فلسفه ی اصلی مخفی بودن قبر حضرت زهرا (علیهاالسّلام) مربوط به وقایع و جسارت هایی که از طرف خلفای وقت و اطرافیان آنها، به آن بزرگوار وارد شده بود، می شود. در این زمینه نقل شده است که حضرت زهرا (علیهاالسّلام) زمانی که وقت رحلتشان نزدیک شد و در بستر، به حالت احتضار به سر می بردند، حضرت علی (علیه السّلام) بر بالای بسترشان آمدند و بعد از صحبت هایی که با همدیگر کردند، حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) اجازه خواستند تا چند وصیّت به همسرشان، حضرت علی (علیه السّلام) کنند.(1)
از جمله ی وصایای حضرت زهرا (علیهاالسّلام) به حضرت علی (علیه السّلام) این بود که فرمودند:
«ای پسرعمو! اگر تا چند ساعت دیگر از دنیا رفتم، جنازه ام را شبانه تشییع کن و مراسم تشییع مرا اعمّ از غسل، کفن، نماز خواندن و دفن کردن باید در محیطی مخفی و پنهان انجام دهید و فقط به کسانی اجازه در تشییع دهید که ظلم و جفا نسبت به من روا نداشته اند».
و حتّی به قولی حضرت زهرا (علیهاالسّلام) تصریح کردند که: «نگذارید ابی بکر و عمر بر من نماز بخوانند و در تشییع جنازه ی من شرکت کنند.» در این مورد سیّد اسماعیل حمیری، شاعر (متولّد 105، متوفّای 170هـ.ق) چنین سروده است: و فاطمه قد اوصت بان لا یصلیا علیها
و ان لا یدنوا من رجا القبر علیا و مقدادا
و ان یخرجو بها رویدا بلیل فی سکوت و فی ستر؛
فاطمه وصیّت کرد که آن دو تن(که از آنان ناخشنود بود) بر وی نماز نخوانند و به قبر او نزدیک نشوند و علی و مقداد شب هنگامی با آرامی و در خاموشی و پوشیده از دیده ها او را به خاک سپردند.
حال بحث در این است که علّت اجازه ندادن حضرت زهرا (علیهاالسّلام) به شرکت نکردن دیگران در مراسم تشییع خود بیانگر چیست؟ یقیناً حضرت زهرا (علیهاالسّلام) با این کارشان می خواستند بار دیگر همانند جریان «فدک» مبارزه ی جدیدی را با وصیّت نامه ی سیاسی خویش شروع کنند که ضربه ی سهمگینی به حکومت وقت وارد سازند.(2) حضرت فاطمه ی اطهر (علیهاالسّلام) با وصیّت خویش، افکار خفته ی مردم «مدینه» را بیدار می ساختند و توجّه آنان را نسبت به پایمال کردن حقّ خویش جلب می کردند. از امام رضا (علیهاالسّلام) درباره ی شیخین سؤال شد. فرمودند: «ما یک مادر نیکوکار داشتیم که وقتی از دنیا رفت، از آنان خشمگین بود. ما راضی نمی شویم تا او از آنان راضی شود.»
از عبدالله بن حسن نیز به همین تقریب نقل شده است. بدین ترتیب روشن می شود که حضرت زهرا (علیهاالسّلام) آن بانوی مطهّره ی معصوم که خداوند از خشنودی او خشنود می سازد و از خشم او خشم می گیرد، با این موضع آگاهانه اش به همگان در تمام تاریخ فهمانید که: