاخ‌ها را در یک ظرف پتری به سلول‌های خونی سفید موش اضافه كردند و بعد از گذشت 24 ساعت اغلب ماکروفاژها قسمتی از نانوشاخک‌ها را بلعیده بودند و در کنار این کار ترکیبات اکسیژن‌دار فعال و گروهی از مولکول‌های کوچک دیگر را به محیط آزاد کرده بودند. این مواد برای دیگر قسمت‌های سیستم ایمنی به‌عنوان سیگنال به شمار می‌روند تا بیشتر فعال شوند. پس از آن گروه تصمیم گرفت که برای تنظیم و تمرکز این اعلام کمک روی یک بیماری خاص یا سرطان، بخش درونی شاخک را از آنتی‌ژن پر کند(مثل بستنی قیفی). رساندن آنتی‌ژن به ماکروفاژ باعث تحریک آبشار التهابی می‌شود و پاسخ اختصاصی سیستم ایمنی را ایجاد می‌کند.
بعد از سه روز از اضافه کردن نانوشاخ‌ها، اثری از مرگ سلولی در محیط ماکروفاژ مشاهده نشد. این مسئله می‌تواند نشانگر این باشد که این ساختارها نسبت به نانولوله‌های معمولی سمیت کمتری دارند. نتایج جدید نشان می‌دهد که نانولوله‌هایی که طولشان بسیار بیشتر از پهنای آنهاست، اثرات التهاب مشابه آزبس ایجاد می‌کنند؛ اما چنین نسبتی بین طول و پهنای نانوشاخ‌ها برقرار نیست و در نتیجه این اثر از آنها انتظار نمی‌رود

 ارائه روشی جدید برای سنتز نانوذرات اکسید روی در دانشگاه فردوسی مشهد
خانم دکتر الهه گوهرشادی عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد در قالب یک کار تحقیقاتی، موفق به سنتز نانوذرات اکسیدروی با حضور حلال‌های یونی شده است.
وی در پاسخ به سوالات بخش خبری سایت ستاد ویژه توسعه فناوری‌نانو گفت: "در پژوهش اخیر موفق به تولید نانوذرات اکسیدروی با استفاده از حلال‌های یونی (green solvent ) شدیم. همانگونه که می‌دانید حلال‌های یونی فشار بخار پایینی دارند و از این رو برای محیط زیست مضر نیستند، ضمن اینکه با حضور آنها راندمان تولید نیز بالاتر می‌رود.
در این پژوهش، نانوذرات اکسید روی به روش میکرو ویو و با استفاده از حلال‌های یونی تولید شدند که استفاده همزمان میکرو ویو و حلال‌های یونی علاوه بر افزایش راندمان، زمان تولید را نیز به حداقل می‌رساند".
گوهرشادی در ادامه افزود: "تا کنون این نانوذره با استفاده از روش حرارتی و با حضور حلال‌های معمولی (حلال‌های آلی فرار) تهیه می‌شده است که استفاده از این روش مستلزم صرف انرژی و زمان بسیار زیادی است و نیز به کار بردن این‌گونه حلال‌ها با فشار بخار بالا برای محیط زیست بسیار مضر است".
این پژوهشگر همچنین در خصوص کاربرد نانوذرات اکسید روی توضیح داد : "نانوذرات اکسید روی در صنایع پزشکی، ساخت نیمه‌هادی‌ها و صنایع آرایشی بهداشتی کاربرد گسترده‌ای دارند."
جزئیات این پژوهش در مجله Ultrasonics Sonochemistry (جلد 16،صفحه 120-123،سال 2008) منتشر گردیده است.

 آشفتگی در ردیف اتم‌ها بر اثر تأثیرات گشتاورهای مغناطیسی
دانشمندان یکی از مؤسسات آلمان، یکی از انواع اثر دومینو را در ردیف‌هایی از اتم‌های منگنز که بر روی سطح نیکل نشانده شده‌اند، کشف کردند.
آنها دریافتند که موضع‌گیری مغناطیسی در این نانوسیم‌ها به طول آنها وابسته است و با تغییر طول آنها تغییر خواهد کرد. با به‌کارگیری شبیه‌سازی کامپیوتری و مدل‌های آماری، دانشمندان دریافتند که می‌توان با افزودن و یا خارج کردن تنها یک اتم، ساختار مغناطیسی نانوسیم را به‌کلی تغییر داد؛ به‌خصوص زمانی که تعداد اتم‌ها فرد است، گشتاورهای مغناطیسی بیانگر این مطلب است که تا چه اندازه نانوسیم به‌صورت آهن‌ربا عمل می‌کند و مرتباً در جهت‌های مخالف جهت‌گیری می‌کنند.
زمانی که تعداد اتم‌ها زوج است، گشتاورها تصادفاً جهت‌گیری می کنند و به‌صورت آشفته در موقعیت‌های مختلف قرار می‌گیرند. افزودن یک اتم به اتم‌های نانوسیم یا برداشتن یک اتم باعث می‌شود که گشتاورهای مغناطیسی به‌صورت ردیف‌های منظم جهت‌گیری کنند(همانند ردیف‌هایی از بازی دامنه ولی به‌صورت کاملاً معکوس). این اثر کوانتمی جدید، ساخت کلیدهای مغناطیسی را در مقیاس اتمی و امکان استفاده از آن را در انتقال و نگهداری از اطلاعات مغناطیسی در فضاهای بسیار کوچک ممکن می‌سازد.
کار این گروه در طراحی قطعات محاسباتی با سرعت بالا، ظرفیت نگهداری بالا و ذخیره‌سازی انرژی مهم است. نویسنده امیدوار است که در آینده‌ای نزدیک این امر به‌صورت آزمایشگاهی به اثبات برسد.

توسعه یک روش نانوجوشکاری موازی برای متصل کردن نانوسیم‌ها به نانوالکترودها
باید بسیار صبور باشید تا بتوانید نانوسیم‌ها را به نانوالکترودها جوش دهید. به همین دلیل است که جایزه Nano 50 سال 2008 به فرایند رسوب‌دهی الکتریکی جدیدی اختصاص داده شد که می‌تواند به طور همزمان نانوسیم‌های سیلیکونی زیادی را به تعداد زیادی الکترود الگودهی شده متصل نماید.
این فرایند بسیاری از دشواری‌های این کار را از بین می‌برد. سین هارن، یکی از محققان آزمایشگاه‌های ملی ساندیا در مرکز فناوری‌های یکپارچه (CINT) می‌گوید: «تمام رسوب‌دهی‌ها به صورت موازی صورت می‌پذیرد. هر جایی که یک اتصال فلزی وجود دارد، نیکل روی نانوسیم رشد یافته و آن را می‌گیرد».
در روش‌های قبلی اتصال الکترودها به نانوسیم‌ها به صورت تک به تک صورت می‌گرفت. این کار ممکن است در تبلیغات شرکت‌ها عالی جلوه داده شود، اما در آزمایشگاه یک کار بسیار خسته‌کننده است.
روش‌های دیگر نیازمند فرایندهای پیچیده‌ای هستند که شامل ایجاد ماسک، رسوب‌دهی فلز، و حذف ماسک می‌باشند و اغلب موجب آسیب دیده نانوسیم‌ها می‌شوند.
این فرایند می‌تواند برای کاربردهای تجاری نانوسیم‌های نیمه‌رسانا که در آرایه حسگرهای الکترونیکی به کار می‌روند، بسیار مهم باشد، زیرا امکان فراوری موازی میلیون‌ها نانوسیم را روی یک ویفر با قیمتی کمتر از روش‌های لیتوگرافی سابق فراهم می‌آورد.
در روشی که این گروه به کار برده است، ابتدا میکروآرایه‌هایی از الکترودهای کامپوزیتی طلا با روش لیتوگرافی روی بسترهای سیلیکونی اکسیدشده شکل گرفتند؛ سپس با کمک میدان الکتریکی، آرایه‌ای از نانوسیم‌های سیلیکونی مابین الکترودها قرار داده شدند.
سپس انتهای نانوسیم‌ها توسط رسوب‌دهی الکتریکی انتخابی روی الکترودهای پیش‌الگودهی شده در نیکل فرو برده شدند. در نهایت انجام فرایند آنیلینگ تا دمای 300 درجه سانتی‌گراد موجب ایجاد اتصالات الکتریکی خوب برای نانوسیم‌ها گردید.
