تبیان، دستیار زندگی

اشک‏های مهتاب بر دامان پیراهن اندیشه‏ام فرو می‏چکد و بر دلم ستاره‏های سرخِ زخم می‏نشینند. مویه باد، موهای احساسم را پریشان می‏کند و ضجّه ذرّه ذرّه‏های جهان، بر دهان جانم زهر فراق می‏نشاند. زمین می‏لرزد و قصه‏ای از غصّه تلخ حادثه را بر زبان دارد. مردی نشسته است اکنون، بر بستری از خون! مردی که وقتی خدا می‏خواست اندکی در زمین تجلّی کند، او را آفرید و به آسمانیان داد. مردی در میان احمد و اَحَد! مردی که از ردایش، عطر ایمان می‏بارید. نگاهش تصویر درشت عدالت بود، عشق با او حمایت می‏شد. صلابت از او نام می‏گرفت. سپید قامتی که در پیراهنش قیامت بر پا بود.
ای مولای به خون خفته! دل‏های ما را بیدار کن. جام گوارای ولایت را از ما دریغ مدار. باغستان دیده‏ها و سینه‏های ما، از طراوت گلِ یاد و نام تو معطّر است. پس در سوگ خویش، دستی به تسلّا بر سر دل‏های ما بکش.

آزرده طعم دورى از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
روى زمین قدم زد با آسمان سخن گفت
از ابرها بپرسید از گفته و شنیده
مى‏ رفت سوى مسجد امّا نه مثل هر شب
چون عاشقى که وقت وصل دلش رسیده
تکبیر گفت و الحمد تا انتهاى سوره
بهر رکوع خم شد با قامتى خمیده
بر خاست از رکوع و آرام رفت سجده
اشک خداست این که روى زمین چکیده
تیغى فرود آمد کعبه شکست و تسبیح
محراب ماند و تیغى کاین کعبه را دریده
او سجده کرد امّا سر بر نداشت دیگر
سجده به این طویلى مسجد به خود ندیده
کعبه شکست برداشت امّا نه بهر میلاد
نزدیک شد زمان دیدار یک شهیده
-----------------------
رضا جعفری

ای تیغ جان ستان که شکستی سر مرا
بنشانده ای به داغ پدر دختر مرا
ای تیغ جانگداز چه بودی که زهر تو
چون شمع آب کرد همه پیکر مرا
ای تیغ بارها تو در این چند روز عمر
افسرده ای زکرده خود خاطر مرا
روزی زشعله شعله آتش برامدی
تا سوختی تو خانه من سنگر مرا
روزی لگد شدی و شکستی به ضربتی
پهلو و قلب فاطمه اطهر مرا
یکروز هم به ضربت دست ستمگری
سیلی زدی امید دل و همسر مرا
یکروز تازیانه شدی در میان راه
دادی به باد ان گل نیلو فر مرا
امروز هم مرا دگر از پا فکنده ای
ای تیغ جان ستان که شکستی سر مرا
گر سرخ شد زموی سرم موی من چه غم
با خون سر تو مهر زدی دفتر مرا
-----------------------
سید رضا مؤید

بعد از رکوع رکعت دوم شهید شد
در پیش چشم این همه مردم شهید شد
جرمش همین که نان جو میخورد سفره اش
این مرد هم به خاطر گندم شهید شد
عمری از آشتی خدا گفت و عاقبت
در راه رفع سوء تفاهم شهید شد
او چشم بست از کلمه بیست و پنج سال
تا خواست پا دهد به تکلم شهید شد
این شصت و سومین سحر بیست و پنجم است
پیدا کنید در شب چندم شهید شد
تنها نگین در نجف رفت زیر خاک
این دُر آبدار نشد گم ، شهید شد
-----------------------
رضا جعفری

رمضان بود و شب نوزدهم
ام کلثوم کنار پدرش
سفره گسترده به افطار على
شیر و نان و نمک آورد برش
میهمان ، مظهر عدل و تقوى
میزبان ، دختر نیکو سیرش
على ان مرد مناجات و نماز
چونکه افتاد به آنها نظرش
چشمه هاى غم او جوشان شد
ریخت زان منظره اشک از بصرش
گفت : در سفره من کى دیدى
دو خورش ، یا که از ان بیشترین
نمک و شیر، یکى را برگیر
بنه از بهر پدر، ان دگرش
شیر حق ، عاقبت از شیر گذشت
که بشد نان و نمک ، ماحضرش
حیدر از شوق شهادت ، بیدار
در نظر وعده پیغامبرش
که شب نوزدهم ، از رمضان
رسد از باغ شهادت ، ثمرش
بى قرار و نگران بود على
چون مسافر که به آخر سفرش
گاه از خانه برون می امد
تا کى از راه رسد منتظرش
گه به صد شوق ، نظر می فرمود
به سما و به نجوم و قمرش
گاه در جذبه معراج نماز
بیخود از خویش و جهان زیر پرش
چه خبر داشت خدایا آنشب
که على در هیجان از خبرش
ام کلثوم غمین و نگرآن
کاین شب تار چه دارد سحرش ؟
گشت آماده رفتن حیدر
مضطرب دختر خونین جگرش
چون که از خانه برون میامد
چفت در، بند گشود از کمرش
که مرو یا على از خانه برون
تا سحر بگذرد و این خطرش
على ان روح مناجات و نماز
شرح قرآن سخن چون شکرش
گفت با خود که کمر محکم کن
بهر مردن که عیان شد اثرش
تا که نزدیک بشد صبح وصال
مسجد کوفه بشد باز درش
على ان بنده تسلیم خدا
صاحب الامر قضا و قدرش
کعبه زادى که خدا دعوت کرد
بار دیگر به سراى دگرش
چون که جا در بر محراب گرفت
من چه گویم که چه آمد بسرش
کوفه لرزید ز تکبیر على
ناله برخاست ز سنگ و شجرش
فلک افشاند به سر، خاک عزا
چرخ ، وا ماند ز سیر و گذرش
اه از ان دم که على غرقه به خون
بود بر دوش شبیر و شبرش
اه از ان دم که حسانا زینب
چشمش افتاد به فرق پدرش
--------------------------------
حبیب الله چایچیان

مظهر کل عجائب به نبی یار علـیـست
ولـــی خـالــق بـخــشـنــده دادار عـلـیـسـت
آنـکـه مـیـگـفـت سلوئی به فراز منـبر
باب عـلم نـبی و کاشـف اسـرار عـلـیســت
آنـکـه بر دوش رسول مدنی پـای نهاد
کرد بتها ز حـرم جـمله نگـونسار عـلیسـت
آنـکه در بسـتر پـیــغـمبر اسـلام بخفت
حافظ جان وی از فـرقه خونخوار علیـست
آنـکه گـرد مـحـن از چهره ایتـام زدود
هـمــدم مــردم درمــانـــده افـگـار علیـست
آنـکه بشکافت بگهواره ز هم اژدر را
شـیـر مـیـدان یـلـی حـیـدر کـرار عـلیـسـت
آنکه در خانه حق شد متـولـد ز شرف
خـانـه زاد احــد و محـرم اسـرار عـلیست
آنکه در خم غـدیر آمـده بـر خـلق امیر
مـظـهـر لـطـف خـداونـد جـهاندار علیست
آنکه با قاتل خود لطف و مدارا فرمود
ابــن عـم نـبـی و مـظـهـر دادار عـلـیسـت
آن یدالله که دا کرد سر از پیکر عمرو
صـاحـب تـیـغ دو سـر آیـت قهـار علیست
کـی تـوانـم بـمـدیحش سخنی ساز کنم
فـوق اوهـام عـلی بـرتـر افـکـار عـلیست
رو «حـیـاتی» بدر خانه سلطان نجف
که بـه خـیـل ضعـفا یار و مددکار علیست
--------------------------------
محمد حیاتی

گذر دارد زمان بر جادّه شب سوگوار امشب
مه از غم کرده روى خویش پنهان در غبار امشب
چه افتاده است یا رب در حریم گنبد گردون
که مى ریزند انجم اشک حسرت در کنار امشب
مگر کشتند در محراب آن دلداده حق را
که دل در سینه مى گرید ز ماتم زار زار امشب
نسیم مویه گر غمگین به گوش نخل مى گوید
دوتا شد پشت چرخ از سوگ آن یکتا سوار امشب
ز تیغ شب پرستان در حریم مسجد کوفه
رخ فرزند قرآن شد ز خون سر، نگار امشب
على مولود کعبه حجّت حق یار محرومان
به خون غلطید و شد فارغ ز رنج و انتظار امشب
سوى معبود شد، زندانى زندان آب و گل
شد از «فُزت و ربّ الکعبه» این راز آشکار امشب
على در چاه غم فریاد زد تنهایى خود را
شنو پژواک آن را از وراى شام تار امشب
بنال اى همنوا با من سرشک از دیده جارى کن
که خون مى گرید از این قصه چاه رازدار امشب
گل گلزار مسکینان مگر شد از خزان پرپر
که مى بارند اشک از دیده چون ابر بهار امشب
دگر آن ناشناس مهربان از در نمى آید
که بنوازد یتیمان را به لطف بى شمار امشب
دلا پرواز کن سوى نجف آن قبله دل ها
سلام ما به بال شوق بر تا آن دیار امشب
بگو اى یار محرومان شب قدرت مبارک باد
ترا قدر آفرین داده است قدر بى شمار امشب
«سپیده» سر به درگاه على بهر شفاعت نه
مگر در پرتو لطفش دلت یابد قرار امشب
--------------------------------
سپیده کاشانى

روا باشد که گردد آسمان زیر و زبر امشب
که شد فرق على شیر خدا شقّ القمر امشب
ز خون فرق حیدر دامن محراب گلگون شد
به خاک افتاد از بیداد، نخلى بارور امشب
شد از نیرنگ و تزویر ریاکاران بداختر
على در دامن محراب در خون غوطه ور امشب
منادى این ندا بین زمین و آسمان درداد
على زین دار فانى کرد آهنگ سفر امشب
چو شمشیر عدو بر تارک حیدر فرود آمد
به جنّت دست ماتم زد به سر خیرالبشر امشب
فغان زاندم که مولا را به سوى خانه آوردند
چو از احوال بابا گشت زینب باخبر امشب
کشید از سر به آه و ناله آن دم معجر خود را
فغان سرداد کلثوم از مصیبت تا سحر امشب
به دور بسترش آزادگانش جمع گردیدند
پریشان بهر باب خویش هر یک نوحه گر امشب
مزن «محبوب» دیگر دم از این ماتم که در عالم
زدى از سوز دل آتش به جان خشک و تر امشب
--------------------------------
احمد مشجّرى