در این روش بدون استفاده از ماسک و بدون نیاز به لیتوگرافی اشعه الکترونی با تفکیک‌پذیری بالا، اتصالات فلزی به نانوسیم‌ها به صورت موازی ایجاد می‌شود.
هارن که فرایند رسوب‌دهی الکتریکی را توسعه داده است، با محققان دانشگاه ایالتی آریزونا و با تام پیکراکس، دانشمند ارشد CINT در آزمایشگاه ملی لوس آلاموس کار کرده است. رهبری کل این تحقیق را سارانگ اینگول، دانشجوی سابق دانشکده مواد دانشگاه ایالتی آریزونا بر عهده داشته است.
نتایج این تحقیق در شماره جولای 2007 مجله Applied Physics Letters منتشر شده است.
برندگان Nano 500 توسط گروهی از متخصصان فناوری‌‌نانو انتخاب می‌شوند. آنها 500 فناوری، محصول، و مخترع برتر را که تأثیر به سزایی در پیشرفت فناوری‌‌نانو داشته‌اند، انتخاب می‌کند

كارگاه آموزشی نانوفناوری پزشكی برگزار می شود
كارگاه نانوفناوری پزشكی به همت مؤسسه علمی تحقیقاتی "محور نانوكاوان نباء" با همکاری كمیته نانوفناوری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكی کشور در دو بخش 1 و 2، در روزهای چهارشنبه 6/9/1387 و 13/9/1387، ساعت 13 الی 16 برگزار می‌گردد.
به گزارش ایسنامنطقه علوم پزشكی تهران:کارگاه نانو فناوری پزشکی در دو بخش شماره 1 به موضوعات کلیات نانوفناوری پزشکی، پیشگیری از بیماری‌ها به کمک فناوری‌نانو، تشخیص مبتنی بر فناوری‌نانو و ایمپلنت‌ها (کاشتنی‌ها) و بخش شماره 2 به مسائل تشخیص و درمان بیماری‌ها، مهندسی بافت و دندان‌پزشکی اختصاص خواهد یافت.
گفتنی است مدرسین حاضر در این دو کارگاه، آقای دکتر سلیمانی؛ استاد دانشگاه تربیت مدرّس و دبیر كمیته نانوفناوری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكی، آقای دکتر رستمی؛ مدرس واحد درسی "نانوفناوری زیست‌پزشكی"، آقای دکتر کیهان‌ور؛ دانشجوی دكتری تخصصی نانوفناوری پزشكی، آقای دکتر رزازان؛ دانشجوی دكتری تخصصی نانوفناوری پزشكی و خانم ملیحه شهیدی؛ دانشجوی پزشکی هستند.
به گزارش ایسنا از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو: علاقمندان جهت ثبت‌نام می‌توانند به خیابان پورسینا، درب شمالی دانشگاه علوم پزشكی تهران، ساختمان شماره یك دانشكده پزشكی، طبقه همكف، اتاق 107 مراجعه نمایند یا با شماره تلفن 66468316 تماس حاصل فرمایند.
لازم به ذکر است که هزینه شرکت در هر کارگاه برای دانشجویان 150،000 ریال و برای غیر دانشجویان300،000 است همچنین علاقمندانی که مایل به شرکت در هر دو کارگاه باشند، %30 تخفیف تعلق خواهد گرفت.
در پایان دوره نیز به شرکت‌کنندگانِ در هر دو کارگاه، گواهی پایان دوره اعطا خواهد شد.
علاقمندان برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانند به سایت www.NABAA.ir مراجعه نمایند.

تولید پپتید ضد میکروبی به منظور استفاده در نانوبیوتکنولوژی
توسط محقق دانشگاه تربیت مدرس، پپتید ضد میکروبی تولید و ساختار دوم آن در محیط های مختلف به کمک شبیه سازی دینامیک مولکولی به منظور استفاده در نانو بیوتکنولوژی بررسی و مطالعه شد.
به گزارش روز سه شنبه باشگاه خبرنگاران دانشجویی ایران "ایسکانیوز"، فرامرز مهرنژاد دانش آموخته رشته بیوفیزیک در خصوص تحقیقات خود که در قالب رساله دکتری تخصصی وی انجام و ارائه شد گفت: تحقیقات این رساله شامل دو قسمت است.
در قسمت آزمایشگاهی ما از یک روش PCR سامان ده برای سنتز سریع و بسیار دقیق ژن بروینین 2R استفاده کردیم. ژن سنتز کلون شد تا امکان بیان بروینین 2R به صورت یک پپتید – تیرودوکسین در باکتری اشرشیاکلی فراهم شود.
نتایج نشان داد که میزان بیان فیوژن پروتئین می تواند تا 25 درصد کل پروتئین سلولی برسد. محصولات بیان شده می توانند به راحتی توسط ستون کروماتوگرافی Ni-NTA تخلیص شده و توسط فاکتور فعال 10 از پروتئین فیوژن جدا شود.
گزارش ایسکانیوز می افزاید؛ این پژوهش به راهنمایی دکتر حسین نادری منش در دانشکده علوم پایه دانشگاه تربیت مدرس صورت پذیرفت.

 نگاهی دقیق‌تر به سیستم جابه‌جایی سلولی به کمک فناوری‌نانو
محققان به کمک فناوری‌نانو دریافتند که میکرولوله‌های درون سلول در امتداد محور طولی خود دارای حرکتی دورانی هستند.
به گزارش روز سه شنبه باشگاه خبرنگاران دانشجویی ایران "ایسکانیوز" همان طور که بدن ما برای یکپارچگی مکانیکی و قدرت خود به استخوان نیاز دارد، هر کدام از سلول‌های ما هم دارای اسکلتی از مواد کامپوزیتی هستند که شامل پلیمرهای پروتئینی و پلیمرهای حرکتی به‌عنوان اسکلت، به نام سایتواسکلتون هستند.
سایتواسکلتون شامل یک‌سری مواد فعال است که حفظ شکل سلولی، ایجاد توانایی گروهی از حرکات سلولی و داشتن نقش در ورود و خروج مواد و تقسیم سلولی از وظایف آنهاست.
سیستم سایتواسکلتال تعادل ترمودینامیکی ندارد و این نداشتن تعادل پروتئین‌های حرکتی را تحریک می‌کند.
این پروتئین‌ها سازندگان نیرو در سلول هستند.
پروتئین‌های حرکتی با جابه‌جایی محموله‌های خود در میکرولوله‌هایی‌ که پهنایی حدود 25 nm دارند ولی می‌توانند هزار برابر شوند‌ عمل جابه‌جایی سلولی خود را انجام می‌دهند. پژوهشگران سعی می‌کنند از این سیستم طبیعی تقلید کنند.
آنها بر این باورند که سیستم جابه‌جایی مولکولی مصنوصی(که از جنبندگی میکرولوله‌ها استفاده می‌کند)، می‌تواند عامل ایجاد نیروی حرکتی یا ایجاد فلوی الکتروکنتیکی برای میکروسیالات شود.
دکتر استفان دیز گفت: این سیستم ما را به یاد موج‌سواری می‌اندازد.
رشته‌های در حال حرکت مثل یک ماکو عمل می‌کنند و محموله‌ها را به محل‌های خاص خود می‌برند.
به ‌علاوه این رشته با داشتن خواص ذاتی ویژه، به دور محور طولی می‌گردند.
ما فهمیدیم که این چرخش به‌وسیلة محموله‌های کوچک(نقاط کوانتومی) مختل نمی‌شود؛ اما محموله‌‌های بزرگتر می‌توانند عامل اختلال در این حرکت شوند.
با مطالعه حرکت خطی این پروتئین‌ها در طول لوله‌ها مشخص شد که میکرولوله‌ها، ساختاری سه‌بعدی دارند.
به گزارش ایسکانیوز به نقل از نانو، در نتیجه قرار نیست پروتئینی که به آن متصل است حتماً مستقیم حرکت کند، بلکه شاید به دور لوله چرخیده، پایین بیفتد.
در این صورت محموله از مسیر میکروتوبول خارج می‌شود.
شناخت این مدل حرکتی برای کشف جزئیات حرکتی پروتئین‌ها روی رشته‌ها مهم است، همچنین می‌توان چگونگی وجود ترافیک سنگین داخل سلولی را درک کرد